Korinna

Korinna z Tanagry^[a], Korynna (gr. Κόριννα, łac. Corinna, druga połowa VI w. p.n.e.^[b]) – starogrecka liryczna poetka beocka.

Życie i twórczość[edytuj | edytuj kod]

Autorka pieśni religijnych, miłosnych, parteniów i epigramatów. Cechował ją prosty styl; pisała w dialekcie beockim, wykorzystując tematy mitologiczne o bohaterach Beocji. Z jej twórczości zawartej w 5 księgach przetrwały nieliczne fragmenty (110 wersów), odkryte m.in. w papirusach na początku XX stulecia. Najdłuższe z zachowanych pieśni mówią o rywalizacji śpiewaczej gór Kitajron i Helikon oraz o porwanych przez bogów córkach bóstwa rzecznego Asoposa.

Legendarna tradycja łączy ją z Pindarem, którego podobno uczyła reguł komponowania pieśni, a później rywalizowała z nim w agonach poetyckich, pokonując pięciokrotnie. Miała go również krytykować za włączanie w jeden utwór zbyt wielu opowieści mitycznych, w związku z czym powstało przysłowiowe powiedzenie Trzeba siać ręką, nie workiem, zalecające umiar w stosowaniu środków poetyckich.

Jako poetka miała jedynie znaczenie lokalne. Choć cytowana jeszcze w czasach rzymskich, nie wywarła wpływu na późniejszą literaturę. Historycy oceniają jej walory literackie niżej w porównaniu z Safoną lub Pindarem^[1].

W Polsce tłumaczona i wydawana przez Jerzego Danielewicza i Wiktora Steffena^[c].

W literaturze nowożytnej jej imię per analogiam nadano pięknej i genialnej poetce włoskiej, bohaterce romantycznej powieści pani de Staël Korynna, czyli Włochy (1807).

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Jako miejsce pochodzenia wskazywane są również Teby (Słownik pisarzy antycznych, dz. cyt., s. 291).
↑ Zwraca się jednak uwagę na niepewność tego datowania i fakt, że wymieniany jest nawet ok. 200 r. p.n.e. (Encyclopædia Britannica [1993], t. 3, s. 629, 3a). W innych źródłach np. ok. 480 p.n.e. (G. Löwe, H.A. Stoll: ABC Antika. Praha: Orbis, 1974, s. 128).
↑ Przekłady w antologiach Liryka starożytnej Grecji (Wrocław: Ossolineum, 1984) i Antologia liryki greckiej (Wrocław: Ossolineum, 1955).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Iza Bieżuńska-Małowist: Kobiety antyku. Talenty, ambicje, namiętności. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1993, s. 250.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Słownik pisarzy antycznych (red. A. Świderkówna). Warszawa: Wiedza Powszechna, 2001, s. 291
Słownik kultury antycznej. Grecja – Rzym (red. L. Winniczuk). Warszawa: Wiedza Powszechna, 1988, s. 239
Wielka Encyklopedia PWN. T. 14. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 411
«Korynna» w: Epoki literackie. T. 1: Antyk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 156

Literatura dodatkowa[edytuj | edytuj kod]

Lidia Winniczuk: Twórczość poetek greckich. Warszawa: PWN, 1956, s. 67-91

[1] Jako miejsce pochodzenia wskazywane są również Teby (Słownik pisarzy antycznych, dz. cyt., s. 291).

[2] Zwraca się jednak uwagę na niepewność tego datowania i fakt, że wymieniany jest nawet ok. 200 r. p.n.e. (Encyclopædia Britannica [1993], t. 3, s. 629, 3a). W innych źródłach np. ok. 480 p.n.e. (G. Löwe, H.A. Stoll: ABC Antika. Praha: Orbis, 1974, s. 128).

[4] Przekłady w antologiach Liryka starożytnej Grecji (Wrocław: Ossolineum, 1984) i Antologia liryki greckiej (Wrocław: Ossolineum, 1955).

[3] Iza Bieżuńska-Małowist: Kobiety antyku. Talenty, ambicje, namiętności. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1993, s. 250.

[a]

[b]

[1]

[c]