Bing Crosby

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Bing Crosby
Ilustracja
Crosby (lata 30.)
Imię i nazwisko Harry Lillis Crosby Jr.
Data i miejsce urodzenia 3 maja 1903
Tacoma
Data i miejsce śmierci 14 października 1977
Madryt
Zawód wokalista, aktor
Współmałżonek Dixie Lee
(1930–1952; jej śmierć),
Kathryn Grant
(1957–1977; jego śmierć)
Lata aktywności 1926–1977
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Bing Crosby, właśc. Harry Lillis Crosby Jr. (ur. 3 maja 1903 w Tacoma, Waszyngton, zm. 14 października 1977 w Madrycie[1]) – legendarny wokalista i jeden z najpopularniejszych aktorów amerykańskich XX w. Uważany za główne źródło inspiracji dla gwiazd muzyki, takich jak Frank Sinatra czy Dean Martin. Crosby jest rekordzistą w wielu kategoriach. Czterdzieści singli piosenkarza notowanych było na pierwszym miejscu list przebojów, co stanowi niepobity rekord. Najbardziej znany z nich, utwór White Christmas, jest najlepiej sprzedającym się singlem w historii muzyki rozrywkowej. Piosenki w wykonaniu Crosby'ego były 13-krotnie nominowane do Oscara, a cztery z nich otrzymały to wyróżnienie. Piosenkarz ponadto jest najczęściej nagrywanym piosenkarzem w historii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Catherine z d. Harrigan, Irlandki z pochodzenia, i Harry'ego, mającego angielskich przodków. Jego kariera rozpoczęła się w 1926 r.[2] i trwała aż do jego niespodziewanej śmierci (zmarł na atak serca grając w swoją ulubioną grę – golfa).

Fascynacja jazzem rozpoczęła się u niego, gdy jako młody chłopiec zobaczył koncert Ala Jolsona w 1917 r.[2]. Wtedy postanowił zostać wokalistą. Podczas studiów na Gonzaga University ćwiczył grę na perkusji, dzięki czemu został zaangażowany do orkiestry Musicaladers pod dyrekcją Ala Rinkera, z którą w 1926 r. wystąpił w Metropolitan Theatre w Los Angeles. Został wtedy zauważony przez Paula Whitemana, dzięki czemu 6 grudnia 1926 r. zadebiutował w Tivoli w Chicago[2].

Okładka albumu kompilacyjnego Crosby’ego St. Patrick’s Day

W 1930 r. po raz pierwszy wystąpił w filmie Król jazzu (King of Jazz), gdzie wykonał kilka piosenek. Później występował w wielu innych filmach, a za rolę w Idąc moją drogą z 1944 r. w reżyserii Leo McCareya, otrzymał Oscara dla najlepszego aktora[2].

Crosby uważany jest za główne źródło inspiracji innych, legendarnych już postaci, jak Frank Sinatra, z którym grał w wielu filmach (np. Wyższe sfery), Perry Como[3] czy Dean Martin, a z postaci bardziej współczesnych Michael Bublé. Nagrał jedną z najbardziej popularnych i znanych piosenek pop kultury anglosaskiej „White Christmas”, która pochodzi z filmu Gospoda świąteczna.

W 1962 r. Crosby został pierwszym wykonawcą wyróżnionym nagrodą Grammy za całokształt twórczości[2].

Był dwukrotnie żonaty; po raz pierwszy z aktorką i piosenkarką Dixie Lee (1909–1952), z którą miał czterech synów, a po jej śmierci z Kathryn Grant (ur. 1933), z którą miał dwóch synów i córkę.

Wybrana filmografia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Richard Grudens: The music men: the guys who sang with the bands and beyond. celebrity profiles publilshing, 1998, s. 5. ISBN 978-1-57579-097-8.
  2. ↑ a b c d e Miguel del Arco, Olga Caporal: Magiczny świat jazzu. 3. Wielkie głosy męskie - jazz sięga po doskonałość. Kraków: Marketing Room Poland, 2009, s. 13-17. ISBN 978-8361923-03-9.
  3. ↑ John Gilliland: Pop Chronicles the 40's: The Lively Story of Pop Music in the 40's. ISBN 978-1-55935-147-8. OCLC 31611854.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bing_Crosby&oldid=57203554”