45°30′17″N 73°36′46″W/45,504722 -73,612778Masakra w École polytechnique de Montréal
| ||
 École polytechnique de Montréal | ||
| Państwo |  Kanada
| |
| Prowincja |  Quebec
| |
| Miejsce | École polytechnique de Montréal | |
| Data | 6 grudnia 1989 | |
| Godzina | 17:10 – 17:30 | |
| Liczba zabitych | 15 osób (w tym sprawca) | |
| Liczba rannych | 14 osób | |
| Typ ataku | strzelanina użyte bronie: | |
| Sprawca | Marc Lépine | |
Położenie na mapie Montrealu   miejsce strzelaniny | ||
Położenie na mapie Kanady  miejsce strzelaniny | ||
| 45°30′17″N 73°36′46″W/45,504722 -73,612778
| ||
Masakra w École polytechnique de Montréal, zwana także Masakrą w Montrealu – zbiorowe zabójstwo dokonane 6 grudnia 1989 roku w Montrealu, Quebecu w Kanadzie.
Uzbrojony w broń palną i nóż myśliwski 25-letni Marc Lépine wkroczył do budynku uczelni. Selekcjonował ofiary ze względu na płeć: po wejściu do pierwszej sali rozdzielił kobiety i mężczyzn i zaczął strzelać do kobiet. Następnie przeszedł przez kilka innych pomieszczeń, gdzie celował i strzelał do kobiet. Łącznie postrzelił 28 osób: 24 kobiety i 4 mężczyzn. 14 kobiet zmarło w wyniku odniesionych ran. Lépine popełnił samobójstwo.
Podczas masakry Marc Lépine mówił, że "walczy z feminizmem", a w liście samobójczym[1] napisał, że feminizm zrujnował mu życie. List zawierał także wykaz nazwisk 19 kobiet, które zamachowiec uważał za feministki i najwidoczniej zamierzał zabić[2].
Zabite w wyniku masakry[edytuj | edytuj kod]
- Geneviève Bergeron (ur. 1968)
- Hélène Colgan (ur. 1966)
- Nathalie Croteau (ur. 1966)
- Barbara Daigneault (ur. 1967)
- Anne-Marie Edward (ur. 1968)
- Maud Haviernick (ur. 1960)
- Maryse Laganière (ur. 1964)
- Maryse Leclair (ur. 1966)
- Anne-Marie Lemay (ur. 1967)
- Sonia Pelletier (ur. 1961)
- Michèle Richard (ur. 1968)
- Annie St-Arneault (ur. 1966)
- Annie Turcotte (ur. 1969)
- Barbara Klucznik-Widajewicz (ur. 1958)
Skutki masakry[edytuj | edytuj kod]
Osoby ranne i obserwujące wydarzenie doświadczyły różnorodnych fizycznych, psychologicznych, społecznych i finansowych konsekwencji, włączając w to zespół stresu pourazowego. Zanotowano wzrost liczby samobójstw wśród osób studiujących, w listach samobójczych przynajmniej dwóch z nich cierpienie wywołane masakrą zostało określone jako przyczyna targnięcia się na życie[3].
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
Od 1991 roku rocznica masakry to Narodowy Dzień Pamięci i Przeciwdziałania Przemocy Wobec Kobiet w Kanadzie. 6 grudnia flagi na budynkach rządowych są opuszczone do połowy masztu, pamięć ofiar czczona jest minutą ciszy, a do ubrań przypina się białą lub purpurową wstążkę – znak sprzeciwu wobec przemocy wymierzonej w kobiety.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ List samobójczy zamachowca przetłumaczony na j. angielski – en.wikipedia.org
- ↑ Chun, Wendy Hui Kyong (1999). "Unbearable Witness: towards a Politics of Listening". Journal of Feminist Cultural Studies 11 (1): 112–149.
- ↑ Conséquences à long terme d'un mass murder : le cas de Polytechnique, neuf ans plus tard – fr., jidv.com [dostęp 17.03.2011]
