26 Pułk Piechoty (II RP)

26 Pułk Piechoty

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1918
Rozformowanie	1939
Tradycje
Święto	17 września
Nadanie sztandaru	1922
Rodowód	Piotrkowski okręgowy pułk piechoty
Dowódcy
Ostatni	ppłk dypl. Franciszek Węgrzyn
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Zwiahlem (21 III 1920) bitwa pod Ciepielówką (29 V 1920) bitwa pod Horbulewem (15 VI 1920) bitwa pod Włodawą (21 VIII 1920) kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja	garnizon Lwów, Gródek Jagielloński
Rodzaj sił zbrojnych	Wojsko
Rodzaj wojsk	Piechota
Podległość	XIII Brygada Piechoty 5 Dywizja Piechoty

26 Pułk Piechoty (26 pp) – oddział piechoty Wojska Polskiego II RP.

Formowanie i zmiany organizacyjne

7 listopada 1918 roku w Piotrkowie pułkownik Jan Rządkowski przystąpił do formowania Piotrkowskiego Okręgowego Pułku Piechoty. Następnego dnia wydany został pierwszy rozkaz pułkowy, w którym ustalono skład i nazwę pułku oraz obsadę stanowisk oficerskich.

20 listopada w skład pułku, jako II batalion, włączony został 500 osobowy oddział złożony z członków V Okręgu Polskiej Organizacji Wojskowej pod dowództwem kapitana Leopolda Endel-Ragis.

W maju 1919 roku pułk został włączony w skład XIII Brygady Piechoty należącej do 7 Dywizji Piechoty.

W grudniu 1919 batalion zapasowy pułku stacjonował w Noworadomsku.

Obsada personalna pułku w 1920
Stanowisko	Stopień, imię i nazwisko
Dowódca pułku	mjr Ryszard Waniczek
Adiutant	por. Wacław Pietkiewicz
Oficer broni	ppor. Ryszard Raube
Lekarz	kpt. lek. Mieczysław Kościński
Dowódca taboru pułku	por. Stefan Bincer
Dowódca I batalionu	kpt. Marian Sołodkowski
Lekarz	kpt. lek. Mieczysław Kościński
Oficer prowiantowy	urz. wojsk. X r. Tadeusz Hoppe
Dowódca 1 kompanii	N.N.
Dowódca 2 kompanii	por. Ludwik Czyżewski
Dowódca plutonu	ppor. Antoni Bajko
Dowódca 3 kompanii	ppor. Emil Róhrich
Dowódca 4 kompanii	N.N.
Dowódca 1 kompanii km	por. Mieczysław Więckowski
Dowódca II batalionu	mjr Stanisław Szumski
Adiutant	ppor. Antoni Szerenkowski
Lekarz	por. lek. Jakub Nuss
Oficer rachunkowy	ppor. Karol Pustowka
Dowódca 5 kompanii	por. Platon Macedoński
Dowódca 6 kompanii	por. Henryk Ostrowski
Dowódca 7 kompanii	por. Jan Pigułowski
Dowódca 8 kompanii	N.N.
Dowódca 2 kompanii km	por. Rafał Sołtan
Dowódca III batalionu	mjr Leopold Endel Ragis
	por. Tadeusz Pikulski
Adiutant	ppor. Emanuel Szwalbendorf
Oficer kasowy	pchor. Jan Kwiczała
Lekarz	ppor. san. Marian Otrębski
Dowódca 9 kompanii	ppor. Dominik Szymański
Dowódca 10 kompanii	N.N.
Dowódca 11 kompanii	ppor. Jan Mazurkiewicz
Dowódca 12 kompanii	ppor. Wincenty Mackiewicz
Dowódca 3 kompanii km	N.N.
Dowódca kompanii technicznej	por. Aleksander Rozencweig
Oficer sanitarny (przydział nieustalony)	pchor. san. Edward Bokser

Pułk w walce o granice

W czerwcu 1919 jego III batalion wchodził w skład Grupy generała Henryka Minkiewicza (Grupa operacyjna „Bug”).

