Karol Mikuli

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Mikuli
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 października 1819
Czerniowce

Data i miejsce śmierci

21 maja 1897
Lwów

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pedagog, dyrygent, pianista

Odznaczenia
Oficer Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry)

Karol Mikuli (ur. 22 października 1819[1] w Czerniowcach, zm. 21 maja 1897 we Lwowie) – polski wirtuoz pianista, kompozytor, dyrygent i pedagog, twórca Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, członek Wydziału Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” we Lwowie w 1867 roku[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Czerniowcach na Bukowinie (obecnie Ukraina) w rodzinie polskich Ormian. W latach 1844-1847 wyjechał do Paryża, by uczyć się u Fryderyka Chopina. Był pierwszym wydawcą i propagatorem utworów Chopina we Lwowie i na wszystkich ziemiach polskich. Wydał w 17 tomach wszystkie dzieła Chopina, co było szczególnie ważne dla polskiej kultury, gdyż było to przez kilka dziesięcioleci najpopularniejsze w świecie wydawnictwo, służące wykonywaniu dzieł Chopina przez kilka generacji pianistów. Koncertował we Francji, Austrii, Rosji i Rumunii. W 1857 osiadł we Lwowie. Jako dyrektor Lwowskiego Towarzystwa Muzycznego (od 1858) rozwinął jego działalność i założył lwowskie konserwatorium. Był nauczycielem wielu muzyków, m.in. Rudolfa Schwarza (następcy na stanowisku dyrektora), Mieczysława Sołtysa, późniejszego profesora i dyrektora lwowskiego konserwatorium, a także Stanisława Niewiadomskiego, ale przede wszystkim takich pianistów, jak Moriz Rosenthal, Raul Koczalski, Aleksander Michałowski, Mieczysław Horszowski i Emma Ostaszewska.

W 1880 odznaczony Krzyżem Rycerskim Orderu Cesarza Franciszka Józefa I. Zmarł we Lwowie[3]. Został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim, na polu nr 77.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. New arguments about Karol Mikuli's birthday from church book of October 1821 (photo).
  2. Księga Pamiątkowa ku uczczeniu dwudziestej piątej rocznicy założenia Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” we Lwowie, Lwów 1892, s. 19
  3. Kronika. „Kuryer Rzeszowski”, s. 2, Nr 22 z 30 maja 1897. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stanisław Sławomir Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786-1986, Wrocław, wyd. Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wrocław 1989, str. 352
  • Karol Mikuli, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-21].
  • Karol Mikuli. polmic.pl. [dostęp 2011-06-21]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]