Michael Bublé

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michael Bublé
Ilustracja
Michael Bublé (2011)
Imię i nazwisko

Michael Steven Bublé

Data i miejsce urodzenia

9 września 1975
Burnaby

Gatunki

jazz, pop

Zawód

piosenkarz, aktor

Aktywność

od 1996

Wydawnictwo

143, Reprise

Faksymile
Podpis Michaela Bublé
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Michael Steven Bublé (ur. 9 września 1975 w Burnaby[1]) – kanadyjski piosenkarz jazzowy i popowy oraz aktor.

Odznacza się oryginalną, ciepłą barwą głosu. Wykonuje głównie covery, m.in. Franka Sinatry, The Beatles, Raya Charlesa, Bee Gees, Elvisa Presleya. Współpracował m.in. z Davidem Fosterem, Stevie’em Wonderem, Nelly Furtado, Laurą Pausini i Chrisem Bottim.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i dorastał w Burnaby[2]. Jest synem Amber (z d. Santago) i Lewisa Bublé, gospodyni domowej i rybaka[3]. Ma dwie młodsze siostry: Crystal i Brandee[3]. Jego dziadkowie byli włoskimi imigrantami: rodzice matki pochodzili z okolic Pescary, ojca – z Dalmacji[4].

Zainspirowany przez dziadka, Mitcha Santagę, zainteresował się amerykańskimi standardami jazzowymi i artystami, takimi jak Tony Bennett, Frank Sinatra czy Dean Martin[2]. Duży wpływ na ukształtowanie jego gustu i późniejszego stylu muzycznego miał także album Binga Crosby’ego Merry Christmas oraz twórczość Harry’ego Connicka juniora[5].

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Jako nastolatek zaczął karierę aktorską, brał udział w licznych przesłuchaniach oraz grał w amatorskim teatrze[5]. Coraz częściej występował także wokalnie – z powodzeniem uczestniczył w konkursach dla młodych talentów oraz zaczął koncertować po klubach jazzowych[6]. W tym okresie jego pierwszą menedżerką została Beverly Delich[7], dzięki której pomocy przez następne kilka lat grał koncerty w Vancouver i Toronto[8], m.in. był stałą atrakcją w hotelu „Georgia”[9], a w 1997 podpisał kontrakt na regularne występy w klubie nocnym „BaBalu”, ponadto śpiewał gościnnie w programie telewizyjnym Vicky Gabereau Show[10]. W tym okresie kontynuował karierę aktorską: wystąpił jako młody Elvis Presley w musicalu Red Rock Diner, zagrał w spektaklu Forever Swing[11] oraz pojawił się epizodycznie m.in. w filmie Bruce’a Paltrow Duety[12]. Poza tym niezależna wytwórnia First Dance wydała jego pierwsze płyty: BaBalu (2001) i Dream (2002), na których umieścił jazzowe standardy[13].

Michael Bublé (2004)

