Lech Falandysz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Lech Falandysz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 października 1942
Warszawa

Data i miejsce śmierci

22 lutego 2003
Warszawa

Doktor habilitowany nauk prawnych
Specjalność: kryminologia, prawo karne
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

1981

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

Profesor nadzwyczajny

Rektor
Uczelnia

Uczelnia Łazarskiego w Warszawie

Okres spraw.

2000–2003

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Ulica Lecha Falandysza w Radzyminie
Grób Lecha Falandysza na powązkowskim cmentarzu wojskowym

Lech Falandysz (ur. 27 października 1942 w Warszawie, zm. 22 lutego 2003 tamże) – polski prawnik, karnista, doktor habilitowany nauk prawnych, profesor nadzwyczajny Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył warszawskie VII Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego[2].Studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim ukończył w 1965, 6 lat później został doktorem. Był uczniem prof. Igora Andrejewa i prof. Jerzego Sawickiego. Habilitował się w 1981, a od 1991 był profesorem UW. Autor ok. dwustu publikacji naukowych, głównie z dziedziny prawa karnego[3], wiktymologii, której był współtwórcą na gruncie nauki polskiej[4], badacz nieposłuszeństwa obywatelskiego.[5] Był członkiem Towarzystwa Naukowego Prawa Karnego, Polskiego Towarzystwa Wiktymologicznego, Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego im. prof. Stanisława Batawii, a także licznych zagranicznych towarzystw naukowych w zakresie prawa karnego.

Kreśląc wizję przyszłego społeczeństwa, w którym media zastąpią wymiar sprawiedliwości, wskazywał, że środki masowego przekazu mogą dowolnie naznaczać różnych ludzi trwałymi etykietami nie czekając na wyrok.[6]

W latach 1980–1990 był uczestnikiem prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności. Członek Społecznej Rady Legislacyjnej[7] – agendy/jednostki COIU[8][9][10].

Był aktywnym członkiem NSZZ „Solidarność” na Uniwersytecie Warszawskim, doradcą „Solidarności” Regionu Mazowsze. Między innymi wspólnie z prof. dr. hab. Andrzejem Stelmachowskim z Uniwersytetu Warszawskiego z ramienia „Solidarności” kierował pracami, celem których było rozwiązanie konfliktu, jaki miał miejsce w Wyższej Szkole Oficerskiej Pożarnictwa w Warszawie w 1981 roku. Dr hab. Leszek Falandysz był jednym z inicjatorów zajść, jakie miały miejsce w maju 1982 roku na terenie UW. Sam brał aktywny udział – wznosząc wrogie okrzyki, odrzucając w stronę funkcjonariuszy ładunki, użyte w celu rozproszenia tłumu. Wśród studentów Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego panowała opinia, że dr hab. Leszek Falandysz reprezentuje negatywną postawę do istniejącej rzeczywistości.[11]

Do 1982 był członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Po wprowadzeniu stanu wojennego wystąpił z partii i rozpoczął działalność w Komitecie Helsińskim. Uczestniczył w obradach "okrągłego stołu" po stronie opozycji. Na początku lat 90. działał w partii Victoria, popierającej prezydenta Lecha Wałęsę.

W latach 1990–1991 był dyrektorem Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości przy Ministrze Sprawiedliwości, a następnie pracownikiem Kancelarii Prezydenta RP, najpierw w charakterze sekretarza stanu, później zastępcy szefa Kancelarii Prezydenta (podczas kadencji Lecha Wałęsy).

Lech Falandysz zasłynął, gdy udowadniał, że prezydent miał prawo odwołać z KRRiT dwóch „swoich” członków Marka Markiewicza i Macieja Iłowieckiego. Takie działanie nazwano „falandyzacją prawa”.

15 lutego 1995 złożył dymisję z zajmowanego w Kancelarii Prezydenta stanowiska. Swą decyzję uzasadnił tym, że niemożliwa jest jego dalsza współpraca z szefem gabinetu prezydenta, Mieczysławem Wachowskim.