Na początku 1920 26 pułk piechoty przybył ze Śląska na Wołyń, zluzował pododdziały 48 pułku piechoty i objął odcinek obrony „Kościuszko”. II batalion kpt. Wiktora Eichlera obsadził przyczółek mostowy w Zwiahlu. Obronę przyczółka zorganizowano systemem placówek i punktów oporu. Placówki otoczone były zasiekami z drutu kolczastego i wspierały się wzajemnie ogniem. Stanowiska obronne obsadzały rotacyjnie dwie kompanie, a trzecia stanowiła odwód. Obronę wzmocniły dwa samochody pancerne „Dziadek” i „Wnuk”. Wsparcie artyleryjskie zapewniały stojące na zachodnim brzegu Słuczy bateria lekka i bateria ciężka. Punkt obserwacyjny dowódcy batalionu znajdował się na wieży zrujnowanego pałacu.

W drugiej dekadzie marca zauważono symptomy przygotowywania się Sowietów do działań ofensywnych. Przed frontem grupowały się oddziały 44. i 45 Dywizji Strzelców oraz 98 pułku kawalerii. Dowództwo polskiej 13 Dywizji Piechoty gen. Jana Romera wzmocniło obsadę przyczółka nowo przybyłą na front kompanią marszową 27 pułku piechoty.

19 marca sowieckie oddziały 58 Dywizji Strzelców podjęły próbę sforsowania Słuczy pod Hulskiem i Iwaszkówką. Atak odparły 5/26 pp oraz pułkowa 4 kompania ciężkich karabinów maszynowych. Ponowny atak nastąpił w nocy z 20 na 21 marca. Forsowanie połączone z uderzeniem na styku 43. i 26 pułków piechoty zostało odparte kontratakiem odwodów 13 Dywizji Piechoty. Jednakże główne uderzenie nieprzyjaciel wyprowadził na przyczółek mostowy pod Zwiahlem. Na tym kierunku uderzyły cztery pułki strzelców, 3 międzynarodowy pułk Armii Czerwonej i 98 pułk kawalerii. Walki wspierały cztery baterie artylerii, dwa samochody pancerne i jeden czołg.

20 marca wieczorem rozpoczęło się artyleryjskie przygotowanie natarcia. Ostrzał trwał całą noc, a około 8.00 od strony Romanówki i Kropiwny zaatakowała sowiecka piechota. Pierwszy atak został przez Polaków odparty. Kolejny atak, poprzedzony gwałtowną nawałą ogniową czterech baterii artylerii, rozpoczął się około 11.00. Do natarcia ruszyły gęste tyraliery 516., 520. i 521 pułku strzelców, wspierane przez dwa samochody pancerne i uzbrojony w trzy ckm-y czołg „Ukrainiec”. Wzdłuż toru kolejowego na 6 kompanię nacierał spieszony 98 pułk kawalerii. Jadące szosą samochody pancerne wyprzedziły tyraliery, przerwały zasieki z drutu kolczastego i wjechały na stanowiska 7 kompanii. Kompania rozpoczęła odwrót. Obserwatorzy artylerii musieli opuścić swoje punkty obserwacyjne i baterie polskie przerwały ogień. Dowódca polskiego batalionu skierował kompanię 27 pułku piechoty do obsadzenia luki między 6 i 7 kompanią, a dowódca pułku ppłk Hermann wsparł II batalion 7 i 13 kompanią saperów. 13 kompania otrzymała rozkaz obejścia, wspólnie z dwoma plutonami odwodowej 8 kompanii, nieprzyjaciela przez Łubczyce i zaatakowania jego tyłów. 7 kompania saperów z 7 i resztą 8 kompanii piechoty, przy wsparciu samochodów pancernych, ruszyła do kontrataku po obu stronach szosy. Pocisk z działka polskiego samochodu pancernego „Dziadek" przebił pancerz czołgu „Ukrainiec" i Polacy zdobyli go. Po utracie czołgu, zagrożeni oskrzydleniem Sowieci rozpoczęli szybki odwrót. Do 14.00 Polacy odzyskali wszystkie utracone placówki i punkty oporu.

W czerwcu, podczas odwrotu na Ukrainie, w boju pod Horbulowem stoczonym z 4 Dywizją Kawalerii Armii Konnej, pułk zdobył tabory tej dywizji i rozbił baterię artylerii.

Kiedy w ramach polskiej kontrofensywy znad Wieprza 3 Dywizja Piechoty Legionów ruszyła na Brześć, zadanie osłony jej prawego skrzydła otrzymała 7 Dywizja Piechoty. 16 sierpnia jej lewoskrzydłowy 26 pułk piechoty skierował się wzdłuż zachodniego brzegu Bugu na Włodawę. Pod Majdanem rozproszono oddziały 58 Dywizji Strzelców, wzięto do niewoli około 100 jeńców i zdobyto 4 działa. 18 sierpnia pułk zajął Włodawę i tam nawiązał łączność taktyczną z oddziałami grupy gen. Bałachowicza. Dozorując odcinek Włodawa - Uhrusk, zwalczał wycofujące się na tym kierunku oddziały nieprzyjaciela.

