Julian Arnoldt-Russocki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Arnoldt-Russocki
Ilustracja
Julian Arnoldt-Russocki (w 1934 r.)
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

11 lipca 1893
Penkiny

Data śmierci

10 sierpnia 1953

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

5 Pułk Ułanów Zasławskich
10 Pułk Ułanów Litewskich
16 Pułk Ułanów Wielkopolskich

Stanowiska

dowódca szwadronu
kwatermistrz pułku
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku kawalerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa: bitwa pod Bukowcem)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Kawaler Orderu Korony Rumunii Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Julian Edwin Arnoldt-Russocki (ur. 11 lipca 1893 we wsi Penkiny, pow. Wyłkowyszki[1], zm. 10 sierpnia 1953) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1893 roku we wsi Penkiny[2] (obecnie Penkiniai, na Litwie). Był synem Bronisława, starszym bratem Wiktora (1895–1956), także podpułkownika kawalerii Wojska Polskiego.

Został oficerem Armii Imperium Rosyjskiego. Podczas I wojny światowej służył w 5 pułku ułanów. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę został przyjęty do Wojska Polskiego. Od grudnia 1918 roku był żołnierzem 12 pułku ułanów, a po przekształceniu 10 pułku ułanów. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu porucznika kawalerii w szeregach 10 puł w na stanowisku dowódcy szwadronu zapasowego. 1 czerwca 1921 roku pełnił nadal służbę w 10 puł[3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 121. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był nadal 10 puł[4]. Oficerem 10 pułku ułanów w Białymstoku pozostawał do 1930 roku[5][6]. 12 kwietnia 1927 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7]. W 1928 roku dowodził szwadronem zapasowym[8]. W lipcu 1929 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[9][10]. Z dniem 5 lipca 1930 roku został przeniesiony do 16 pułku ułanów w Bydgoszczy na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[11][12][13]. 17 stycznia 1933 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Od 15 lipca 1939 roku dowodził 16 pułkiem ułanów wielkopolskich im. gen. Gustawa Orlicz-Dreszera.

Po wybuchu II wojny światowej pełnił funkcję dowódcy jednostki w pierwszych dniach kampanii wrześniowej. Dowodził w bitwie pod Bukowcem. W nocy 4/5 września 1939 roku dokonał rozwiązania 16 puł. Został wzięty do niewoli przez Niemców i osadzony w oflagu nr 506.

Zmarł 10 sierpnia 1953[14]. Jest pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Piotrkowie Trybunalskim.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-05-08].
  2. ↑ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom VII [online], dir.icm.edu.pl [dostęp 2020-05-08].
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 253, 541.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 161.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 619, 679.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 560, 601.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 119.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 299, 341.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 211.
  10. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 23, 73, w tym roku zajmował 7. lokatę na liście starszeństwa oficerów zawodowych kawalerii.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 209.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 143, 643.
  13. ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 77.
  14. ↑ Julian Arnoldt-Russocki. nekropole.info. [dostęp 2017-11-12].
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 czerwca 1922 roku, s. 469.
  16. ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  17. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 1, 19 marca 1936. 
  18. ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Julian_Arnoldt-Russocki&oldid=71921480”