Michał Kamieński (artysta)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Kamieński
major major
Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1893
Glaków

Data i miejsce śmierci

8 sierpnia 1944
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

8 Dywizjon Samochodowy
5 Dywizjon Samochodowy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Michał Kamieński h. Rola (ur. 13 sierpnia 1893 w Glakowie, w powiecie orszańskim, zm. 8 sierpnia 1944 w Warszawie) – major Wojska Polskiego, artysta rzeźbiarz i malarz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Aleksandra i Michaliny z Burło-Burdzickich[1][2]. Miał dwie siostry (Jadwigę i Alexandrę) oraz dwóch braci (Konstantego – oficera wojsk balonowych, pilota, i Mikołaja). Ukończył Korpus Kadetów w Połocku i szkołę wojskową w Petersburgu[1]. W latach 1910–1914 studiował rzeźbę i malarstwo w akademii petersburskiej u prof. Akademii Sztuk Pięknych W. Beklemiszewa, a także u I. Ginzburga[1].

Od 1914 r. w stopniu podporucznika służył w wojsku rosyjskim, biorąc udział w walkach z Niemcami i Austriakami. Był dwukrotnie ciężko ranny. 20 lipca 1915 roku pod Chełmem doznał urazu głowy. Za udział w tym boju został odznaczony Orderem Świętej Anny IV klasy z napisem „Za odwagę”. Druga kontuzja zdarzyła się podczas boju koło wsi Świniuchy 3 września 1916 roku. Za udział w tym boju Kamieński został odznaczony orderami: Świętego Stanisława z mieczami i kokardą oraz Świętej Anny III klasy z mieczami i kokardą[3].

Od 21 listopada 1917 w I Korpusie Polskim w Rosji gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego[1]. Po przybyciu do Warszawy w czerwcu 1918 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie tego roku wziął udział w rozbrajaniu Niemców[1]. W Warszawie kontynuował studia rzeźbiarskie u Piusa Welońskiego[1]. Został przyjęty do Wojska Polskiego. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 10. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[4]. Jego oddziałem macierzystym był 8 Dywizjon Samochodowy w Bydgoszczy[5][6]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 1. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[7]. W 1928 w 5 Dywizjonie Samochodowym w Krakowie[8]. Następnie został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V. Z dniem 31 sierpnia 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[9].

Od 1938 bądź wcześniej mieszkał w Warszawie ul. Flory 1 m. 8[1]. Rzeźbił pomniki i portrety, uprawiał malarstwo portretowe.

Został rozstrzelany przez Niemców 8 sierpnia 1944 roku[2] w czasie powstania warszawskiego. Miejsce pochowania nieznane. Symboliczny nagrobek ustawiono na grobie brata Konstantego Kamieńskiego na cmentarzu Powązkowskim (kwatera c-4-16)[10].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Malarstwo
  • Portrety marszałka Józefa Piłsudskiego i marszałka Ferdynanda Focha (ofiarowane Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie])[1]
  • Portret gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego (ofiarowany Stowarzyszeniu Dowborczyków)[1]
  • Portret gen. Władysława Sikorskiego[1]
  • Śmierć ułana polskiego, 1918 (Muzeum Wojska Polskiego)
  • Projekt pomnika Dowborczyka, rysunek (Muzeum Wojska Polskiego)
Rzeźby
Popiersie Franciszka Żwirki
  • Babcia[1]
  • Rolnicy (ofiarowana marsz. Józefowi Piłsudskiemu)[1]
  • Popiersie płk Louisa Faury (ofiarowane Wyższej Szkole Wojennej, tam do 1939 r.)[1]
  • Pomnik Napoleona[1], ok. 1921 (ofiarowany Wyższej Szkole Wojennej ul. Koszykowa w Warszawie; pomnika, rozebranego po II wojnie światowej, zachowało się popiersie ustawione na dziedzińcu Muzeum Wojska Polskiego[11]; w maju 2011 pomnik został odsłonięty na placu Powstańców Warszawy – przedwojennym Placu Napoleona)
  • Model pomnika Napoleona (całej postaci)
  • Pomnik Dowborczyków (ustawiony na Wybrzeżu Kościuszkowskim w Warszawie)[1]
  • Projekt pomnika Kościuszki (wyróżniony w konkursie w warszawskiej Zachęcie)[1]
  • Rzeźba – miniatura „Żołnierz Polski”[1]
  • Pomnik Franciszka Żwirki, 1933 (w Centrum Wyszkolenia Lotniczego w Dęblinie)[1]
  • Duży pomnik Żwirki i Wigury[1]
  • Rzeźba – miniatura Żwirki i Wigury, 1935, brąz (dla Aeroklubu R.P.)[1]
  • Rzeźba „Ogrodnik”[1]
  • Pomnik Ignacego Jana Paderewskiego w Warszawie, 1938, brąz (obecnie w Parku Ujazdowskim, odsłonięty w 1978 r.)[1]
  • Rzeźba – portret „Uśmiech Marszałka”[1]
  • Marszałek Piłsudski z buławą[1]
  • Pomnik Żołnierzy Wojsk Balonowych w Toruniu
  • Pomnik – popiersie Karola Rychlińskiego (ustawiony na terenie szpitala psychiatrycznego w Drewnicy pod Warszawą, odsłonięty 25 czerwca 1933 r.)
  • Portret – płaskorzeźba K. Rychlińskiego, 1932
  • „Rodacy” (legionista i Dowborczyk), 1918 (do 1939 roku w Muzeum Wojska Polskiego)
  • Rzeźba „Generał Sowiński”, 1931 (do 1939 r. w Muzeum Wojska Polskiego)
  • Popiersie płk D.W., brąz (wystawione w 1935 r. w TZSP w Warszawie) Wojewódzki Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych Drewnica
  • „Żołnierz Polski”, brąz, 1925 (Państwowe Zbiory Sztuki na Wawelu)
  • Popiersie Stanisław Wigury, marmur (Muzeum Narodowe w Warszawie)
  • Popiersie Franciszka Żwirki, brąz
  • Śmierć ułana polskiego
  • Rzeźba – autopopiersie, brąz
  • Rzeźba anioła, brąz (na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Ozorkowie (woj. łódzkie); na początku XXI w. skradziono figurę dziecka ochranianego przez Anioła - element kompozycji rzeźbiarskiej[12])

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x Łoza 1938 ↓, s. 317.
  2. ↑ a b Lista cywilnych ofiar powstania - Michał Kamieński [online], www.1944.pl [dostęp 2022-03-28] (pol.).
  3. ↑ „Dziadek w polskim mundurze”: Michał Kamieński [online], Związek Polaków na Białorusi, 26 września 2018 [dostęp 2019-03-22] (pol.).
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 274.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1013, 1017.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 924, 929.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 737.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 651, 658.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 219.
  10. ↑ Cmentarz Stare Powązki: KONSTANTY KAMIEŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-15].
  11. ↑ 10 kwietnia rozpocznie się budowa pomnika... Napoleona. gazeta.pl, 23.03.2011. [dostęp 2011-04-05]. (pol.).
  12. ↑ Na temat rzeźby zob. „Spotkania z zabytkami” 7–8/ 2010.
  13. ↑ M.P. z 1939 r. nr 19, poz. 33 „za zasługi na polu pracy społecznej” - jako Michał Kamiński.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 651.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Kamieński_(artysta)&oldid=73178101”