Aby umożliwić odwrót za Bug oddziałom Armii Czerwonej odciętym na zachód od Włodawy przez postępy polskiej kontrofensywy, sowieckie dowództwo postanowiło odbić miasto. 21 sierpnia na Włodawę uderzyła 117 Brygada Strzelców kombryga N. Szyszkina. Wspierały ją resztki rozbitej pod Cycowem grupy Dotola. Pierwsze natarcie Polacy odparli ogniem broni maszynowej i strzeleckiej. Podczas drugiego natarcia Sowieci opanowali dworzec kolejowy wypierając z niego oddział gen. Bałachowicza, a następnie uchwycili most kolejowy na Bugu. Dworzec odzyskała kontratakiem 5 kompania 26 pułku piechoty. W trakcie kolejnych walk na tyłach pododdziałów sowieckich pojawił się inny oddział gen. Bałachowicza, wracający z wypadu na Piszczę. Mimo zaskoczenia, czerwonoarmiści stawili twardy opór. W toku zaciętej walki polegli sowieccy dowódcy - Szyszkin i Dotol. Pozbawieni dowództwa czerwonoarmiści wycofywali się w nieładzie. Część uszła za Bug, porzucając tabory i broń ciężką.

Wojnę zakończył we wrześniu zagonem na Kowel, który zdezorganizował obronę rosyjskiej 12 Armii. Po zawieszeniu broni pułk osłaniał granicę nad rzeką Uborć. 22 listopada 1920 roku przeszedł do Kowla, w którym pozostał do lata 1921 roku.

Kawalerowie Virtuti Militari

Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari
plut. Władysław Bartoszczyk	plut. Alojzy Berezska (Berezka)	plut. Dominik Boczkowski
mjr Stanisław Borowiec	pchor. Jonasz Braun	por. Włodzimierz Brayczewski
sierż. Leon Cieciura	plut. Józef Czubała	kpt. Wiktor Eichler
por. Mieczysław Ejmontowicz	mjr Leopold Endel-Ragis	st. szer. Artur Fiszer
ppor. Czesław Głuszek	sierż. Telesfor Jeske	mjr Kazimierz K.W. Kirkin
pchor. Kazimierz Kowalski	sierż. Marian Kozłowski	pchor. Jan Kwiczała
por. Bronisław Łoziński	ppor. Jan Mazurkiewicz nr 1927	por. Stanisław Mrowicz
por. Henryk Marian Ostrowski	st. szer. Stefan Parys	szer. Andrzej Pasek
kpr. Stefan Pawlik	sierż. Franciszek Rybak	plut. Józef Rzepiński
st. sierż. Michał Ścigała	sierż. August Skoczylas	kpt. Marian Sołodkowski
kpt. Rafał Sołtan	kpr. Marcin Stefański	szer. Bronisław Stejn
sierż. Marian Stępień	szer. Jan Szewczyk	mjr Ryszard Waniczek
szer. Wacław Weber	por. Michał Weda	plut. Jan Zieliński

Pułk w okresie pokoju

5 DP w 1938

Jesienią 1921 roku pułk został wyłączony ze składu 7 DP i podporządkowany dowódcy 5 Dywizji Piechoty. Na przełomie października i listopada 1921 roku pułk został przeniesiony do Lwowa, a jego II batalion do Mostów Wielkich.

W 1923 roku pułk (dowództwo, I i III baon, Kadra Batalionu Zapasowego) stacjonował we Lwowie z wyjątkiem II batalionu, który był detaszowany w Kamionce Strumiłowej. W 1927 roku II baon został przeniesiony do Lwowa.

19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 17 września, jako datę święta pułkowego. Pułk obchodził swoje święto w rocznicę wręczenia chorągwi, w 1922 roku.