Podczas występu na weselu Caroline Mulroney, córki byłego premiera Kanady Briana Mulroneya, zwrócił na siebie uwagę Davida Fostera, który zaoferował mu pomoc obejmującą m.in. umożliwienie koncertowania w Los Angeles[14], poza tym zachęcił go do zadbania o nowy wizerunek[15]. Jesienią 2001 nawiązał współpracę z Paulem Anką, który zaoferował częściowe sfinansowanie jego płyty[16]. Po podpisaniu w 2002 kontraktu z wytwórnią Warner Bros.[17] rozpoczął nagrania kolejnych coverów jazzowych w studiu nagraniowym Davida Fostera w Malibu[18]. Jego nowym menedżerem wówczas został Bruce Allen[18]. 11 lutego 2003 należąca do Warner Bros. wytwórnia 143 Records wydała jego album, zatytułowany po prostu Michael Bublé, który osiągnął ogromny sukces komercyjny, rozchodząc się w krótkim czasie w nakładzie 2 mln egzemplarzy[19]. Promował go coverami utworów: „Kissing a Fool” George Michaela, „How Can You Mend a Broken Heart?” Bee Gees i „Sway” Deana Martina[20]. Również w 2003 wydał świąteczny minialbum pt. Let It Snow oraz zagrał w filmie Charlesa Martina Smitha Zimne piekło[20]. W 2004 otrzymał nagrodę Juno w kategorii „najlepszy młody talent”, ponadto był nominowany do nagrody za album roku[21], ale przegrał z Samem Robertsem i płytą We Were Born in a Flame[20]. Po skompletowaniu zespołu koncertowego odbył międzynarodową trasę obejmującą występy w USA (m.in. przez dwa tygodnie grał w hotelu „Roosevelt” w Los Angeles) i Europie[22]. Zarejestrowane występy z tras wydał na swoim pierwszym albumie koncertowym pt. Come Fly with Me, który ukazał się w marcu 2004. W tym samym roku nawiązał współpracę z Alainem Changiem, który zaczął komponować, aranżować i produkować dla niego piosenki[23].

Podczas prac nad kolejnym albumem nawiązał współpracę m.in. z Amy Foster, z którą napisał utwór „Home” umieszczony na ścieżce dźwiękowej do filmu Clare Kilner Pretty Man, czyli chłopak do wynajęcia (2004)[24]. W lutym 2005 wydał album It’s Time, który promował m.in. coverem przeboju Niny Simone „Feeling Good”[25]. Płyta rozeszła się w nakładzie ponad 6 mln egzemplarzy na świecie[26]. Album spędził 72 tygodnie na pierwszym miejscu listy Billboard Jazz Albums[27]. W listopadzie 2005 wydał drugi album koncertowy pt. Caught in the Act, za który był nominowany do nagrody Grammy w kategorii „najlepszy wykonawca tradycyjnego popu”[28]. Tuż przed galą rozdania statuetek w wywiadzie dla „The Canadian Press” wyraził niezadowolenie z powodu nietransmitowania w telewizji rozdania nagród w jego kategorii, jednocześnie zapowiedział bojkot imprezy, twierdząc, że nagrodę i tak otrzyma Tony Bennett. Wyjaśnił: Czemu miałbym iść na rozdanie Grammy? Przecież przegram. Tak, przegram. W zasadzie mogą już od razu napisać jego nazwisko na tej przeklętej rzeczy. Nie idę[29][30]. Słowa wywołały duże kontrowersje w mediach, a Bublé w wydanym oświadczeniu zapewnił, że jego wypowiedź była jedynie żartem, poza tym nie ma żalu do organizatorów wydarzenia oraz szczerze szanuje twórczość Bennetta[31][32].

Michael Bublé (2008)

1 maja 2007 wydał album pt. Call Me Irresponsible[33], na którym – poza coverami jazzowych standardów – umieścił dwie autorskie piosenki: „Lost” i „Everything”[34]. Za wydawnictwo odebrał swoją pierwszą w karierze nagrodę Grammy – za „najlepszy tradycyjny popowy album wokalny”. Płytę promował m.in. swoją wersją utworu „Me and Mrs. Jones”, która dotarła do pierwszego miejsca Listy Przebojów Programu Trzeciego za rok 2007[35]. Sam album przez 57 tygodni pozostawał na pierwszym miejscu amerykańskiej listy Billboard Jazz Albums[27]. W czerwcu 2009 wydał koncertowy album pt. Michael Bublé Meets Madison Square Garden[36]. W sierpniu 2009 zakończył prace nad materiałem na kolejny album pt. Crazy Love[37], który wydał 9 października 2009. Album zadebiutował na pierwszym miejscu amerykańskiej listy Billboard 200 i przez 71 tygodnie pozostawał na szczycie notowania Billboard Jazz Albums[27]. Na płycie umieścił m.in. autorski singiel „Haven’t Met You Yet”[38], którym zwrócił się w kierunku muzyki popowej[39] i który stał się jego kolejnym międzynarodowym przebojem[39]. W lutym 2010 pobiegł w finiszu sztafety z ogniem olimpijskim podczas ceremonii rozpoczęcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 organizowanych w Vancouver[40].

