Janusz Rowiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Alojzy Rowiński
Borejsza[1]
major piechoty major piechoty
Data urodzenia

20 lipca 1899

Data i miejsce śmierci

24 listopada 1994
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

17 Pułk Piechoty
Szkoła Podchorążych Piechoty
5 Pułk Strzelców Podhalańskich

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941)

Janusz Alojzy Rowiński[a] (ur. 20 lipca 1899, zm. 24 listopada 1994) – major piechoty magister Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Janusz Rowiński jako piętnastoletni ochotnik służył w Legionach następnie w Polskiej Organizacji Wojskowej[5].

Po zakończeniu wojny został zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i przydzielony do 17 pułku piechoty w Rzeszowie[6]. W 1923 i 1924 roku był oddelegowany do Oddziału III Sztabu Generalnego[7][8]. 19 marca 1928 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 355. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. W marcu 1932 został przeniesiony z 29 pułku piechoty w Kaliszu do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[10][11][12][13]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 92. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W 1939 pełnił służbę w 5 pułku strzelców podhalańskich w Przemyślu na stanowisku dowódcy III batalionu[15]. Na czele tego batalionu walczył w kampanii wrześniowej.

Po wojnie pozostał na emigracji. Mieszkał w Londynie i działał w Instytucie Józefa Piłsudskiego. Był członkiem honorowym Instytutu[16].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Do 1934 w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Janusz II Rowiński” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie kpt. piech. Janusza I Rowińskiego (ur. 21 lipca 1895)[2][3]. W styczniu 1934 ogłoszono sprostowanie imion i daty urodzenia kpt. Janusza II Rowińskiego z „Janusz II ur. 20.06.1899” na „Janusz Alojzy ur. 20.07.1899”. Równocześnie sprostowano imię kpt. Janusza I Rowińskiego z „Janusz I” na „Jan”[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Panteon Polski nr 48, str 11, Lwów wrzesień 1928.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 135, 209.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 53, 591.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 32, 36.
  5. ↑ Za działalność w POW został odznaczony Virtuti Militari.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 33, 229.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 174, 539.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 10, 164, 385.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 54.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 230.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 69, 803.
  12. ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 69.
  13. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 67.
  14. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 29.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 657.
  16. ↑ Patrz.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921 roku, s. 1722.
  18. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 3 maja 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 51, Nr 4 z 20 grudnia 1990. 
  19. ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 26, Nr 5 z 31 grudnia 1978. 
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 69.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Rowiński&oldid=68221417”