Legion Polski Posiłkowy Lombardii
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
9 stycznia 1797 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| Wojny napoleońskie | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
Legion Polski – polska formacja wojskowa w służbie Lombardii.
Formowanie Legionu rozpoczęto 9 stycznia 1797 roku[1]. Podporządkowany został dywizji terytorialnej gen. Kilmaine'a i pod taką nazwą w składzie piechoty lekkiej występował. 19 lutego 1797 roku liczył 7 oficerów i 1110 żołnierzy.
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Dowódca: Jan Henryk Dąbrowski
- I batalion grenadierów – Ludwik Dembowski, Jan Strzałkowski
- II batalion strzelców – Antoni Kosiński
- III batalion fizylierów – Ludwik Dembowski
- Zakład Legionów w Mediolanie – Kazimierz Konopka
Mundur Legionu[edytuj | edytuj kod]
Jan Henryk Dąbrowski, w rozmowach z rządem Republiki Lombardzkiej ustalił, że "ubiory, odznaki wojskowe i organizacja tego korpusu winny być w miarę możności zbliżone do zwyczajów Polaków". Kilkanaście dni po rozpoczęciu formowania pododdziałów, przedstawiono władzom Lombardii umundurowanych 20 grenadierów i 20 strzelców. Grenadierzy posiadali mundur wzorowany na polskiej kawalerii narodowej[2]. Były to granatowe spodnie i kurtki z karmazynowymi wyłogami, kołnierzem, mankietami i połami[a]. Strzelcy prezentowani podobny mundur z ozdobami zielonymi. Wzorowany był na mundurze 3 regimentu pieszego buławy polnej litewskiej. Buty noszono z cholewkami do połowy łydki. Nogawki spodni wkładane do butów. Na prawym ramieniu noszono czerwono–biało–zielony kontrepolet w barwach lombardzkich z napisem "Gli uomini liberi sono fratelli"[b]. Pierwsi grenadierzy i strzelcy wystąpili przed władzami lombardzkimi w kapeluszach[3]. Wkrótce jednak zamieniono je na rogatywki z czarnym barankiem bez daszka. Oficerowie sztabu nosili czerwone czapki, a żołnierze piechoty – granatowe[4]. Przypinano do nich kokardy francuskie. Na początku XIX w. weszły w życie wysokie i usztywnione rogatywki z okutym daszkiem i podpinką.
Kolejny formowany 3 batalion[c] fizylierów miał nosić granatowe kurtki i spodnie z jasnoniebieskimi wyłogami. Z uwagi na tempo prac organizacyjnych, zrezygnowano z epoletów u fizylierów, a szyto czarne czapki z jasnobłękitnym barankiem, czerwonymi kitkami oraz biało–karmazynowymi kordonami. Ponieważ planowanych dla legionistów butów z półcholewkami nie dostarczono, żołnierze nosili buty używane w armii francuskiej. W zestawieniu ze spodniami połowa łydki pozostawała odkryta. Wyposażono wiec żołnierzy w małe płócienne, czarne kamasze.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gembarzewski 1925 ↓, s. 44.
- ↑ Andrzej Dusiewicz: Konferencja "Mundur wojsk Księstwa Warszawskiego – Raszyn 2010". s. 14.
- ↑ Żygulski: Polski mundur wojskowy. s. 50.
- ↑ Andrzej Dusiewicz: Konferencja "Mundur wojsk Księstwa Warszawskiego – Raszyn 2010". s. 15.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Zdzisław Żygulski jun., Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
- Red. Waldemar Zubek: Konferencja "Mundur wojsk Księstwa Warszawskiego – Raszyn 2010". Materiały pokonferencyjne. Zeszyty Raszyńskie 1/2011. ISBN 978-83-931067-2-1.
- Legiony Polskie we Włoszech. [dostęp 2012-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)].