Ludwik Świder

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Świder
major major
Pełne imię i nazwisko

Ludwik Jan Świder

Data i miejsce urodzenia

2 sierpnia 1893
Kraków

Data i miejsce śmierci

19 grudnia 1952
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

100 Pułk Piechoty
26 Pułk Piechoty
27 Pułk Piechoty
PKU Tarnopol

Stanowiska

dowódca batalionu
kwatermistrz pułku
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola
Państwowa Odznaka Sportowa
Groby mjr Ludwika Jana Świdra ps. „Johann Puk” i Aleksandra Tomaszewskiego ps. „Al” w Panteonie – Mauzoleum Wyklętych-Niezłomnych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Ludwik Jan Świder (ur. 2 sierpnia 1893 w Krakowie, zm. 19 grudnia 1952 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Broszkiewiczów. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. armii. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1916 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty Nr 100[1].

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został ranny. W latach 1923–1924, w stopniu kapitana, służył w 26 pułku piechoty we Lwowie[2][3]. Był dowódcą kompanii, a później także batalionu. W 1926 w Kamionce Strumiłowej pojedynkował się na szable z porucznikiem Wiktorem Jarockim z 14 pp. Pojedynek miał „przebieg krwawy”. Wojskowy Sąd Rejonowy we Lwowie uniewinnił siedmiu oficerów oskarżonych o udział w tym pojedynku[4]. W 1926 przeniesiony do 27 Pułku Piechoty w Częstochowie.18 lutego 1928 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W tym samym roku pełnił służbę w dowództwie 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie[6]. W 1929 powierzono mu obowiązki dowódcy batalionu w 27 Pułku Piechoty, które pełnił do marca 1932, gdy został przesunięty ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko kwatermistrza pułku[7][8]. Z dniem 15 sierpnia 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Tarnopol na stanowisko komendanta[9]. W 1938 przeniesiony w stan spoczynku. W rzeczywistości został zatrudniony na stanowisku kierownika agentury w Samodzielnym Referacie Informacyjnym Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi, gdzie pracował do wybuchu II wojny światowej. We wrześniu 1939 wraz ze swoją jednostką internowany w Rumunii. Od 1941 więziony w niemieckich obozach jenieckich dla polskich oficerów[10].

Po wojnie przebywał w obozach dla przesiedleńców (dipisów). Od 1949 pracował w ośrodku wywiadowczym w Quackenbrück (od 1950 w Barkhausen), który podlegał naczelnym władzom RP na uchodźstwie. Od 1950 pod fałszywym nazwiskiem Johann Puk, przebywał w Berlinie Zachodnim, gdzie 23 lipca 1951 został zatrzymany przez Rosjan. W lutym 1952 przekazany władzom Polski Ludowej. 23 czerwca 1952 WSR w Warszawie pod przewodnictwem ppłk. M. Widaja skazał go na karę śmierci[11]. Rada Państwa nie skorzystała z prawa łaski. Stracony 19 grudnia 1952 w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Dokładne miejsce pochówku było przez wiele lat nieznane. 28 września 2014 roku Instytut Pamięci Narodowej poinformował o identyfikacji jego szczątków w tej kwaterze[12].

27 września 2015 mjr Ludwik Świder został uroczyście pochowany w Panteonie – Mauzoleum Wyklętych-Niezłomnych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 281, 801.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 200, 410.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 186, 354.
  4. ↑ Proces o pojedynek we Lwowie. Wszyscy uczestnicy uniewinnieni. „Polska Zbrojna”. 319, s. 5, 1926-11-20. Warszawa. .
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 45.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 181.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31, 557.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 97.
  10. ↑ Świder Ludwik l Żołnierze Niezłomni Wyklęci [online], Żołnierze Wyklęci [dostęp 2022-10-31].
  11. ↑ "Księga najwyższego wymiaru kary" w Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944–1955. Wyd. ABC Future, Warszawa, 2000.
  12. ↑ Ośmiu bohaterów odzyskało nazwiska – Warszawa, 28 września 2014. [dostęp 2014-09-28].
  13. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 78)
  14. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31.
  16. ↑ Na podstawie fotografii [1].
  17. ↑ a b c d Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 801.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Świder&oldid=69908964”