Przejdź do zawartości

Maksymilian Ryłło (biskup)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maksymilian Ryłło (Ryło, Rylo)
Ilustracja
Maksymilian Ryłło, nieznany malarz polski, XVIII w.
Herb duchownego
Kraj działania

I Rzeczpospolita

Data i miejsce urodzenia

ok. 1715 (1719)
Ryłówka k. Wilna lub Borysowszczyzna

Data i miejsce śmierci

22 listopada 1793
Przemyśl

Miejsce pochówku

Przemyśl

Unicki biskup chełmski
Okres sprawowania

1756-1784

Unicki biskup przemyski
Okres sprawowania

1784-1793

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Kościół unicki (greckokatolicki) (unia brzeska)

Nominacja biskupia

1756

Sakra biskupia

24 lutego 1759

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

24 lutego 1759

Miejscowość

Połock[1]

Konsekrator

Florian Hrebnicki

Współkonsekratorzy

Antoni Młodowski
Franciszek Komornicki

List pasterski Maksymiliana Ryłły z 1792 r. w sprawie zmniejszenia liczby świąt w Kościele unickim

Maksymilian Ryłło herbu Wieniawa[2] (ur. 1715 lub około 1719, zm. 22 listopada 1793 w Przemyślu) – duchowny greckokatolicki, bazylianin, w. 1756-1784 unicki biskup chełmski, od 1780 do 1784 administrował eparchią przemyską, od 1784 był biskupem ordynariuszem przemyskim, archimandryta komendatoryjny dermański w 1772 roku[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się ok. 1717 r. w Borysowszczyźnie na Białorusi lub w Ryłówce koło Wilna w katolickiej rodzinie Hieronima i Anny z Miecznikowskich. Po wstąpieniu do klasztoru bazylianów w Wilnie kształcił się w Kolegium Greckim w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z teologii i przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do kraju w 1742 r. był kaznodzieją w Witebsku, wikariuszem przy cerkwi Św. Trójcy w Wilnie, a od 1745 r. prokuratorem litewskiej prowincji bazylianów z siedzibą w Warszawie. Pełnił też funkcję przełożonego klasztorów w Dubnie i w Dermaniu. Od 1748 do 1756 ihumen monasteru chełmskiego.

W 1756 r. uzyskał nominację królewską na unickie biskupstwo chełmskie, konsekrowany w Połocku w 1759 r. Po objęciu diecezji przystąpił gorliwie do działań zmierzających do podniesienia poziomu moralnego i intelektualnego duchowieństwa i wiernych. W l. 1759-1762 przeprowadził wizytację całej eparchii. W 1759 założył w Chełmie seminarium duchowne, którego prowadzenie powierzył początkowo duchownym diecezjalnym, a w 1769 przekazał bazylianom. W 1760 r. przeprowadził synod diecezjalny, a w 1765 r. doprowadził do koronacji ikony Matki Boskiej Chełmskiej. W 1771 ustanowił fundusz na utrzymanie kadry seminaryjnej. W 1773 r. przeprowadził wizytację parafii unickich w województwie bracławskim, czym naraził się władzom rosyjskim, wojska rosyjskie aresztowały go za "prześladowanie" prawosławnych[4] w 1774 roku, uwięziły na kilka miesięcy w Berdyczowie. W 1783 założył w Buśnie seminarium dla kleryków pochodzących z terenów diecezji, które znalazły się pod zaborem austriackim.

W 1779 r., po śmierci biskupa Atanazego Szeptyckiego został administratorem unickiej diecezji przemyskiej. Formalnie stanowisko ordynariusza tej diecezji objął w 1784 r., co potwierdziła Stolica Apostolska w 1785. Jako biskup przemyski zajął się organizacją seminarium duchownego, urządzeniem katedry przemyskiej w byłym kościele karmelitów, domu dla konsystorza i odnową kapituły, czynił też starania o utworzenie greckokatolickiej metropolii w Galicji. Pochowany został w podziemiach przemyskiej katedry unickiej.

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • Antiquitates Ecclesiae Ruthenicae Sacrae Romanae Unitae cum amplificationis Caesaris Cardinalis Baronii narrationis de origine Ruthenorum et eorum conversione, Supraśl 1760.
  • [wyd.] T.P. Rotarius: Apparatus universae theologiae moralis [...], Wilno 1771.
  • [współautor] Koronacja cudownego obrazu NMP w chełmskiej katedrze obrządku greckiego [...] odprawiona roku 1765 [...], Berdyczów 1780.
  • [przekł.] M. Ruggieri: Medytacje dla oczyszczenia i poprawienia życia kapłańskiego bardzo pożyteczne [...], Lublin 1759 (2. wyd. Kalisz 1763).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 317.
  2. Rodzina, herbarz szlachty polskiej, t. XV, Warszawa 1931, s. 351.
  3. Scriptores rerum polonicarum. Tomus IV. Archiwum komisyi historycznej. Tom I, Kraków 1878, s. 358.
  4. Richard Butterwick, Polska rewolucja a Kościół katolicki 1788-1792, Kraków 2012, s. 158.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • I. Choma: Maximilianus Rylo episcopus Chelmensis et Peremysliensis (1759-1793). Roma, 1953.
  • K. Dola, Katalog arcybiskupów i biskupów rezydencjalnych eparchii polskich obrządku grecko-unickiego od Unii Brzeskiej (1596) do roku 1945. [w:] Historia Kościoła w Polsce. T. II 1764-1945, cz. 2 1918-1945. Poznań-Warszawa, 1979.
  • Słownik polskich teologów katolickich / red. H. E. Wyczawski. T. 3. Warszawa, 1982, s. 541-543.
  • Maria Pidłypczak-Majerowicz: Ryłło Maksymilian. w: Polski Słownik Biograficzny. T. XXXII. Wrocław-Warszawa-Kraków, 1992, s. 502–504.
  • I. Kania: Unickie seminarium diecezjalne w Chełmie w latach 1759-1833. Lublin, 1993, passim.
  • Енциклопедія українознавства. У 10-х т. / Гол. ред. Володимир Кубійович. Париж; Нью-Йорк: Молоде Життя, 1954—1989.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]