Leon Pająk

Leon Pająk
	porucznik
Data i miejsce urodzenia	5 października 1909 ; Krasna Dąbrowa
Data i miejsce śmierci	26 listopada 1990 ; Kielce
	Przebieg służby
Lata służby	1930–1946
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	20 Pułk Piechoty Ziemi Krakowskiej,; 4 Pułk Piechoty Legionów,; Wojskowa Składnica Tranzytowa (Westerplatte),; 9 Batalion Strzelców Karpackich
Główne wojny i bitwy	obrona Westerplatte
	Odznaczenia

Leon Pająk (ur. 5 października 1909 w Krasnej Dąbrowie, zm. 26 listopada 1990 w Kielcach) – porucznik Wojska Polskiego, obrońca Westerplatte, odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Zarys biografii[edytuj | edytuj kod]

Służbę wojskową rozpoczął w 1930 jako szeregowy w 20 pułku piechoty Ziemi Krakowskiej w Krakowie. W 1931 podjął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie. Promocję oficerską uzyskał 15 sierpnia 1934 z 33 lokatą. Pierwszy przydział służbowy otrzymał w 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach, w którym objął dowództwo plutonu piechoty. W marcu 1938 został dowódcą kompanii ciężkich karabinów maszynowych. 15 marca 1939 otrzymał awans na stopień porucznika i wraz z utworzonym plutonem wartowniczym został skierowany do Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte.

Podczas obrony WST dowodził placówką „Prom”. W pierwszym dniu walk został ciężko ranny w brzuch, krocze i nogi, i przetransportowany do koszar, gdzie mimo beznadziejnego stanu, przetrwał do kapitulacji dzięki pomocy kapitana-lekarza Mieczysława Słabego^[1]. Do stycznia 1940 przebywał w niemieckim szpitalu. Następnie był osadzony w obozach jenieckich, m.in. w oflagach XII A w Hadamarze i VII A w Murnau.

Po wyzwoleniu z niewoli został przyjęty do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech. Dowodził 4 kompanią 9 Bolońskiego Batalionu Strzelców Karpackich. Do kraju wrócił 5 grudnia 1946. Osiedlił się w Kielcach, gdzie pracował w zakładach wyrobów metalowych.

1 września 1971, podczas uroczystości pochowania na Westerplatte prochów Henryka Sucharskiego, złożył swemu dowódcy ostatni raport, w którym wypowiedział słowa: „Panie majorze, Westerplatte jest znowu polskie!”.

Pająk zapoczątkował ewidencjonowanie żyjących westerplatczyków. W 1985 został wpisany do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich. Został honorowym obywatelem Gdańska i Kielc^[2]. W 1989 awansowano go do stopnia komandora Marynarki Wojennej RP. Był także członkiem i wieloletnim prezesem kieleckiego oddziału ZBoWiD^[3].

Zmarł 26 listopada 1990. Został pochowany na cmentarzu Starym w Kielcach.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 11940^[4]
Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (1981)^[5]

Film[edytuj | edytuj kod]

W wyreżyserowanym przez Stanisława Różewicza filmie fabularnym Westerplatte postać por. Leona Pająka zagrał Bogdan Niewinowski.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Ostatnia załoga Westerplatte

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Gazeta Warszawska - Aldona Zaorska, Mieczysław Słaby... (pol.) [dostęp 2011-11-24]
↑ Anna Krawiecka - Zapomniany obrońca Westerplatte (pol.) [dostęp 2011-11-25]
↑ A. Heda, Wspomnienia "Szarego", Oficyna Wydawnicza Interim, Warszawa 1991, ISBN 83-85083-18-9, s.9
↑ ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 478 .
↑ 150 żołnierzy Września otrzymało medale "Za udział w wojnie obronnej 1939" /w/ Trybuna Robotnicza, nr 175, 2 września 1981, s. 2

[GW-1] Gazeta Warszawska - Aldona Zaorska, Mieczysław Słaby... (pol.) [dostęp 2011-11-24]

[Akr-2] Anna Krawiecka - Zapomniany obrońca Westerplatte (pol.) [dostęp 2011-11-25]

[3] A. Heda, Wspomnienia "Szarego", Oficyna Wydawnicza Interim, Warszawa 1991, ISBN 83-85083-18-9, s.9

[4] ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 478 .

[5] 150 żołnierzy Września otrzymało medale "Za udział w wojnie obronnej 1939" /w/ Trybuna Robotnicza, nr 175, 2 września 1981, s. 2

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]