Na podstawie rozkazu wykonawczego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Departamentu Piechoty o wprowadzeniu organizacji piechoty na stopie pokojowej PS 10-50 z 1930 roku, w Wojsku Polskim wprowadzono trzy typy pułków piechoty. 26 pułk piechoty zaliczony został do typu I pułków piechoty (tzw. „normalnych”). W każdym roku otrzymywał około 610 rekrutów. Stan osobowy pułku wynosił 56 oficerów oraz 1500 podoficerów i szeregowców. W okresie zimowym posiadał batalion starszego rocznika, batalion szkolny i skadrowany, w okresie letnim zaś batalion starszego rocznika i dwa bataliony poborowych. Po wprowadzeniu w 1930 nowej organizacji piechoty na stopie pokojowej, pułk szkolił rekrutów dla potrzeb batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza.

W 1934 roku pułk został przeniesiony do Gródka Jagiellońskiego z wyjątkiem III baonu, który jako pododdział detaszowany pozostał we Lwowie do 1939 roku.

Rozkazem B. Og. Org. MSWojsk. L. 2271/Tjn. Org. z 10 lipca 1934 I wiceminister spraw wojskowych zaliczył III/26 pp we Lwowie z dniem 15 października 1934 do batalionów wydzielonych typ I (P.S. 10–50, skład osobowy nr 8-a).

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939
Dowództwo, kwatermistrzostwo i pododdziały specjalne
dowódca pułku	ppłk dypl. Franciszek Węgrzyn
I zastępca dowódcy	ppłk Ludwik Dmyszewicz
adiutant	kpt. Jan Wincenty Maś
starszy lekarz	mjr dr Stefan Zdanowski
młodszy lekarz	vacat
II zastępca dowódcy (kwatermistrz)	mjr Eugeniusz Ślepecki
oficer mobilizacyjny	kpt. Michał Rudolf Prokopowicz
zastępca oficera mobilizacyjnego	kpt. adm. (piech.) Piotr Książek
oficer administracyjno-materiałowy	kpt. Lucjusz Saturnin Miedziejewski
oficer gospodarczy	kpt. int. Edward Watzke
oficer żywnościowy	por. Stanisław Jan Barg
oficer taborowy	kpt. tab. Stanisław Kostka Roefler
kapelmistrz	ppor. rez. pdsc. Jan Kuczkowski
dowódca plutonu łączności	kpt. Józef Kalasanty Janiszewski
dowódca plutonu pionierów	por. Stanisław Adolf Vogl
dowódca plutonu artylerii piechoty	por. Wiktor Dominik Maziarz
dowódca plutonu ppanc.	por. Stanisław Sugier
dowódca oddziału zwiadu	ppor. Zygmunt Butkiewicz
I batalion
dowódca batalionu	mjr Kazimierz Kirkin
dowódca 1 kompanii	kpt. Karol Tymula
dowódca plutonu	por. Antoni Kulik
dowódca 2 kompanii	por. Władysław Tadeusz Frydrych
dowódca plutonu	ppor. Władysław Gosztyła
dowódca 3 kompanii	kpt. Mieczysław Edward Fiedler
dowódca plutonu	ppor. Władysław Józef Galus
dowódca 1 kompanii km	por. Józef Mazur
dowódca plutonu	ppor. Hilary Cerajewski
II batalion
dowódca batalionu	mjr Karol Ludwik Filip Wick
dowódca 4 kompanii	por. Józef Chudecki
dowódca plutonu	ppor. Stanisław Marian Proszek
dowódca 5 kompanii	kpt. Władysław Karol Przybyłowicz
dowódca plutonu	ppor. Kazimierz Władysław Machowski
dowódca 6 kompanii	p.o. por. Józef Mieczysław Janowski
dowódca plutonu	ppor. Marian Bajan
dowódca 2 kompanii km	por. Bogumił Andrzej Wrona
dowódca plutonu	ppor. Wacław Wilkojć
III batalion
dowódca batalionu	ppłk Stanisław Brzeziński
adiutant batalionu	kpt. adm. (piech.) Stanisław Polinkiewicz
pomocnik dowódcy batalionu ds. gosp.	kpt. Maksymilian II Rutkowski
lekarz batalionu	ppor. lek. Antoni Straburzyński
dowódca 7 kompanii	por. Stanisław Maciejak
dowódca plutonu	chor. Franciszek Grabowski
dowódca 8 kompanii	kpt. Artur Seweryn Mazurek
dowódca plutonu	ppor. Adam Maria Weber
dowódca 9 kompanii	por. Klemens Kot
dowódca plutonu	ppor. Eustachy Zygmunt Kłoś
dowódca 3 kompanii km	kpt. Zygmunt Balkowski
dowódca plutonu	por. Mieczysław Karol Wydra
dowódca plutonu	ppor. Władysław Zalewski
na kursie	por. Zygmunt Wojciech Stepek
odkomenderowany	por. Julian Wilhelm Eilmes
26 obwód przysposobienia wojskowego „Gródek Jagielloński”
kmdt obwodowy PW	mjr Józef Walenty Smagowicz
kmdt powiatowy PW Lwów	kpt. adm. (piech.) Teodor Antonowicz(*)
kmdt powiatowy PW Gródek Jagielloński	ppor. kontr. piech. Bolesław Kohman
kmdt powiatowy PW Bóbrka	kpt. kontr. piech. Edmund Wolszlegier(*)
kmdt powiatowy PW Jaworów	kpt. adm. (piech.) Stanisław Jankowski(*)

