Michał Krukowski (prawnik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Krukowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 października 1890
Jadokłanie

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Zawód, zajęcie

sędzia

Stanowisko

sędzia apelacyjny

Pracodawca

Sąd Apelacyjny w Wilnie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Michał Krukowski (ur. 10 października 1890 w Jadokłaniach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski prawnik, sędzia apelacyjny, oficer rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 10 października 1890 w folwarku Jadokłanie, w ówczesnym powiecie wileńskim guberni wileńskiej, w rodzinie Antoniego i Pauliny z Koczanów[1][2][3][4][5][6][7].

Ukończył prawo na Uniwersytecie w Kazaniu, a następnie został powołany do armii rosyjskiej. W czasie rewolucji październikowej zdezerterował i zaciągnął się do I Korpusu Wschodniego.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Został skierowany najpierw do 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej jako sędzia, a następnie do Frontu Litewsko-Białoruskiego, gdzie był sędzią w sądzie polowym. Następnie służył jako sędzia w Wojsku Litwy Środkowej.

Z dniem 25 października 1921 został zdemobilizowany[8]. W 1922 jego oddziałem macierzystym był Departament Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych[9]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 39. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[10][11]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 3 pułku saperów w Wilnie[12][13]. W 1934, jako porucznik rezerwy korpusu sądowego pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto[2].

19 czerwca 1928 zakończył aplikację adwokacką i został mianowany sędzią pokoju w Landwarowie[14]. Później, w tej samej miejscowości, został sędzią grodzkim[15]. 27 czerwca 1929 został mianowany sędzią Sądu Okręgowego w Nowogródku[15], a już 21 lipca 1930 sędzią Sądu Powiatowego w Wilnie[16]. W 1933 był kierownikiem Sądu Grodzkiego w Wilnie[1][17]. W 1934 został sędzią Sądu Apelacyjnego w Wilnie. Na tym stanowisku pozostał do 1939[18][19]. W 1933 mieszkał w Wilnie przy ul. Łukiskiej 16 m. 1[3], a w 1939 przy ul. Tomasza Zana 21[19]. Obowiązki zawodowe łączył z funkcją prezesa Zarządu Wojewódzkiego Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny w Wilnie[20].

W nieznanych okolicznościach dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[21].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[22]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[23].

Był wdowcem, miał córkę Helenę (ur. 5 lutego 1926)[24].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

12 czerwca 1935 i 25 maja 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1, 4.
  2. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 199.
  3. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-28].
  4. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 265, tu urodzony 10 czerwca 1891.
  5. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-28].
  6. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-28].
  7. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-28].
  8. ↑ Pierwsza lista 1921 ↓, s. 79.
  9. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 143.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 917.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 840.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 879.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 802.
  14. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 16, s. 303, 1928-08-16. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości. .
  15. ↑ a b Ruch służbowy. „Dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości”. 21, s. 185, 1929-10-19. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości. .
  16. ↑ Ruch służbowy w sądownictwie. „Dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości”. 22, s. 206, 1930-08-25. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości. .
  17. ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1933 ↓, s. 131.
  18. ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1939 ↓, s. 248.
  19. ↑ a b Księga adresowa 1939 ↓, s. 62.
  20. ↑ Księga adresowa 1939 ↓, s. 108.
  21. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  22. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  23. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  24. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  25. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-28].
  26. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-28].
  27. ↑ Kolekcja ↓, s. 3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Krukowski_(prawnik)&oldid=72351720”