Ludwik Kordas

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Kordas
major piechoty major piechoty
Data urodzenia

1911

Data śmierci

6 września 1986

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Polska w ZSRR
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

4 Pułk Piechoty Legionów,
6 Pułk Piechoty Legionów,
18 Lwowski Batalion Strzelców,
17 Lwowski Batalion Strzelców

Stanowiska

dowódca plutonu,
dowódca kompanii,
dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (kampania włoska: bitwa o Monte Cassino)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino

Ludwik Kordas (ur. 1911, zm. 6 września 1986) – major Wojska Polskiego, awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1911[1], w rodzinie Józefa[1] i Feliksy z Wnuków (1888–1968). Był bratem Stanisławy po mężu Olędzkiej (1908–1978), Mariana (1914–2008) i Henryka (1921–1943)[2]. Został oficerem Wojska Polskiego II RP. W stopniu podporucznika był dowódcą II plutonu na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy (1937/1938) przy 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach[3]. Według stanu z marca 1939 w stopniu porucznika pełnił stanowisko dowódcy plutonu w I batalionie 6 pułku piechoty Legionów[4]. Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów, a od 1940 w obozu jenieckim NKWD w Griazowcu[1]. Po zawarciu układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 odzyskał wolność. Wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR, pełnił funkcję oficera operacyjnego w Oddziale III[5]. Później był oficerem Polskich Sił Zbrojnych. W 1944 uczestniczył w bitwie o Monte Cassino na stanowisku dowódcy 1 kompanii 18 Lwowskiego batalionu strzelców[6]. Od 24 grudnia 1944 do sierpnia 1945 w stopniu kapitana, a następnie majora sprawował stanowisko dowódcy 17 Lwowskiego batalionu strzelców[7][8]. Wówczas na początku stycznia 1945 został ranny pod Vezzone[9].

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Do końca życia pozostawał w stopniu podpułkownika[8].

Zmarł 6 września 1986[8]. Pochowany na Southern Cemetery w Chorlton-cum-Hardy (Manchster)[10].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Lista jeńców Kampanii Wrześniowej 1939, umieszczonych w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl. s. 16. [dostęp 2018-11-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-03)].
  2. ↑ Stanisława Olędzka [online], geni_family_tree [dostęp 2022-01-28] (pol.).
  3. ↑ Tomasz Szarota: Stefan Rowecki w relacjach. 1988, s. 115.
  4. ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006, s. 558–559. ISBN 83-7188-899-6.
  5. ↑ Zbigniew Wawer: Znów w polskim mundurze: Armia Polska w ZSRR (sierpień 1941-marzec 1942). 2001, s. 219.
  6. ↑ Zbigniew Wawer: Monte Cassino 1944. Warszawa: Bellona, 2009, s. 123. ISBN 978-83-11-11496-8.
  7. ↑ Andrzej Suchcitz (red.): 5 Kresowa Dywizja Piechoty 1941–1947. Zarys dziejów. Londyn: Fundusz Pomocy Wdowom, Sierotom i Inwalidom 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 2012, s. 437. ISBN 978-0-9559724-0-9.
  8. ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 52, s. 56, Styczeń 1987. Koło Lwowian w Londynie. 
  9. ↑ Wacław Sadowski: 17 Lwowski Batalion Strzelców San Angelo. 1984, s. 116.
  10. ↑ Ludwik Kordas (unknown-1986) - Find A Grave... [online], www.findagrave.com [dostęp 2022-01-28] (ang.).
  11. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 439.
  12. ↑ Komunikat o nadaniu Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 6, s. 28, 31 grudnia 1976. 
  13. ↑ 18 Lwowski Batalion Strzelców - krzyz.montecassino.eu [online], krzyz.montecassino.eu [dostęp 2022-01-28].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Kordas&oldid=70530841”