Przejdź do zawartości

Michaił Kazakow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michaił Kazakow
Михаи́л Ильи́ч Казако́в
ilustracja
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

9 października 1901
Wielikusza, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

25 grudnia 1979
Moskwa, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1920–1979

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna domowa w Rosji
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Michaił Iljicz Kazakow, ros. Михаи́л Ильи́ч Казако́в (ur. 26 września?/9 października 1901 we wsi Wielikusza w obwodzie wołogodzkim, zm. 25 grudnia 1979 w Moskwie) – radziecki generał armii, Bohater Związku Radzieckiego (1978), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 2., 4., 5., 6. i 7. kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem chłopa, byłego marynarza rosyjskiej marynarki wojennej. Skończył szkołę podstawową, po rewolucji październikowej włączył się w organizowanie rad w obwodzie wołogodzkim jako członek komitetu rewolucyjnego i oddziału rekwizycyjnego.

W 1919 wstąpił do RKP(b) i Armii Czerwonej. Jako komisarz polityczny walczył w wojnie domowej w Rosji, m.in. z oddziałami gen. Wrangla na Krymie i w południowej Ukrainie i z oddziałami anarchisty Nestora Machno.

Po wojnie był komisarzem politycznym w 3 Dywizji Strzeleckiej stacjonującej na Krymie. Od lata 1924 komisarz pułku kawalerii w 2 Dywizji Kawalerii Czerwonego Kozactwa, od grudnia 1924 zastępca dowódcy tego pułku. W 1927 skończył kursy dowódców kawalerii w Nowoczerkasku i Akademię Wojskową im. Frunzego, a w 1937 Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Od 1935 dowódca 29 Pułku Ułanów w 5 Dywizji Kawalerii. W latach 1937–1938 zastępca szefa, a 1938-1941 szef sztabu Środkowoazjatyckiego Okręgu Wojskowego. W 1940 mianowany generałem majorem.

Od sierpnia 1941 szef sztabu wojsk utworzonych z 53 Armii, które wzięły udział w Operacji Y w Iranie jesienią 1941. W styczniu 1942 został szefem sztabu Frontu Briańsk, a latem 1942 brał udział w walkach na froncie woroneskim i woroszyłowgradzkim. W lutym 1943 został dowódcą 69 Armii Frontu Woroneskiego, która na krótko zajęła Charków. Od lipca 1943 szef sztabu Frontu Briańsk przemianowanego później na 2 Front Bałtycki. Od stycznia 1944 do końca wojny dowódca 10 Gwardyjskiej Armii na 2 Froncie Bałtyckim i Froncie Leningradzkim. Kierował operacjami Armii Czerwonej na Łotwie latem 1944.

W latach 1946–1947 zastępca dowódcy, a 1947-1949 szef sztabu Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego. Od 1950 do 1953 dowódca Odeskiego Okręgu Wojskowego, a 1953-1956 Uralskiego Okręgu Wojskowego. W 1955 mianowany generałem armii. W 1956 zastępca dowódcy sił lądowych Armii Radzieckiej ds. szkolenia wojskowego. Od listopada 1956 do 1960 dowódca Południowej Grupy Wojsk stacjonującej na Węgrzech po stłumieniu powstania 1956. W latach 1960–1965 dowódca Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, 1965-1968 szef sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw-Stron Układu Warszawskiego. Od 1968 doradca wojskowy Generalnego Inspektoratu ministerstwa obrony ZSRR.

W latach 1946–1950 i od 1954 był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR. Autor wspomnień wojennych. W Polsce jego książka: Nad mapą minionych bitew została wydana w 1967 roku[1].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I inne medale radzieckie i zagraniczne.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kazakow 1967 ↓, s. 276.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]