Kotlice (województwo świętokrzyskie)
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2020) |
175[2] |
Strefa numeracyjna |
41 |
Kod pocztowy |
26-020[3] |
Tablice rejestracyjne |
TKI |
SIMC |
0234821[4] |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego | |
Położenie na mapie powiatu kieleckiego | |
Położenie na mapie gminy Chmielnik | |
50°33′58″N 20°47′07″E/50,566111 20,785278[1] |
Kotlice – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Chmielnik[4][5].
W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kotlice, po jej zniesieniu w gromadzie Chmielnik. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Kotlice jako osada otwarta powstały od przełomu VIII i IX do X wieku[6]. Jak podaje Długosz L.B. t.II, s.444, w XV wieku Kotlice były własnością Barzykowskiego. W wieku XIX były wsią w powiecie stopnickim, gminie i parafii Gnojno. Według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z 1827 roku było tu 15 domów i 118 mieszkańców. Około roku 1883, 27 osad oraz 408 mórg ziemi. Folwark należał do dóbr Balice[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 59680
- ↑ Raport o stanie gminy w roku 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 11 [dostęp 2022-03-11]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 522 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Elżbieta Dąbrowska: Studia nad osadnictwem wczesnośredniowiecznym Ziemi Wiślickiej. Wrocław-Warszawa-Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wydawnictwo PAN, 1965, s. 315.
- ↑ Kotlice 1(1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 494 .