W kampanii wrześniowej

W kampanii wrześniowej 1939 roku 26 pp, walczył w składzie macierzystej 5 Dywizji Piechoty w obronie Warszawy.

13 września na Pragę wycofała się grupa gen. Zulaufa. Dowódca 5 DP objął dowództwo obrony Przedmościa „Praga”. 26 pułk piechoty (bez III bp) skierowano na Odcinek Południowy. Dwa jego bataliony obsadziły pododcinek "Utrata", dowodzony przez dcę 26 pp - ppłk. Franciszka Węgrzyna. Wsparcie odcinka zapewniały dwie baterie artylerii lekkiej i jedna ciężkiej. Nocą z 14/15 września Niemcy uderzyli na dworzec towarowy Warszawa-Wschodnia. Broniły go pododdziały 26 pp. Nieprzyjaciel wtargnął nawet na teren stacji, ale został odrzucony kontratakiem.

22 września na Odcinku Północ III/26 pp mjr. Decowskiego obsadzał „ośrodek oporu osiedle Babice” położony przed główną pozycją obrony. Batalion ten „był przeznaczony na stracenie”. Miał walczyć do końca, aby opóźnić uderzenie wroga na pozycję główną.

Nocą 24/25 września Niemcy uderzyli na osiedle Babice. Po przygotowaniu artyleryjskim oddziały niemieckiej 19 DP opanowały osiedle. Mjr Decowski osobiście poprowadził kontratak kompanii II rzutu zmuszając przeważającego liczebnie wroga do odwrotu. Za ten czyn jako jeden z pierwszych obrońców Warszawy otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.

Następnej nocy 19 DP ponownie uderzyła na zdziesiątkowany batalion mjr. Decowskiego. Po ciężkiej walce resztki batalionu złożyły broń. Niemiecki dowódca nie mógł uwierzyć, że tak słaby batalion przez dwa dni stawiał opór całej dywizji.

Struktura organizacyjna i obsada personalna we wrześniu 1939
Dowództwo
dowódca pułku	ppłk dypl. Franciszek Węgrzyn
I adiutant	kpt. Jan Wincenty Maś
II adiutant	por. Mieczysław Karol Wydra
oficer informacyjny	ppor. rez. Józef Franciszek Patyk
oficer łączności	ppor. rez. Roman Kasendziak
kwatermistrz	kpt. Lucjusz Saturnin Mierzejewski
oficer płatnik	NN
oficer żywnościowy	kpt. Jan Chmiel
naczelny lekarz	mjr dr Stefan Zdanowski
kapelan	NN
oficer taborowy	por. Stanisław Jan Barg
I batalion
dowódca I batalionu	mjr Kazimierz Kirkin
adiutant I batalionu	ppor. rez. Franciszek Leśków
dowódca 1 kompanii strzeleckiej	kpt. Karol Tymuła
dowódca 2 kompanii strzeleckiej	por. Władysław Tadeusz Frydrych
dowódca 3 kompanii strzeleckiej	kpt. Mieczysław Edward Fiedler
dowódca 1 kompanii ckm	por. Józef Mazur
II batalion
dowódca II batalionu	mjr Karol Ludwik Filip Wick
adiutant II batalionu	ppor. rez. Zbigniew Baryka-Ostrowski
dowódca 4 kompanii strzeleckiej	ppor. Stanisław' Marian Proszek
dowódca 5 kompanii strzeleckiej	kpt. Władysław Karol Przybyłowicz
dowódca 6 kompanii strzeleckiej	por. rez. Roman Flis
dowódca 2 kompanii ckm	por. Bogumił Andrzej Wrona
III batalion
dowódca III batalionu	mjr Jacek Decowski
adiutant III batalionu	por. rez. Tadeusz Sęp-Vogełsang
dowódca 7 kompanii strzeleckiej	por. Stanisław Maciejak
dowódca 8 kompanii strzeleckiej	por. Jerzy Laskownicki
dowódca 9 kompanii strzeleckiej	por. Feliks Henryk Szawłowski
dowódca 3 kompanii cekaemów	kpt. Zygmunt Balkowski
Pododdziały specjalne
dowódca kompanii zwiadowczej	ppor. Zygmunt Butkiewicz
dowódca kompanii przeciwpancernej	por. Stanisław Sugier
dowódca plutonu artylerii piechoty	ppor. art. Jerzy Dziunikowski
dowódca plutonu pionierów	por. Stanisław' Adolf Vogl
dowódca plutonu przeciwgazowego	ppor. rez. Zygmunt Niezgoda
dowódca plutonu łączności	NN