W październiku 2011 wydał album pt. Christmas, na którym umieścił covery świątecznych przebojów, m.in. swoją interpretację piosenki Mariah Carey „All I Want for Christmas Is You”.

23 kwietnia 2012 po raz pierwszy wystąpił w Polsce, grając koncert w gdańskiej Ergo Arenie[41][42]. W kwietniu 2013 wydał album pt. To Be Loved[43], który promował m.in. teledyskami do singli „It’s a Beautiful Day”[44] i „You Make Me Feel So Young”[45]. W kwietniu tego samego roku do sprzedaży trafiła jego autobiografia pt. „Na scenie. Poza sceną”[46], a w listopadzie premierę miał album Robbie’ego Williamsa pt. Swings Both Ways, na której znalazł się m.in. utwór „Soda Pop” nagrana przez wykonawcę w duecie z Bublé. Po wydaniu płyty To Be Loved wyruszył w kolejną międzynarodową trasę koncertową, obejmującą m.in. występ 4 listopada 2014 w Krakowie[47][48].

W październiku 2016 wydał album pt. Nobody But Me[49][50], który promował m.in. tytułowym singlem[51]. Miesiąc po premierze płyty ogłosił przerwę w karierze spowodowaną chorobą nowotworową jego syna[52]. Ze względu na sytuację rodzinną odwołał szereg zaplanowanych występów, m.in. podczas gali rozdania BBC Music Awards 2016[53] i Brit Awards 2017, którą miał także poprowadzić[54]. W lipcu 2018 powrócił na scenę, grając koncert podczas festiwalu British Summer Time w Londynie[55]. W listopadzie tego samego roku wydał album pt. Love, który promował podczas międzynarodowej trasy koncertowej, obejmującej m.in. dwa koncerty w Polsce[56][57].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był zaręczony z aktorką Debbie Timuss, jednak rozstali się w 2005[58]. Następnie spotykał się z aktorką Emily Blunt, z którą pozostawał w nieformalnym związku do 2008[58][59]. Pięć miesięcy po rozstaniu z Blunt poznał aktorkę Luisanę Lopilato[60], której oświadczył się w grudniu 2009[61] i z którą 31 marca 2011 wziął ślub cywilny w Buenos Aires[62]. 27 sierpnia 2013 urodził się im syn Noah[63].

Jest miłośnikiem hokeja, w dorosłym życiu został współwłaścicielem klubu Vancouver Giants grającego w młodzieżowej lidze hokeja Western Hockey League[64].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Dyskografia Michaela Bublé.

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Rok Rola Uwagi Źródło
Tylko w duecie 2000 jako piosenkarz film fabularny [65]
Totally Blonde 2001 jako Van Martin film fabularny [66]
Zimne pieklo 2003 jako Hap film fabularny [67]
The Zen of Bennett 2012 jako on sam film dokumentalny [68]

