Micheál Martin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Nie mylić z: Michael Martin.
Micheál Martin
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 1 sierpnia 1960
Cork
Taoiseach
Okres od 27 czerwca 2020
Przynależność polityczna Fianna Fáil
Poprzednik Leo Varadkar
Lider Fianna Fáil
Okres od 26 stycznia 2011
Przynależność polityczna Fianna Fáil
Poprzednik Brian Cowen
Minister spraw zagranicznych Irlandii
Okres od 7 maja 2008
do 19 stycznia 2011
Przynależność polityczna Fianna Fáil
Poprzednik Dermot Ahern
Następca Brian Cowen
Minister przedsiębiorczości, handlu i zatrudnienia Irlandii
Okres od 29 września 2004
do 7 maja 2008
Przynależność polityczna Fianna Fáil
Poprzednik Mary Harney
Następca Mary Coughlan
Minister zdrowia i dzieci Irlandii
Okres od 20 stycznia 2000
do 29 września 2004
Przynależność polityczna Fianna Fáil
Poprzednik Brian Cowen
Następca Mary Harney
Minister edukacji i nauki Irlandii
Okres od 26 czerwca 1997
do 20 stycznia 2000
Przynależność polityczna Fianna Fáil
Poprzednik Niamh Bhreathnach
Następca Michael Woods
Multimedia w Wikimedia Commons

Micheál Martin, irl. Mícheál Ó Máirtín (ur. 1 sierpnia 1960 w Corku) – irlandzki polityk, Teachta Dála, członek Fianna Fáil i od 2011 lider tej partii, minister edukacji i nauki w latach 1997–2000, minister zdrowia i dzieci od 2000 do 2004, minister przedsiębiorczości, handlu i zatrudnienia w latach 2004–2008, minister spraw zagranicznych od 2008 do 2011, od 2020 taoiseach (premier) Irlandii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Micheál Martin urodził się w Cork. Jego ojciec, Paddy Martin, był międzynarodowym bokserem. Kształcił się w Coláiste Chríost Rí. Studiował później na University College Cork, gdzie uzyskał Bachelor of Arts, a następnie Master of Arts w zakresie historii politycznej[1]. Po studiach pracował jako nauczyciel w rodzinnej miejscowości[1].

Swoją aktywność polityczną rozpoczął w trakcie studiów. Został wówczas prominentnym członkiem Ógra Fianna Fáil, organizacji młodzieżowej Fianna Fáil. W późniejszym czasie stał na czele partyjnej młodzieżówki. W 1988 dołączył do komitetu wykonawczego FF[1]. W 1985 został wybrany do rady miejskiej w Cork jako kandydat. Zasiadał w niej do 1997, w latach 1992–1993 pełnił funkcję burmistrza[1][2].

W 1987 wziął udział w wyborach parlamentarnych, jednak nie uzyskał mandatu. Do Dáil Éireann, niższej izby Oireachtas, został wybrany cztery lata później w 1989, uzyskując mandat Teachta Dála z okręgu Cork South Central. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w wyborach w 1992, 1997, 2002, 2007, 2011, 2016 i 2020[3][4]. W latach 1995–1997 pełnił funkcję rzecznika Fianna Fáil ds. edukacji i Gaeltachtu w gabinecie cieni pod przewodnictwem Bertiego Aherna.

W 1997, kiedy Fianna Fáil po kilku latach przerwy powróciła do władzy, wszedł w skład rządu Bertie Aherna. Od 26 czerwca 1997 do 27 stycznia 2000 zajmował stanowisko ministra edukacji i nauki. Następnie stanął na czele Ministerstwa Zdrowia i Dzieci, którym kierował do 29 września 2004[4]. Jako minister przeforsował wprowadzenie w Irlandii zakazu palenia w miejscu pracy. Za jego rządów przeprowadzono w kraju reformę służby zdrowia, powołującą odpowiedzialną za system publicznej opieki zdrowotnej instytucję Health Service Executive. 29 września 2004 został mianowany ministrem przedsiębiorczości, handlu i zatrudnienia w gabinecie dotychczasowego premiera[4]. W 2006 zniósł tzw. Groceries Order z 1987, ustawę zakazującą sprzedaży artykułów spożywczych poniżej kosztów ich produkcji[5].

7 maja 2008 objął funkcję ministra spraw zagranicznych w rządzie Briana Cowena[4]. Jednym z pierwszym zadań nowego ministra i rządu było przeprowadzenie w czerwcu 2008 referendum w sprawie ratyfikacji traktatu lizbońskiego. Negatywny wynik tego głosowania ściągnął na irlandzki gabinet krytykę pozostałych państw UE i spowodował poważny kryzys polityczny[6]. 19 stycznia 2011 zrezygnował z funkcji ministra w proteście przeciwko przywództwu Briana Cowena. Wskutek kryzysu rządowego i dymisji kilkoro ministrów premier 22 stycznia 2011 zrezygnował jednakże z funkcji lidera partii, pozostając jednocześnie na czele rządu[7]. W wyniku głosowania 26 stycznia 2011 Micheál Martin został wybrany na nowego lidera Fianna Fáil[8]. W wyborach parlamentarnych w lutym 2011 partia poniosła porażkę. Po ustąpieniu rządu 9 marca 2011 Micheál Martin został liderem opozycji w parlamencie[9][10].

