Leon Silicki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Silicki
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

12 stycznia 1876
Petersburg

Data i miejsce śmierci

21 kwietnia 1954
Pisz

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

I Korpus Polski w Rosji

Jednostki

PKU Starogard

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie)
Multimedia w Wikimedia Commons

Leon Silicki (ur. 12 stycznia 1876 w Petersburgu, zm. 21 kwietnia 1954 w Piszu) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 12 stycznia 1876 w Petersburgu, w rodzinie Kazimierza, urzędnika kolejowego i Karoliny z Sobańskich[1][2][3].

25 czerwca 1919 został wyznaczony na stanowisko dowódcy IX Brygady Piechoty, na czele której walczył na wojnie z Ukraińcami, a później wojnie z bolszewikami[4][5]. 13 maja 1920 objął dowództwo VII Brygady Piechoty[6]. 28 października 1920 został zwolniony ze stanowiska dowódcy brygady oddany do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych, a 22 listopada tego roku wyznaczony na stanowisko instruktora piechoty w Centrum Wyszkolenia 2 Armii w Grodnie[4]. 6 maja 1921 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z warunkowym zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, z rónoczesnym zaliczeniem do Rezerwy armii i powołaniem do służby czynnej[7] oraz przydzielony do VII Brygady Piechoty, a ewidencyjnie do 38 pułku piechoty[8][9]. 13 września 1921 został odkomenderowany na kurs komendantów powiatowych komend uzupełnień[4]. 20 października 1921, po ukończeniu kursu, został wyznaczony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Czortków, lecz już 10 listopada tego roku przeniesiony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Starogard[4]. Później został przeniesiony macierzyście do 67 pułku piechoty z pozostawieniem na stanowisku komendanta PKU Starogard[10][11]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 41. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[13]. Mieszkał w Starogardzie przy ul. Skarszewskiej 2[1][14]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Starogard. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15]. 16 października 1936 przeprowadził się do Wilna i zamieszkał przy ul. Ciasnej 3 m. 6[16]. Jesienią 1945 wyjechał z Wilna i osiedlił się w Piszu[17].

Zmarł 21 kwietnia 1954 w Piszu i został pochowany na tamtejszym cmentarzu komunalnym przy ul. Spokojnej[18][19].

Był żonaty z Katarzyną z Wołonkowiczów (ur. 24 listopada 1877, zm. 11 maja 1962), z którą miał dwóch synów: Włodzimierza (ur. 15 lipca 1905, zm. 18 kwietnia 1975) i Mikołaja (ur. 1 grudnia 1907)[20][21][19].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Kolekcja ↓, 1.
  2. ↑ Knyżewski 2019 ↓, s. 66.
  3. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-07]..
  4. ↑ a b c d Kolekcja ↓, 4.
  5. ↑ Knyżewski 2019 ↓, s. 83.
  6. ↑ Knyżewski 2019 ↓, s. 85.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 21 maja 1921, s. 953.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921, s. 1008.
  9. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 129.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 317, 395, 1479.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 282, 339, 1348.
  12. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 19.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927, s. 37, 44.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 887.
  15. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 1011.
  16. ↑ Kolekcja ↓, 9.
  17. ↑ Knyżewski 2019 ↓, s. 90.
  18. ↑ Knyżewski 2019 ↓, s. 92.
  19. ↑ a b śp. LEON SILICKI. Administrator Sp. z o. o.. [dostęp 2022-12-07]..
  20. ↑ Kolekcja ↓, 2.
  21. ↑ Knyżewski 2019 ↓, s. 70.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 22 czerwca 1922, s. 457, jako płk Leon Sulicki.
  23. ↑ a b c Kolekcja ↓, 3.
  24. ↑ a b Памяти героев ↓.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Silicki&oldid=69028502”