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Rok Kategoria Tytułem Nagroda Nota Źródło
2004 Nowy artysta roku Nagroda Juno Wygrana [21]
Album roku Michael Bublé Nominacja
2006 Popowy album roku Wygrana
Album roku Wygrana
Singiel roku „Home” Wygrana
Artysta roku Wygrana
Wybór fanów Nominacja
2007 Najlepszy tradycyjny popowy album wokalny Call Me Irresponsible Nagroda Grammy Wygrana [69]
Wybór fanów Nagroda Juno Nominacja [21]
2008 Wybór fanów Wygrana
Artysta roku Nominacja
Album roku Call Me Irresponsible Nominacja
Popowy album roku Nominacja
2009 Najlepszy tradycyjny popowy album wokalny Michael Bublé Meets Madison Square Garden Nagroda Grammy Wygrana [69]
Singiel roku „Lost” Nagroda Juno Nominacja [21]
2010 Najlepszy tradycyjny popowy album wokalny Crazy Love Nagroda Grammy Wygrana [69]
Artysta roku Nagroda Juno Nominacja [21]
Singiel roku „Haven’t Met You Yet” Wygrana
Popowy album roku Crazy Love Wygrana
Album roku Wygrana
Autor roku „Haven’t Met You Yet” i „Hold On”
(z Alanem Changiem) 		Nominacja
Wybór fanów Wygrana
2011 Nominacja
2012 Album roku Christmas Wygrana
Artysta roku Nagroda Juno Nominacja [21]
Wybór fanów Nominacja
2013 Najlepszy tradycyjny popowy album wokalny To Be Loved Nagroda Grammy Wygrana [69]
Wybór fanów Nagroda Juno Nominacja [21]
2014 Artysta roku Nominacja
Album roku To Be Loved Nominacja
Popowy album roku Nominacja
Singiel roku „It’s a Beautiful Day” Nominacja
2015 Wybór fanów Wygrana
2018 Album roku Nobody But Me Nominacja
Album roku – adult contemporary Wygrana
2019 Artysta roku Nominacja
Album roku – adult contemporary Love Nominacja
Producent roku „My Funny Valentine” i „Where or When”
(z Jochemem van der Saagiem) 		Nominacja
2020 Album roku Love Nominacja
2022 Najlepszy tradycyjny popowy album wokalny Higher Nagroda Grammy Wygrana [70]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Aaron Latham: Michael Bublé Biography. allmusic.com. [dostęp 2016-09-29]. (ang.).
  2. ↑ a b Bublé 2013 ↓, s. 8.
  3. ↑ a b Bublé 2013 ↓, s. 9.
  4. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 8–9.
  5. ↑ a b Bublé 2013 ↓, s. 14.
  6. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 15–16.
  7. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 17.
  8. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 19, 23.
  9. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 19.
  10. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 20–21.
  11. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 21.
  12. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 22.
  13. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 20, 22.
  14. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 22–23.
  15. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 24–25.
  16. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 24.
  17. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 26–27.
  18. ↑ a b Bublé 2013 ↓, s. 28.
  19. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 31.
  20. ↑ a b c Bublé 2013 ↓, s. 32.
  21. ↑ a b c d e f g Past Nominees + Winners – The JUNO Awards. junoawards.ca. [dostęp 2022-01-30]. (ang.).
  22. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 34–35.
  23. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 32–33.
  24. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 39.
  25. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 38–39.
  26. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 40.
  27. ↑ a b c Michael Bublé | Biography, Music & News | Billboard [online], billboard.com [dostęp 2024-04-24] (ang.).
  28. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 44.
  29. ↑ Crooner Michael Buble lashes out at Grammys | CTV News [online], ctvnews.ca [dostęp 2024-04-24] (ang.).
  30. ↑ https://www.cbc.ca/news/entertainment/bubl%C3%A9-plans-to-give-up-grammys-for-hockey-game-1.630889.
  31. ↑ https://www.thestar.com/entertainment/2007/01/31/buble_regrets_dissing_grammys.html.
  32. ↑ Buble nominowany do Grammy - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  33. ↑ Nieodpowiedzialny Michael Bublé - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  34. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 43, 46.
