Lech Falandysz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Lech Falandysz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 27 października 1942
Warszawa
Data i miejsce śmierci 22 lutego 2003
Warszawa
Doktor habilitowany nauk prawnych
Specjalność: kryminologia, prawo karne
Alma Mater Uniwersytet Warszawski
Habilitacja 1981
Nauczyciel akademicki
Uczelnia Uniwersytet Warszawski
Stanowisko Profesor nadzwyczajny
Rektor
Uczelnia Uczelnia Łazarskiego
Okres spraw. 2000–2003
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Grób Lecha Falandysza na powązkowskim cmentarzu wojskowym

Lech Falandysz (ur. 27 października 1942 w Warszawie, zm. 22 lutego 2003 tamże) – polski prawnik, karnista, doktor habilitowany nauk prawnych, profesor nadzwyczajny Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył warszawskie VII Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego[1].Studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim ukończył w 1965, 6 lat później został doktorem. Był uczniem prof. Igora Andrejewa i prof. Jerzego Sawickiego. Habilitował się w 1981, a od 1991 był profesorem UW. Autor ok. dwustu publikacji naukowych, głównie z dziedziny prawa karnego[2]. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Prawa Karnego, Polskiego Towarzystwa Wiktymologicznego, Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego im. prof. Stanisława Batawii, a także licznych zagranicznych towarzystw naukowych w zakresie prawa karnego.

W latach 1980–1990 był uczestnikiem prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności. Członek Społecznej Rady Legislacyjnej – agendy/jednostki COIU[3][4][5].

Do 1982 był członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Po wprowadzeniu stanu wojennego wystąpił z partii i rozpoczął działalność w Komitecie Helsińskim. Uczestniczył w obradach "okrągłego stołu" po stronie opozycji. Na początku lat 90. działał w partii Victoria, popierającej prezydenta Lecha Wałęsę.

W latach 1990–1991 był dyrektorem Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości przy Ministrze Sprawiedliwości, a następnie pracownikiem Kancelarii Prezydenta RP, najpierw w charakterze sekretarza stanu, później zastępcy szefa Kancelarii Prezydenta (podczas kadencji Lecha Wałęsy).

Lech Falandysz zasłynął, gdy udowadniał, że prezydent miał prawo odwołać z KRRiT dwóch "swoich" członków Marka Markiewicza i Macieja Iłowieckiego. Takie działanie nazwano "falandyzacją prawa".

15 lutego 1995 złożył dymisję z zajmowanego w Kancelarii Prezydenta stanowiska. Swą decyzję uzasadnił tym, że niemożliwa jest jego dalsza współpraca z szefem gabinetu prezydenta, Mieczysławem Wachowskim.

Od 1999 był współwłaścicielem kancelarii prawniczej "R. Smoktunowicz & L. Falandysz".

Zmarł na raka trzustki[6][7][8]. Był alkoholikiem, leczony od 1984[9]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A3 tuje-2-52)[10].

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002)[11].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Barbarą Boboli-Falandysz (1959-2015), prawnikiem i mediatorem, która zmarła 13 grudnia 2015 na chorobę nowotworową[12] Mieli czwórkę dzieci[13].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lech Falandysz. liceum7.edu.pl. [dostęp 2018-05-01].
  2. ↑ Dr hab. Lech Falandysz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online].brak daty dostępu
  3. ↑ Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980-1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001, s. 33. ISBN 83-7059-503-0.
  4. ↑ Struktura | Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności | COIU "S", coiu.pl [dostęp 2017-11-24].
  5. ↑ Spis Treści | Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności | COIU "S", coiu.pl [dostęp 2017-11-24].
  6. ↑ Wykrywacz raka. wprost.pl.
  7. ↑ Wczesne wykrycie raka daje duże szanse na wyleczenie. bhp.org.pl.
  8. ↑ Niezatapialna. Rozmowa z Barbarą Falandysz.. gala.onet.pl.
  9. ↑ Mocne Anioły. Twój Styl. [dostęp 2015-12-15].
  10. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [dostęp 2019-11-14] (pol.).
  11. ↑ M.P. z 2003 r. nr 3, poz. 23
  12. ↑ Barbara Falandysz nie żyje. [dostęp 2015-12-15].
  13. ↑ Nie żyje Barbara Falandysz. Wirtualna Polska, 2015-12-15. [dostęp 2015-12-15].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lech_Falandysz&oldid=59538530”