Od 1999 był współwłaścicielem kancelarii prawniczej „R. Smoktunowicz & L. Falandysz”.

Zmarł na raka trzustki[12][13][14]. Był alkoholikiem, leczony od 1984[15]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A3 tuje-2-52)[16].

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002)[17]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Barbarą Boboli-Falandysz (1959–2015), prawniczką i mediatorką, która zmarła 13 grudnia 2015 na chorobę nowotworową[18]. Mieli czwórkę dzieci[19].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

W Radzyminie znajduje się ulica imienia Lecha Falandysza. Falandysz określany był jako „wielki przyjaciel Radzymina”. Miał tam wraz z żoną dom letniskowy[20].

Największa aula Uczelni Łazarskiego w Warszawie nosi imię Lecha Falandysza.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Leonard Drożdżewicz, Lech Falandysz (1942–2003) – wspomnienie o Mistrzu, „Rejent” (7–8 (207–208)), sierpień 2008, s. 189-191.
  2. ↑ Lech Falandysz. liceum7.edu.pl. [dostęp 2018-05-01].
  3. ↑ Dr hab. Lech Falandysz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2013-01-14].
  4. ↑ Lech Falandysz, Wiktymologia, Wydawnictwo: Wiedza Powszechna, data 1. wyd. pol.: 1979-01-01, ​[[Specjalna:Książki/8321400051|ISBN 83-214-0005-1]].
  5. ↑ Lech Falandysz, Nieposłuszeństwo obywatelskie a oceny prawnokarne, Studia Iuridica. Tom 19.
  6. ↑ Lech Falandysz, Sądny dzień w Nowogrodzie, „Iustitia”, artykuł opublikowany w tygodniku „Wprost” i przedrukowany za zgodą autora w numerze pisma z II półrocza 2000 r., Stowarzyszenie Sędziów Polskich, 3 kwietnia 2016.
  7. ↑ Anna Grażyna Kister, Lech Falandysz, [w:] Encyklopedia Solidarności [online], 16 września 2016 [dostęp 2020-07-24] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-15].
  8. ↑ Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980-1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001, s. 33. ISBN 83-7059-503-0.
  9. ↑ Struktura | Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności | COIU "S", coiu.pl [dostęp 2017-11-24].
  10. ↑ Spis Treści | Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności | COIU "S", coiu.pl [dostęp 2017-11-24].
  11. ↑ i, Lech Falandysz – mentor HGW czy wpadka zespołu Macierewicza.
  12. ↑ Jan Stradowski, Monika Florek-Moskal: Wykrywacz raka. wprost.pl, 2004-06-20. [dostęp 2021-04-24].
  13. ↑ Wczesne wykrycie raka daje duże szanse na wyleczenie. bhp.org.pl. [dostęp 2021-04-24].
  14. ↑ Dorota Wellman: Niezatapialna. Rozmowa z Barbarą Falandysz. gala.onet.pl, 2003-07. [dostęp 2021-04-24].
  15. ↑ Barbara Falandysz, Krzysztof Dowgird: Mocne Anioły. Twój Styl, 2014-02-25. [dostęp 2015-12-15].
  16. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [dostęp 2019-11-14] (pol.).
  17. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 października 2002 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2003 r. nr 3, poz. 23).
  18. ↑ Barbara Falandysz nie żyje. wiadomosci.onet.pl, 2015-12-14. [dostęp 2015-12-15].
  19. ↑ Nie żyje Barbara Falandysz. Wirtualna Polska, 2015-12-15. [dostęp 2015-12-15].
  20. ↑ Zbigniew Piotrowski, Radzymin – na weekend, na urlop, na zawsze, Piotr Charyło (red.), „Radzyminiak”, maj 2020, s. 7, ISSN 2450-9000 [dostęp 2021-04-24] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-24].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lech_Falandysz&oldid=67911718”