Michaił Woroncow (1782–1856)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michaił Woroncow
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 maja 1782
Petersburg

Data i miejsce śmierci

6 listopada 1856
Odessa

Generał-gubernator Nowej Rosji
Okres

od 1828
do 1844

Odznaczenia
Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Krzyż Komandorski Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Order Królewski Serafinów (Szwecja) Kawaler 1. klasy Orderu Miecza (Szwecja) Order Orła Czarnego (Prusy) Krzyż Wielki Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Krzyż Wielki Orderu Świętego Ludwika (Francja) Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana
Elżbieta Woroncowa, z domu Branicka
Pałac Woroncowa w Ałupce na Krymie

Michaił Siemionowicz Woroncow, ros. Михаил Семёнович Воронцов, Michail Semënovič Voroncov (ur. 19 maja 1782 w Petersburgu, zm. 6 listopada 1856 w Odessie) – rosyjski oficer i polityk. Dowódca rosyjskich sił zbrojnych, generał-gubernator Nowej Rosji (obecnie południowa Ukraina) oraz Besarabii. Wicekról Kaukazu. Reprezentował nurt liberalny, unowocześnił południe Rosji i południowy Kaukaz.

Młodość i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo spędził w Republice Weneckiej i w Anglii, gdzie jego ojciec Siemion Woroncow był przedstawicielem dyplomatycznym Rosji. Otrzymał solidne wykształcenie, odwiedzał parlament brytyjski i miejscowe fabryki. Wyuczył się również zawodu, gdyż jego ojciec liczył się z możliwością wybuchu rewolucji mieszczańskiej w Rosji i zniesienia przywilejów szlacheckich.

Służba w wojsku i administracji[edytuj | edytuj kod]

Od 1803 służył w wojsku na Kaukazie. W 1806 brał udział w bitwie pod Pułtuskiem, a w 1807 pod Frydlandem. W czasie wojny z Napoleonem w 1812 dowodził dywizją. W latach 1815–1818 dowodził rosyjskim Korpusem Okupacyjnym we Francji. Współdziałał z ruchami dekabrystów.

W 1823 Woroncow został mianowany generał-gubernatorem Nowej Rosji i namiestnikiem cara w Besarabii. Zgodnie z projektem Woroncowa, Besarabia weszła w skład gubernatorstwa noworosyjskiego. W latach 1828–1844 pełnił funkcję generał-gubernatora noworosyjskiego i besarabskiego(inne języki). Brał udział w wojnie z Turcją 1828–1829, m.in. w zdobyciu Warny przez Rosjan.

W 1844 został ogłoszony wicekrólem Kaukazu, namiestnikiem cara na Kaukazie(inne języki) i dowódcą Samodzielnego Korpusu Kawalerii. Otrzymał również tytuł książęcy. Funkcje te pełnił do 1854. W podporządkowanym gubernatorstwie wprowadzał sprzyjające warunki dla gospodarki kapitalistycznej w produkcji rolnej i w handlu, co sprzyjało rozwojowi wsi i gospodarce rolnej. Na Kaukazie prowadził politykę skłócenia feudałów Kaukazu i tym sposobem przyłączył do Rosji część terytorium Kaukazu.

Jego umysł, wykształcenie i liberalne działania wyróżniały go pozytywnie spośród carskiej administracji. W 1855 przeszedł w stan spoczynku. W 1856 Aleksander II mianował go feldmarszałkiem. Tego samego roku zmarł w Odessie i tam też został pochowany.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Był odznaczony m.in. Orderem Świętego Andrzeja Pierwszego Powołania, Orderem Świętego Aleksandra Newskiego, Orderem Świętego Jerzego II, III i IV klasy, Orderem Świętego Włodzimierza I i IV klasy, Orderem Świętej Anny I i IV klasy, brytyjskim Orderem Łaźni, szwedzkim Królewskim Orderem Serafinów, Królewskim Orderem Miecza, pruskim Orderem Czarnego Orła, Orderem Orła Czerwonego, francuskim Orderem Świętego Ludwika, austriackim Orderem Świętego Stefana.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

W 1819 roku Woroncow ożenił się z Elżbietą z Branickich, córką hetmana Franciszka Ksawerego Branickiego oraz krewną księcia Grigorija Aleksandrowicza Potiomkina. Uznawany był za jednego z najbogatszych ludzi w całej Rosji.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Anthony L.H. Rhinelander: Prince Mikhail Vorontsov: Viceroy to the Tsar. McGill-Queen’s University Press, Montreal 1990.
  • M.P. Shcherbinin: Biografiia general-feldmarshala kniazia M. S. Vorontsova. Tipografiia Eduarda Veimara, St. Petersburg 1858.
  • A.M. Dondukov-Korsakov: Prince Mikhail Vorontsov. in: Starina i Novizna, 1902, S. 298.
  • Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 5 Moskwa 1971.

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

  • Michaił Siemionowicz Woroncow: Extracts from the Diaries of M.S. Vorontsov 1845-54. Sankt Petersburg 1902.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]