Klimczok
|
||
 Schronisko PTTK na Klimczoku (praktycznie na zboczach Magury) |
||
| Państwo |  Polska |
|
| Pasmo | Beskid Śląski, Karpaty | |
| Wysokość | 1117 m n.p.m. | |
| Wybitność | 388 m | |
|
Położenie na mapie Beskidu Śląskiego
 Klimczok
|
||
 49°44′18,5″N 19°00′26,8″E/49,738472 19,007444 |
||
Klimczok, dawniej również Klimczak (1117 m n.p.m.) – szczyt górski w północno-wschodniej części Pasma Baraniej Góry w Beskidzie Śląskim. Przebiega przezeń granica administracyjna Bielska-Białej i stąd szczyt Klimczoka jest najwyższym punktem tego miasta. Przez szczyt biegnie też historyczna granica pomiędzy Śląskiem i Małopolską.
Spis treści
Opis[edytuj]
Usytuowany w grzbiecie, podchodzącym tu od południowego zachodu, z Trzech Kopców, jest Klimczok zwornikiem dla grzbietu opadającego łagodnie na północ ku Szyndzielni oraz drugiego, odchodzącego na wschód ku Magurze. Wierzchołek Klimczoka ma kształt kopca o zaokrąglonym szczycie. Grzbiety odchodzące od niego są dość szerokie, za to stoki opadające ku dolinom Białki (na północnym wschodzie), Biłej (na południu) i Barbary (na zachodzie) są strome i porośnięte bukowo-świerkowymi lasami. Na północno-wschodnich stokach Klimczoka znajdują się źródła Białej.
Na szczycie znajduje się stalowy maszt z antenami przekaźników telekomunikacyjnych. Z istniejącej do końca lat 70. XX w. na wierzchołku Klimczoka drewnianej wieży triangulacyjnej widać było znaczną część Karpat Zachodnich od Łysej Góry na zachodzie po Tatry na południowym wschodzie. Dziś, z uwagi na podrastające wokół wierzchołka drzewa, widok ogranicza się jedynie do sektora południowo-wschodniego, w którym ponad grzbietami Beskidu Żywieckiego królują szczyty Tatr.
Z rzadkich w Polsce gatunków roślin rośnie na Klimczoku tojad morawski[1].
Klimat[edytuj]
Na Klimczoku średnia roczna temperatura wynosi 5-6 °C. Pokrywa śnieżna o grubości ok. 220 cm utrzymuje się przez około 125 dni w roku, od początku listopada do początku maja. Maksymalną pokrywę śnieżną na Klimczoku zanotowano 14 marca 1993 roku i wyniosła ona 305 cm. Klimczok cechują duże opady do 1300 mm rocznie. Przez około 79 dni w roku świeci słońce. Wybierając się na Klimczok warto zabrać ze sobą coś przeciwdeszczowego.
Nazwa[edytuj]
Jeszcze na początku XIX w. góra nazywana była Goryczną Skałką lub po prostu Skałką. Na zachodnich zboczach góry, tuż pod szczytem, ciągnie się system rowów grzbietowych i rozpadlin skalnych (skąd pierwotna nazwa), w których znajduje się kilka niewielkich jaskiń. Największa z nich, długości 26 m, miała być według lokalnych podań kryjówką słynnego zbójnika żywiecko-śląskiego pogranicza – Klimczoka. Od jego nazwiska w epoce romantyzmu poszła obecna nazwa szczytu.
Turystyka[edytuj]
W siodle pomiędzy Klimczokiem i Magurą (Siodło pod Klimczokiem) znajduje się skrzyżowanie szlaków pieszych do Szczyrku, Bystrej, Brennej na Przełęcz Salmopolską, Przełęcz Karkoszczonkę, Szyndzielnię i Błatnią.
Schronisko PTTK na Klimczoku (zwane dawniej Klementynówką), wybudowane w obecnym kształcie na początku XX wieku i stacja ratunkowa GOPR znajduje się już właściwie na zboczach Magury.
Na polanie, pokrywającej wschodnie ramię Klimczoka opadające ku Siodłu pod Klimczokiem, działa narciarski wyciąg talerzykowy długości 430 m.
Szlaki turystyczne na Przełęcz pod Klimczokiem[edytuj]
ze Szczyrku Centrum przez Podmagurę – 1:45 h- z Bystrej przez Magurę – 1:45 h
ze Szczyrku Centrum Szczyrk Biła – 1:45 h- ze stacji PKP Wilkowice Bystra – 2:00 h
potem 
z Błatniej przez Stołów – 1:45 h- ze stacji PKP Wilkowice Bystra przez Chatę na Groniu – 2:45 h
z Przełęczy Karkoszczonka – 1 h- z Szyndzielni – 30 min
- ze szczytu Klimczoka – 10 min
- z Wapienicy przez Szyndzielnię – 2 h
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
