Przejdź do zawartości

Linas Linkevičius

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Linas Linkevičius
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1961
Wilno

Minister obrony Litwy
Okres

od 28 października 1993
do 4 grudnia 1996

Przynależność polityczna

LDDP

Poprzednik

Audrius Butkevičius

Następca

Česlovas Stankevičius

Minister obrony Litwy
Okres

od 9 listopada 2000
do 14 grudnia 2004

Przynależność polityczna

LSDP

Poprzednik

Česlovas Stankevičius

Następca

Gediminas Kirkilas

Minister spraw zagranicznych Litwy
Okres

od 13 grudnia 2012
do 11 grudnia 2020

Przynależność polityczna

LSDDP

Poprzednik

Audronius Ažubalis

Następca

Gabrielius Landsbergis

Odznaczenia
Order Trzech Gwiazd III klasy (Łotwa) Krzyż Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (Litwa) Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Pogoni (Litwa) Order Krzyża Ziemi Maryjnej I Klasy (Estonia) Order Honoru (Mołdawia) Krzyż Komandorski Orderu Witolda Wielkiego (Litwa) Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Gwiazdy Polarnej (1975–2022, Szwecja) Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi RP Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy
Prezydencki Order Zasługi (Gruzja)

Linas Antanas Linkevičius (ur. 6 stycznia 1961 w Wilnie) – litewski polityk i dyplomata, minister obrony w latach 1993–1996 i 2000–2004, ambasador Litwy przy NATO, na Białorusi oraz w Szwecji, minister spraw zagranicznych w latach 2012–2020.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1978 ukończył szkołę średnią nr 7 w Kownie, a w 1983 studia na wydziale automatyki Kowieńskiego Instytutu Politechnicznego ze specjalnością inżynier elektryk.

Wieloletni działacz Komsomołu: pełnił funkcje sekretarza komitetu rejonowego w jednej z dzielnic Kowna, następnie kierownika wydziału Komitetu Centralnego. Zajmował się pracą z utalentowaną młodzieżą, prasą młodzieżową, publikował w gazecie „Komjaunimo tiesa” (litewskiej edycji pisma „Komsomolskaja Prawda”). Był jednym z inicjatorów uniezależnienia się litewskiego Komsomołu od organizacji radzieckiej i przekształcenia jej w organizację o charakterze socjaldemokratycznym. W latach 1990–1992 pracował jako korespondent czasopisma „Tiesa” i konsultant grupy parlamentarnej postkomunistycznej Litewskiej Demokratycznej Partii Pracy (LDDP). W latach 1991–1996 był członkiem Rady LDDP. Od 1992 do 1993 przewodniczył młodzieżówce partyjnej.

W latach 1992–1996 sprawował mandat posła na Sejm, zasiadał we frakcji LDDP[1]. W latach 1992–1993 kierował litewską delegacją parlamentarną do Zgromadzenia Północnoatlantyckiego i był wiceprzewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych. Od 28 października 1993 do 4 grudnia 1996 pełnił funkcję ministra obrony w rządach Adolfasa Šleževičiusa i Laurynasa Stankevičiusa.

W 1997 został doradcą ministra spraw zagranicznych Algirdasa Saudargasa. W latach 1997–2000 w randze ambasadora kierował misją Republiki Litewskiej przy NATO i Unii Zachodnioeuropejskiej. 9 listopada 2000 ponownie został ministrem obrony, wchodząc do rządu Rolandasa Paksasa. Zachował stanowisko w powołanym w 2001 gabinecie Algirdasa Brazauskasa. Funkcję tę pełnił do 14 grudnia 2004. W latach 2004–2005 był zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych na stanowisku ambasadora pełnomocnego.

W 2005 został stałym przedstawicielem Litwy przy NATO. Po zakończeniu misji w 2011 został społecznym doradcą premiera Andriusa Kubiliusa[2]. W lipcu 2012 objął funkcję ambasadora Republiki Litewskiej na Białorusi. Wręczenie listów uwierzytelniających prezydentowi Białorusi Alaksandrowi Łukaszence odbyło się 5 października[3].

13 grudnia 2012 rozpoczął urzędowanie jako minister spraw zagranicznych (z rekomendacji LSDP) w rządzie Algirdasa Butkevičiusa[4]. W 2016 z ramienia socjaldemokratów został ponownie wybrany do Sejmu[5]. 13 grudnia 2016 w nowo powołanym gabinecie Sauliusa Skvernelisa utrzymał stanowisko ministra spraw zagranicznych[6]. We wrześniu 2017 zadeklarował pozostanie w rządzie i opuszczenie LSDP, która przegłosowała wystąpienie z koalicji[7].

Związał się z Litewską Socjaldemokratyczną Partią Pracy. Był liderem jej listy wyborczej w wyborach w 2020, która nie przekroczyła wyborczego progu[8]. Kandydował wówczas również w okręgu wyborczym dla obywateli Litwy zamieszkujących za granicą, zajął trzecie miejsce w okręgu w pierwszej turze, nie uzyskując tym samym mandatu. 11 grudnia 2020 zakończył pełnienie funkcji ministra. W grudniu 2023 mianowany ambasadorem Litwy w Szwecji[9].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Litewskie

[edytuj | edytuj kod]

Zagraniczne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. 1992–1996 m. kadencijos Seimo narys: Linas Antanas Linkevičius [online], lrs.lt [dostęp 2020-11-17] (lit.).
  2. Lithuanian Government approves Linas Linkevičius' candidacy as ambassador to Belarus [online], 15min.lt, 13 lipca 2012 [dostęp 2012-10-06] (ang.).
  3. Новый посол Литвы вручил верительные грамоты президенту Беларуси [online], delfi.lt, 5 października 2012 [dostęp 2012-10-06] (ros.).
  4. Sejm zatwierdził program rządowy [online], delfi.lt, 13 grudnia 2012 [dostęp 2012-12-13].
  5. 2016 m. spalio 9 d. Lietuvos Respublikos Seimo rinkimai, vrk.lt [zarchiwizowane 2016-10-21] (lit.).
  6. Prisiekė septynioliktosios Vyriausybės nariai [online], lrs.lt, 13 grudnia 2016 [dostęp 2016-12-13] (lit.).
  7. L. Linkevičius paliks LSDP: nori likti užsienio reikalų ministru, lrt.lt, 23 września 2017 [zarchiwizowane 2017-10-11] (lit.).
  8. 2020 m. spalio 11 d. Lietuvos Respublikos Seimo rinkimai [online], vrk.lt [dostęp 2020-11-17] (lit.).
  9. Linkevičius appointed Lithuania’s ambassador to Sweden [online], lrt.lt, 27 grudnia 2023 [dostęp 2024-06-11] (ang.).
  10. a b Apdovanotų asmenų duomenų bazė [online], lrp.lt [dostęp 2020-11-17] (lit.).
  11. Dėl Lietuvos Respublikos ir užsienio valstybių piliečių apdovanojimo Lietuvos valstybės ordinais ir medaliais Vasario 16-osios – Lietuvos valstybės atkūrimo dienos proga [online], e-tar.lt, 16 lutego 2015 [dostęp 2020-11-17] (lit.).
  12. Conferment of State Decorations [online], president.ee, 2 lutego 2005 [dostęp 2020-11-17] (ang.).
  13. Decret Nr. 1321, lex.justice.md, 5 września 2014 [zarchiwizowane 2015-10-31] (rum.).
  14. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 lutego 2019 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2019 r. poz. 326).
  15. Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana [online], quirinale.it, 14 stycznia 2019 [dostęp 2020-11-17] (wł.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]