  35. ↑ Archiwum Listy Przebojów Programu Trzeciego – Podsumowanie roku 2007. lp3.pl. [dostęp 2016-09-29]. (pol.).
  36. ↑ Koncertowe wydawnictwo Michaela Bublé - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  37. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 62.
  38. ↑ Bublé 2013 ↓, s. 64.
  39. ↑ a b Bublé 2013 ↓, s. 68.
  40. ↑ Terminator pobiegnie z olimpijskim ogniem - Dziennik.pl [online], dziennik.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  41. ↑ Michael Bublé zaśpiewał dla pełnej Ergo Areny. rozrywka.trojmiasto.pl. [dostęp 2016-09-29]. (pol.).
  42. ↑ Rubaszny gwiazdor w garniturze - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  43. ↑ MICHAEL BUBLE - "To Be Loved" - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  44. ↑ Zobacz teledysk "It's A Beautiful Day" Michaela Buble - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  45. ↑ Zobacz nowy klip Michaela Buble - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  46. ↑ Poznaj Michaela Bublé: muzyk wydaje autobiografię - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  47. ↑ Paweł Gaik: Koncert Michaela Buble w Kraków Arena. Od randki do dzikiego seksu [zdjęcia, relacja]. muzyka.onet.pl. [dostęp 2016-09-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-21)]. (pol.).
  48. ↑ Muzyczna uczta w Krakowie. Michael Buble zaczarował 12 tysięcy widzów! „Sama radość!”. rmf24.pl. [dostęp 2016-09-29]. (pol.).
  49. ↑ https://kultura.onet.pl/muzyka/wiadomosci/nobody-but-me-nowa-plyta-michaela-buble/1z436ss.
  50. ↑ MICHAEL BUBLE - "Nobody But Me" - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  51. ↑ "Nobody But Me": posłuchaj nowego utworu Michaela Bublé - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  52. ↑ Trzyletni syn Michaela Buble ma raka. Jest oficjalny komentarz artysty - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  53. ↑ Michael Buble odwołał udział w gali BBC Music Awards - Muzyka w INTERIA.PL [online], interia.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  54. ↑ Michael Buble odwołał swój udział w Brit Awards 2017 - Muzyka w INTERIA.PL [online], interia.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  55. ↑ Michael Buble wzruszony na pierwszym koncercie po dwuletniej przerwie. Podziękował fanom za wsparcie - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  56. ↑ Michael Bublé na dwóch koncertach w Polsce - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  57. ↑ Romantyczna randka z Kanadyjczykiem. Michaela Bublé w Krakowie. Relacja, zdjęcia - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  58. ↑ a b Michael Buble: 'I was reckless with hearts when I first became famous' | Irish Independent [online], independent.ie [dostęp 2024-04-24] (ang.).
  59. ↑ Michael Buble ciągle tęskni - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  60. ↑ Argentyńska aktorka nową miłością Michaela Buble - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  61. ↑ Michael Buble zaręczony - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  62. ↑ Michael Buble został okradziony w dzień swojego ślubu - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  63. ↑ Michael Buble welcomes son Noah with wife Luisana Lopilato... and posts photo of the happy family fresh from the delivery room. dailymail.co.uk. [dostęp 2016-09-29]. (ang.).
  64. ↑ Bublé dla starych i młodych - Muzyka [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  65. ↑ Tylko w duecie (2000) Duets (original title). imdb.com. [dostęp 2016-09-29]. (ang.).
  66. ↑ Totally Blonde (2001). imdb.com. [dostęp 2016-09-29]. (ang.).
  67. ↑ Zimne pieklo (2003) The Snow Walker (original title). imdb.com. [dostęp 2016-09-29]. (ang.).
  68. ↑ The Zen of Bennett (2012). imdb.com. [dostęp 2016-09-29]. (ang.).
  69. ↑ a b c d Grammy: Michael Bublé. grammy.com. [dostęp 2016-09-29]. (ang.).
  70. ↑ Grammy 2023: muzyczne Oscary rozdane! Beyoncé pobiła rekord [online], Onet Kultura, 6 lutego 2023 [dostęp 2023-02-17] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Michael Bublé, Na scenie, za sceną, Anna Bezpiańska-Oglęcka (tłum.), Dream Books, 2013, ISBN 978-83-936945-1-8.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michael_Bublé&oldid=73593275”