W następnej kadencji parlamentu (wybranego w 2016) kierowana przez niego FF umożliwiła dwukrotnie powołanie mniejszościowych gabinetów, na czele których stali kolejno Enda Kenny i Leo Varadkar z Fine Gael. W wyborach parlamentarnych z lutego 2020 Fianna Fáil uzyskała najwięcej mandatów poselskich. Wyniki tych wyborów spowodowały trudności w stworzeniu większościowej koalicji rządowej, co doprowadziło do długotrwałych negocjacji. Koalicję ostatecznie zawarły FG, FF i Partia Zielonych. W ramach porozumienia ustalono, że na czele gabinetu stanie lider FF Micheál Martin, a pod koniec 2022 zastąpi go Leo Varadkar. Porozumienie zostało ostatecznie zatwierdzone przez trzy ugrupowania 26 czerwca 2020[11]. Następnego dnia Dáil Éireann powołała Micheála Martina na urząd premiera; za jego kandydaturą zagłosowało 93 posłów (z partii koalicyjnych oraz część niezależnych)[12]. Jeszcze tego samego dnia lider FF został zaprzysiężony przez prezydenta[13], a także ogłosił skład swojego rządu (w którym Leo Varadkar objął stanowiska wicepremiera oraz ministra)[14].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Micheál Martin jest żonaty z Marry O’Shea[1], ma czwórkę dzieci[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Micheál Martin. fiannafail.ie. [dostęp 2016-05-03].
  2. ↑ a b Micheál Martin T.D. (ang.). foreignaffairs.gov.ie. [dostęp 2016-05-03].
  3. ↑ Profil na stronie electionsireland.org (ang.). [dostęp 2020-02-10].
  4. ↑ a b c d Mr. Micheál Martin (ang.). oireachtas.ie. [dostęp 2016-05-03].
  5. ↑ Grocery prices to drop from today after order's abolition (ang.). independent.ie, 20 marca 2006. [dostęp 2016-05-03].
  6. ↑ Cowen disaster: little authority and no leadership (ang.). independent.ie, 15 czerwca 2008. [dostęp 2016-05-03].
  7. ↑ Timeline: Brian Cowen's fight for political survival (ang.). bbc.com, 23 stycznia 2011. [dostęp 2016-05-03].
  8. ↑ Micheal Martin wins Fianna Fail leadership (ang.). bbc.com, 26 stycznia 2011. [dostęp 2016-05-03].
  9. ↑ Counting ends in Irish election (ang.). bbc.com, 2 marca 2011. [dostęp 2016-05-03].
  10. ↑ Irish Republic swears in Enda Kenny as new leader (ang.). bbc.com, 9 marca 2011. [dostęp 2016-05-03].
  11. ↑ FF, FG and Green Party agree historic coalition deal (ang.). rte.ie, 26 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-28].
  12. ↑ Nomination of Taoiseach (ang.). oireachtas.ie, 27 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-27].
  13. ↑ President Higgins presents Taoiseach with Seal of Office (ang.). president.ie, 27 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-27].
  14. ↑ Revealed: new Cabinet and Taoiseach's Seanad nominees (ang.). rte.ie, 27 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-27].
Premierzy Irlandii
Prezydenci Dáil Éireann
Prezydent Republiki Irlandzkiej
Przewodniczący Rządu Tymczasowego
Prezydenci Rady Wykonawczej
Taoisigh

Herb Irlandii

Ministrowie spraw zagranicznych Irlandii
Przywódcy państw i premierzy rządów państw Europy
Przywódcy państw
Przywódcy państw
nieuznawanych
Premierzy rządów
Premierzy rządów
państw nieuznawanych

Mapa Europy (polityczna)

  1. ↑ a b Prezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu.
  2. ↑ Republika Kosowa jest uznawana przez 98 ze 193 państw członkowskich ONZ, 22 z 27 państw członkowskich UE oraz 26 z 30 państw członkowskich NATO (stan na 4 kwietnia 2021).
  3. ↑ Kolegialny organ pełniący funkcję głowy państwa i szefa rządu.
Członkowie Rady Europejskiej
Przewodniczący Rady Europejskiej
Członkowie Rady Europejskiej (27)
Przewodniczący Komisji Europejskiej
Przedstawiciele organów Unii Europejskiej

Rada Europejska

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Micheál_Martin&oldid=61803835”