Józef Szamota

Józef Szamota
	generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	18 września 1859 ; Lublin
Data i miejsce śmierci	1942 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1876–1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Jednostki	18 Pułk Strzelców; 2 Syberyjski Pułk Strzelców; I brygada 3 Syberyjskiej Dywizji Strzelców; 2 Dywizja Strzelców Polskich; Okręg Wojskowy „Tarnów”; Obóz Warowny „Brześć Litewski”; Twierdza Modlin
Stanowiska	dowódca pułku piechoty; dowódca brygady piechoty; dowódca dywizji piechoty; dowódca okręgu wojskowego; dowódca obozu warownego; dowódca twierdzy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Szamota (ur. 18 września 1859 w Lublinie, zm. 1942 w Warszawie) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 września 1859 w Lublinie, w rodzinie Ludwika Marcina (1820–1887), architekta gubernialnego, i Leontyny Bogumiły Antoniny z Kalińskich h. Topór (ok. 1828–1865)^[1].

16 stycznia 1876, wstępując do Warszawskiej Szkoły Junkrów Piechoty, rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Ukończył także Szkołę Oficerską w Petersburgu. Po dwóch latach nauki i awansie na chorążego przydzielony został do 8 Batalionu Strzelców. Służył w garnizonach Częstochowa i Brześć. 4 października 1907 objął dowództwo 18 Pułku Strzelców w Suwałkach, a 16 lipca 1910 dowództwo 2 Syberyjskiego Pułku Strzelców w Nikolsku, położonym na terenie Kraju Ussuryjskiego (Daleki Wschód). 28 lipca 1913 został awansowany na generała majora i mianowany dowódcą I brygady 3 Syberyjskiej Dywizji Strzelców. Podczas I wojny światowej w 1915 jako dowódca brygady na froncie niemieckim walczył w obronie Warszawy. Kontuzjowany w bitwie pod Łodzią. Za udział w tej bitwie uzyskał najwyższe honory i odznaczenia bojowe. Po rewolucji październikowej w Związku Wojskowych Polaków. W okresie od 11 września 1917 do maja 1918 dowodził 2 Dywizją Strzelców Polskich w I Korpusie Polskim w Rosji.

8 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą Okręgu Wojskowego „Tarnów”. Jednocześnie w lipcu i sierpniu 1919 dowodził oddziałami asystencyjnymi w Małopolsce Środkowej przeznaczonymi do stłumienia rozruchów w powiatach rzeszowskim i tarnowskim. 17 lipca 1919 wyznaczony został na stanowisko dowódcy Obozu Warownego „Brześć Litewski”. 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia tego roku. W sierpniu 1920, w czasie bitwy warszawskiej dowodził załogą Twierdzy Modlin. Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów.

Na emeryturze osiadł w Poznaniu. Współorganizował Targi Poznańskie. W 1939 wysiedlony przez Niemców, znalazł się w Warszawie. Zmarł w wyniku potrącenia przez samochód wojskowy. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 38-6-12)^[2].

Jego syn, mjr Jerzy Feliks Szamota, oficer 17. Pułku Ułanów, zginął 30 października 1933 podczas ratowania z pożaru trójki dzieci w miejscowości Zburaż, w pow. brzeskim^[3].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

chorąży (Прапорщик) – 16 kwietnia 1878
podporucznik (Подпоручик) – 25 sierpnia 1878
porucznik (Поручик) – 6 marca 1883
sztabskapitan (Штабс-капитан) – 15 marca 1886
kapitan (Капитан) – 2 marca 1891
podpułkownik (Подполковник) – 26 lutego 1898
pułkownik (Полковник) – 1905 ze starszeństwem z 5 października 1904
generał brygady (Генерал-майор) – 1913 ze starszeństwem z 28 lipca 1913
generał dywizji – 26 października 1923 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order św. Anny z Mieczami kl. 1 (Imperium Rosyjskie, 1915)
Order św. Anny kl. 2 (Imperium Rosyjskie, 1899)
Order św. Stanisława z Mieczami kl. 1 (Imperium Rosyjskie, 1915)
Order św. Stanisława kl. 2 (Imperium Rosyjskie, 1895)
Order św. Włodzimierza z Mieczami kl. 2 (Imperium Rosyjskie, 19 kwietnia 1916)
Order św. Włodzimierza kl. 3 (Imperium Rosyjskie, 9 kwietnia 1914)
Broń Złota „Za Waleczność” (Imperium Rosyjskie, 5 maja 1915)
Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (1928)^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Józef Szamota [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-06-16] .
↑ Warszawa, cm. Powązkowski, kwatera 38 rząd 6, miejsce 12: Józef Szamota I Eugenia Szamota [inw. 18311] - osoby pochowane [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-06-16] .
↑ KOSYN - dawna cerkiew - Geocaching Opencaching Polska [online], opencaching.pl [dostęp 2021-06-16] .
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1928 roku, s. 266.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

T. Kryska Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, wyd.: Editions Spotkania, Warszawa 1991.
H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1998.

[1] Józef Szamota [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-06-16] .

[2] Warszawa, cm. Powązkowski, kwatera 38 rząd 6, miejsce 12: Józef Szamota I Eugenia Szamota [inw. 18311] - osoby pochowane [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-06-16] .

[3] KOSYN - dawna cerkiew - Geocaching Opencaching Polska [online], opencaching.pl [dostęp 2021-06-16] .

[4] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1928 roku, s. 266.

[1]

[2]

[3]

[4]