Klimczok
| ||
 Klimczok ze stoku Magury w 2017 | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Pasmo | Beskid Śląski, Karpaty | |
| Wysokość | 1117 m n.p.m. | |
| Wybitność | 388[a][1] m | |
Położenie na mapie Beskidu Śląskiego  | ||
 49°44′18,5″N 19°00′26,8″E/49,738472 19,007444
| ||
Klimczok, dawniej również Klimczak[2] (1117 m n.p.m.) – szczyt górski w północno-wschodniej części Pasma Baraniej Góry w Beskidzie Śląskim. Przebiega przezeń granica administracyjna Bielska-Białej i stąd szczyt Klimczoka jest najwyższym punktem tego miasta. Przez szczyt biegnie też historyczna granica pomiędzy Śląskiem i Małopolską.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Usytuowany w grzbiecie, podchodzącym tu od południowego zachodu, z Trzech Kopców, jest Klimczok zwornikiem dla grzbietu opadającego łagodnie na północ ku Szyndzielni oraz drugiego, odchodzącego na wschód ku Magurze. Wierzchołek Klimczoka ma kształt kopca o zaokrąglonym szczycie. Grzbiety odchodzące od niego są dość szerokie, za to stoki opadające ku dolinom Białki (na północnym wschodzie), Biłej (na południu) i Barbary (na zachodzie) są strome i porośnięte bukowo-świerkowymi lasami. Na północno-wschodnich stokach Klimczoka znajdują się źródła Białej.
W zboczach Klimczoka znajdują się dwie jaskinie: Jaskinia Ali Baby w Klimczoku i Jaskinia Piętrowa w Klimczoku[3][4].
Na szczycie znajduje się stalowy maszt z antenami przekaźników telekomunikacyjnych. Z istniejącej do końca lat 70. XX w. na wierzchołku Klimczoka drewnianej wieży triangulacyjnej widać było znaczną część Karpat Zachodnich od Łysej Góry na zachodzie po Tatry na południowym wschodzie. Dziś, z uwagi na podrastające wokół wierzchołka drzewa, widok ogranicza się jedynie do sektora południowo-wschodniego, w którym ponad grzbietami Beskidu Żywieckiego królują szczyty Tatr.
Z rzadkich w Polsce gatunków roślin rośnie na Klimczoku tojad morawski[5]. Na Klimczoku w granicach leśnictwa Biła (Nadleśnictwo Bielsko) rośnie grupa drzew przekraczających 45 metrów wysokości, wśród których kilka przekracza 53 m, a jedna daglezja zielona na początku 2018 roku osiągała ok. 57 metrów (dokładny wynik zależy od sposobu pomiaru), a jej wiek był szacowany na 115 lat[6].
Klimat[edytuj | edytuj kod]
Na Klimczoku średnia roczna temperatura wynosi 5–6 °C. Pokrywa śnieżna o grubości ok. 220 cm utrzymuje się przez około 125 dni w roku, od początku listopada do początku maja. Maksymalną pokrywę śnieżną na Klimczoku zanotowano 14 marca 1993 i wyniosła ona 305 cm. Klimczok cechują duże opady do 1300 mm rocznie. Przez około 79 dni w roku świeci słońce. Wybierając się na Klimczok warto zabrać ze sobą coś przeciwdeszczowego.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Jeszcze na początku XIX w. góra nazywana była Goryczną Skałką lub po prostu Skałką. Na zachodnich zboczach góry, tuż pod szczytem, ciągnie się system rowów grzbietowych i rozpadlin skalnych (skąd pierwotna nazwa), w których znajduje się kilka niewielkich jaskiń. Największa z nich, długości 26 m, miała być według lokalnych podań kryjówką słynnego zbójnika żywiecko-śląskiego pogranicza – Klimczoka. Od jego nazwiska w epoce romantyzmu poszła obecna nazwa szczytu.
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
W siodle pomiędzy Klimczokiem i Magurą (Siodło pod Klimczokiem) znajduje się skrzyżowanie szlaków pieszych do Szczyrku, Bystrej, Brennej na Przełęcz Salmopolską, Przełęcz Karkoszczonkę, Szyndzielnię i Błatnią.
Do nazwy szczytu nawiązuje schronisko PTTK Klimczok, znajdujące się w odległości 700 m na wschód[7].
Na polanie, pokrywającej wschodnie ramię Klimczoka opadające ku Siodłu pod Klimczokiem, działa narciarski wyciąg talerzykowy długości 430 m.
Szlaki turystyczne na Przełęcz pod Klimczokiem[edytuj | edytuj kod]
ze Szczyrku Centrum przez Podmagurę – 1:45 h- z Bystrej przez Magurę – 1:45 h
ze Szczyrku Centrum Szczyrk Biła – 1:45 h- ze stacji PKP Wilkowice Bystra – 2:00 h
potem 
z Błatniej przez Stołów – 1:45 h- ze stacji PKP Wilkowice Bystra przez Chatę na Groniu – 2:45 h
z Przełęczy Karkoszczonka – 1 h- z Szyndzielni – 30 min
- ze szczytu Klimczoka – 10 min
- z Wapienicy przez Szyndzielnię – 2 h
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Analiza wybitności polskich szczytów w Karpatach
- ↑ Klimczak, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 146.
- ↑ Jaskinie Polski, jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2021-01-16].
- ↑ Jaskinie Polski, jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2021-01-16].
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Irena Polok, Jej wysokość daglezja z Nadleśnictwa Bielsko, Nadleśnictwo Bielsko, 20 kwietnia 2018 (pol.).
- ↑ Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Mały i Beskid Śląski. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 123–137. ISBN 978-83-925599-3-1.