Kazimierz Sablik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Sablik
Kazik, Wyspiański
Ilustracja
kpt. Kazimierz Sablik
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1895
Kęty

Data i miejsce śmierci

17 września 1926
Włocławek

Przebieg służby
Lata służby

1914–1926

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie II RP

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 pułk piechoty LP
2 pułk piechoty (Austro-Węgry)
5 pułk piechoty Legionów
14 pułk piechoty

Stanowiska

dowódca plutonu
dowódca kompanii
adiutant batalionu
kwatermistrz pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)
Krzyż Legionowy
Grób kpt. Kazimierza Sablika na włocławskim cmentarzu komunalnym.
Płyta nagrobna kpt. Kazimierza Sablika.

Kazimierz Sablik (ur. 23 lutego 1895 w Kętach, zm. 17 września 1926 we Włocławku) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako czwarte dziecko[a] Józefa, szewca i Józefy z domu Hałatek[1]. Ukończył w roku 1913 Seminarium Nauczycielskie w Kętach i rozpoczął pracę w Szczyrku jako nauczyciel ludowy. Tam też wstąpił do Związku Strzeleckiego.

Od 8 sierpnia 1914 r. brał udział w walkach – początkowo w oddziałach strzeleckich, a następnie w Legionach Polskich, w których pełnił służbę w 5 pułku piechoty I Brygady (w roku 1917 ukończył w Komorowie szkołę oficerską zorganizowaną przy tymże pułku). Pod koniec września 1917 r. został wcielony do armii austro-węgierskiej i skierowany do szkoły oficerskiej, po ukończeniu której rozpoczął służbę w 2 pułku piechoty Austro-Węgier (służył w nim do połowy kwietnia 1918 roku).

Od dnia 5 listopada 1918 r. dowodził Strażą Obywatelską w Kętach. Pod koniec listopada 1918 roku wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, w którym służył w 5 pułku piechoty Legionów, początkowo w stopniu sierżanta na stanowisku dowódcy plutonu. Awansowany został kolejno do stopni chorążego i podporucznika oraz przeniesiony na stanowisko oficera prowiantowego III batalionu 5 pp Legionów[2]. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1919 – 1921. Na mocy dekretu L. 2240 wydanego w dniu 30 lipca 1920 roku przez Naczelnego Wodza – marszałka Józefa Piłsudskiego – został, jako podporucznik 5 pp Leg., mianowany warunkowo z dniem 1 maja 1920 r. do rangi porucznika[3]. Powyższe mianowanie miało obowiązywać do czasu ukończenia prac przez Komisję Weryfikacyjną[4]. Z dniem 16 sierpnia 1920 r. został przeniesiony do 157 pułku piechoty, w którym dowodził 6 kompanią. 21 września 1920 r. powrócił do 5 pp Leg. i objął dowodzenie nad 10 kompanią.

19 stycznia 1921 roku został mianowany kapitanem piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1920 r. Na dzień 1 czerwca 1921 roku nadal pełnił służbę w 5 pułku piechoty Legionów, pozostając w randze kapitana[5]. Od 17 czerwca 1921 roku kierował Referatem Organizacyjnym w dowództwie 1 Dywizji Piechoty Legionów (przejściowo zajmował również stanowisko adiutanta tej dywizji), a z dniem 21 października 1921 r. powrócił do służby w III batalionie 5 pp Leg. (po powrocie piastował funkcje oficera żywnościowego, dowódcy 8 kompanii oraz adiutanta batalionu)[2].

Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. i 1170. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Przez większość swej kariery wojskowej w niepodległej Polsce służył w 5 pp Legionów[7][8]. W roku 1923 zajmował 1061. lokatę na liście starszeństwa kapitanów korpusu piechoty[9], a w 1924 roku była to już 618. lokata wśród kapitanów piechoty[10]. Na podstawie rozporządzenia (sygnatura Dep. I L. 31897.1924) Ministra Spraw Wojskowych gen. dyw. Władysława Sikorskiego, opublikowanego w Dzienniku Personalnym MSWojsk., został przeniesiony[b] z dniem 9 stycznia 1925 roku, w korpusie oficerów piechoty, z 5 pułku piechoty Leg. do włocławskiego 14 pułku piechoty (bez prawa do należności za przesiedlenie)[11]. Podczas swej służby w 14 pułku piechoty kpt. Kazimierz Sablik pełnił funkcję adiutanta II batalionu i kwatermistrza pułku[2]. Zmarł 17 września 1926 we Włocławku[12] na raka nerek[c]. Pochowany został na tamtejszym cmentarzu komunalnym (sektor 84D, rząd 1, grób 8).

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

5 sierpnia 1924 w Wilnie zawarł związek małżeński z Eugenią Józefą z domu Rozenblum[d]. Dnia 2 października 1924 roku urodził się im w tym mieście syn Marian Kazimierz[e] (zmarł 2 października 1941 w Auschwitz). 18 czerwca 1926 małżeństwu Sablików urodziła się we Włocławku córka – Aleksandra Wanda[13][f].

Awanse[2][edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Jedną z jego rodzeństwa była siostra Józefa.
  2. Kazimierz Sablik został przeniesiony do 14 pułku piechoty na własną prośbę.
  3. Kapitan Kazimierz Sablik zmarł w szpitalu miejskim we Włocławku dnia 17 września 1926 r. o godzinie 9 wieczorem.
  4. W latach 30. XX w. Eugenia Sablik mieszkała w Warszawie (Marymont) na ulicy Marii Kazimiery.
  5. Według części dokumentów syn urodził się we Włocławku 2 lutego 1925.
  6. Według części dokumentów córce nadano imiona Olga Wanda.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]