Symbole pułkowe

Sztandar

17 września 1922 we Lwowie pułk otrzymał chorągiew ufundowaną przez społeczeństwo powiatów: radomskiego, koneckiego i włoszczowskiego. W nocy z 26 na 27 września 1939 roku sztandar został zakopany w ogrodzie Domu Arcybiskupów Warszawskich przy ulicy Miodowej w Warszawie. Sztandar został zakopany pod nadzorem kapitana Jana Chmiela. Wymieniony oficer w 1945 roku, po powrocie z niewoli, nie odnalazł sztandaru w miejscu jego ukrycia. Przypuszczalnie miejsce ukrycia sztandaru zostało ujawnione Niemcom przez jednego z żołnierzy pułku.

Odznaka pamiątkowa

14 lipca 1928 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 26 pułku piechoty. Odznaka o wymiarach 35x35 mm ma kształt krzyża maltańskiego, którego ramiona emaliowane są w kolorze żółtym z granatową obwódką i złotą krawędzią. Na krzyż nałożona jest okrągła tarcza ze srebrnym herbem Piotrkowa, okolona wieńcem z liści dębowych na którym wpisano numer i inicjały „26 PP” oraz nazwy pól bitewnych „ZWIAHEL GORBYLEWO TARNÓW KOWEL”. Odznaka oficerska - jednoczęściowa, wykonana w tombaku, emaliowana. Wykonawcą odznaki był Wiktor Gontarczyk z Warszawy.

Żołnierze pułku

Dowódcy pułku

• płk piech. Jan Rządkowski (8 XI 1918 – 12 I 1919)
• ppłk / płk piech. Emanuel Robert Hermann (13 I 1919 – 20 VII 1920)
• mjr / płk piech. Ryszard Waniczek (3 VIII 1920 – 21 III 1928 → członek OTO)
• ppłk / płk piech. Bolesław Pytel (26 IV 1928 – 1933)
• ppłk dypl. piech. Orest Dżułyński (28 VI 1933 – III 1936 → Sztab Główny)
• ppłk / płk dypl. piech. Tadeusz Münnich (6 IV 1936 − 14 XI 1938 → oficer do zleceń Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych)
• ppłk dypl. piech. Franciszek Węgrzyn (I – 29 IX 1939 → niewola niemiecka)

Zastępcy dowódcy pułku

• mjr piech. Roman Dunin (p.o. 10 VII 1922 – 1923)
• ppłk piech. dr Zygmunt Hołobut (1923)
• ppłk piech. Stanisław Szumski (1924 – 22 V 1925 → dowódca I/85 pp)
• ppłk piech. dr Zygmunt Hołobut (do VII 1925 → zastępca dowódcy 30 pp)
• ppłk SG Jan Ignacy Zakrzewski (VII 1925 – V 1927)
• ppłk piech. Stanisław Szumski (5 V – 31 X 1927 → referent bezpieczeństwa i dyscypliny Komendy Miasta Przemyśl)
• ppłk piech. Adam Sikorski (26 IV 1928 – 23 XII 1929 → zastępca dowódcy 48 pp)
• ppłk dypl. piech. Kazimierz Dziurzyński (23 XII 1929 – 18 VI 1930 → szef sztabu DOK X)
• ppłk piech. Jan Michnowicz (18 VI 1930 – 23 X 1931 → KOP)
• ppłk dypl. piech. Orest Dżułyński (23 X 1931 – 28 VI 1933 → dowódca 26 pp)
• ppłk dypl. piech. Jan Kazimierz Ciastoń (od 28 VI 1933 – 17 I 1936 → dowódca 31 pp)
• ppłk piech. Ludwik Dmyszewicz (1939)

