John Barrymore

John Barrymore
	; John Barrymore (1918)
Imię i nazwisko	John Sidney Blyth
Data i miejsce urodzenia	15 lutego 1882 ; Filadelfia
Data i miejsce śmierci	29 maja 1942 ; Los Angeles
Zawód	aktor
Współmałżonek	Katherine Corri Harris; (1910-1917; rozwód); Blanche Oelrichs; (1920-1928; rozwód); Dolores Costello; (1928-1934; rozwód); Elaine Barrie; (1936-1940; rozwód)
Lata aktywności	1903–1942
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

John Barrymore, właśc. John Sidney Blyth^[1] (ur. 15 lutego 1882^[2] w Filadelfii, zm. 29 maja 1942 w Los Angeles^[3]) – amerykański aktor, występujący w repertuarze szekspirowskim, który wsławił się rolą Hamleta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny aktorskiej. Urodził się w Filadelfii jako syn Maurice'a Barrymore i Georgiany Emmy Drew^[4]. Podobnie jak jego brat Lionel i jego siostra Ethel, miał zamiar oderwać się od rodzinnej tradycji teatralnej i stać się artystą w „demonicznym” stylu Gustave Doré. Ale aktorstwo zwyciężyło.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Grał na Broadwayu w sztukach: Glad of It (1903-1904), Pantaloon / Alice Sit-by-the-Fire (1905-1906), His Excellency the Governor (1907), The Boys of Company "B" (1907), Toddles (1908), Stubborn Cinderella (1909), The Fortune Hunter (1909-1910), Wujek Sam (Uncle Sam, 1911) czy A Slice of Life (1912)^[5]. Jego najbardziej znaną rolą na Broadwayu przez wiele lat był pijany operator sieci bezprzewodowej w farsie Dyktator (The Dictator, 1904). Wsławił się na Broadwayu rolą Ryszarda III (1920) i Hamleta (1923); nawet brytyjscy widzowie okrzyknęli, że była to jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza interpretacja melancholii Duńczyka^[6]. Ostatecznie Barrymore porzucił teatr i skupił się na rolach kinowych.

Barrymore grał role, które wymagały zniekształcenia fizycznego lub groteskowego makijażu, jego Dr Jekyll i pan Hyde (1920) był o wiele bardziej satysfakcjonujący niż Don Juan (1926). Potem był Grand Hotel (1932), Moby Dick (1930) i Svengali (1931).

Barrymore był uzależniony do alkoholu, a jego osobiste problemy zaczęły się w połowie lat 30. Na planie filmu Romeo i Julia (1936) musiał recytować wiersze z kartki, podobnie było w czasie prób do filmu Wielki profil (The Great Profile, 1940).

W uznaniu zasług dla amerykańskiego przemysłu filmowego otrzymał gwiazdę w Hollywood Walk of Fame.

Był ojcem Johna Drew i dziadkiem Drew.

Wybrana filmografia[edytuj | edytuj kod]

Sherlock Holmes (1922)
Piękny Brummell (Beau Brummell – 1924)
Burza – 1928)
Ostatnia cesarzowa - 1932)
Ludzie w hotelu (Grand Hotel – 1932)
Kolacja o ósmej (Dinner at Eight – 1933)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ John Barrymore. Turner Classic Movies. [dostęp 2016-11-25]. (ang.).
↑ John Barrymore. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-11-25]. (ang.).
↑ John Barrymore. Listal. [dostęp 2016-11-25]. (ang.).
↑ John Sidney Barrymore Genealogia. Geni. [dostęp 2016-11-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-29)]. (ang.).
↑ John Barrymore. Internet Broadway Database. [dostęp 2016-11-25]. (ang.).
↑ John Barrymore. AllMovie. [dostęp 2016-11-25]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

John Barrymore w bazie IMDb (ang.)
John Barrymore w bazie Filmweb
John Barrymore w bazie Notable Names Database (ang.)

[1] John Barrymore. Turner Classic Movies. [dostęp 2016-11-25]. (ang.).

[2] John Barrymore. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-11-25]. (ang.).

[3] John Barrymore. Listal. [dostęp 2016-11-25]. (ang.).

[4] John Sidney Barrymore Genealogia. Geni. [dostęp 2016-11-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-29)]. (ang.).

[5] John Barrymore. Internet Broadway Database. [dostęp 2016-11-25]. (ang.).

[6] John Barrymore. AllMovie. [dostęp 2016-11-25]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]