Żołnierze 26 pułku piechoty – ofiary zbrodni katyńskiej

Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej znajdują się między innymi w bazach udostępnionych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Muzeum Katyńskie

Nazwisko i imię	stopień	zawód	miejsce pracy przed mobilizacją	zamordowany
Dulębowski Adam	ppor. rez.	mgr historii	inspektor szkolny we Lwowie	Katyń
Frola Franciszek	ppor. rez.	urzędnik	samorząd w Brodach	Katyń
Hordyński Zbigniew	ppor. rez.	nauczyciel	szkoła w Hucie Pieniackiej	Katyń
Weingarten Witold	por. rez.	prawnik, dr	adwokat we Lwowie	Katyń
Abrahamik Franciszek	ppor. rez.	urzędnik		Charków
Atlass Zdzisław	ppor. rez.	prawnik, mgr		Charków
Buczko Stanisław	por. rez.	nauczyciel	szkoła w Sokalu	Charków
Chudecki Józef	porucznik	żołnierz zawodowy		Charków
Dworzyński Tadeusz	ppor. rez.		Straż Więzienna	Charków
Gajl Stanisław	ppor. rez.			Charków
Galus Władysław	podporucznik	żołnierz zawodowy	dowódca plutonu 3/26 pp	Charków
Kassik Antoni	ppor. rez.	nauczyciel	szkoła w Strawczanach	Charków
Kazimierski Stanisław	ppor. rez.	technik ogrodnik		Charków
Kisielewicz Antoni	por. rez.	geolog	firma „Pionier” ze Lwowa	Charków
Klich Karol	ppor. rez.	urzędnik	Izba Skarbowa w Kielcach	Charków
Kobel Tadeusz	ppor. rez.	inżynier		Charków
Kohman Bolesław	porucznik	żołnierz zawodowy	kmdt powiatowy PW Gródek	Charków
Kulik Antoni	porucznik	żołnierz zawodowy	dowódca plutonu 1/26 pp	Charków
Lachowski Jerzy	por. rez.	prawnik, dr praw	Prokuratoria Generalna we Lwowie	Charków
Lubczyński Franciszek	por. rez.	buchalter		Charków
Mrozek Józef	ppor. rez.			Charków
Nycz Józef Mieczysław	ppor. rez.	prawnik, mgr	Izba Skarbowa we Lwowie	Charków
Olszowski Jan	ppor. rez.	inżynier mechanik		Charków
Ortyński Jerzy	ppor. rez.	prawnik, mgr	Magistrat m. Lwowa	Charków
Potym Stanisław	ppor. rez.	nauczyciel	szkoła w Krakowcu	Charków
Strożak Teodor	porucznik	żołnierz zawodowy	Centrum Wyszkolenia Saperów	Charków
Zbyszewski Juliusz	ppor. rez.	inżynier		Charków
Zimmer Alfred Jan	ppor. rez.	urzędnik	Urząd Skarbowy we Lwowie	Charków
Górski Franciszek	kpt. rez.	notariusz	poseł na Sejm RP	ULK
Krejs Józef	kpt. rez.		DOKP Lwów	ULK
Łobaza Józef	ppor. rez.		Urząd Skarbowy w Gródku	ULK
Machowski Kazimierz	ppor. rez.	urzędnik		ULK
Marciniak Stanisław	ppor. rez.	nauczyciel		ULK
Matzner Włodzimierz	kpt. rez.	dr praw	wicedyrektor BP w Przemyślu	ULK
Rohatiner Oskar	kpt. rez.	prawnik	ZUS we Lwowie	ULK

Upamiętnienie

• 

  Odsłonięcie pomnika ku czci poległych żołnierzy 26 pp; Lwów 1928

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Stanisław Abramowicz, Józef Kreis: Zarys historji wojennej 26-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. 2. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
• Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Bellona, 2007. ISBN 978-83-11-10206-4.
• Witold Jarno: Okręg Generalny Nr III Kielce w latach 1918-1921. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2003. ISBN 83-88679-31-7.
• Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
• Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
• Księga chwały piechoty. Bronisław Prugar-Ketling (red.). Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992.
• Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
• Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
• Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. T. 1 i 2. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8229-062-2.