Micheál Martin

Micheál Martin
Data i miejsce urodzenia	1 sierpnia 1960 ; Cork
	Taoiseach
Okres	od 27 czerwca 2020
Przynależność polityczna	Fianna Fáil
Poprzednik	Leo Varadkar
	Lider Fianna Fáil
Okres	od 26 stycznia 2011
Przynależność polityczna	Fianna Fáil
Poprzednik	Brian Cowen
	Minister spraw zagranicznych Irlandii
Okres	od 7 maja 2008; do 19 stycznia 2011
Przynależność polityczna	Fianna Fáil
Poprzednik	Dermot Ahern
Następca	Brian Cowen
	Minister przedsiębiorczości, handlu i zatrudnienia Irlandii
Okres	od 29 września 2004; do 7 maja 2008
Przynależność polityczna	Fianna Fáil
Poprzednik	Mary Harney
Następca	Mary Coughlan
	Minister zdrowia i dzieci Irlandii
Okres	od 20 stycznia 2000; do 29 września 2004
Przynależność polityczna	Fianna Fáil
Poprzednik	Brian Cowen
Następca	Mary Harney
	Minister edukacji i nauki Irlandii
Okres	od 26 czerwca 1997; do 20 stycznia 2000
Przynależność polityczna	Fianna Fáil
Poprzednik	Niamh Bhreathnach
Następca	Michael Woods
	Multimedia w Wikimedia Commons

Micheál Martin, irl. Mícheál Ó Máirtín (ur. 1 sierpnia 1960 w Corku) – irlandzki polityk, Teachta Dála, członek Fianna Fáil i od 2011 lider tej partii, minister edukacji i nauki w latach 1997–2000, minister zdrowia i dzieci od 2000 do 2004, minister przedsiębiorczości, handlu i zatrudnienia w latach 2004–2008, minister spraw zagranicznych od 2008 do 2011, od 2020 taoiseach (premier) Irlandii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Micheál Martin urodził się w Cork. Jego ojciec, Paddy Martin, był międzynarodowym bokserem. Kształcił się w Coláiste Chríost Rí. Studiował później na University College Cork, gdzie uzyskał Bachelor of Arts, a następnie Master of Arts w zakresie historii politycznej^[1]. Po studiach pracował jako nauczyciel w rodzinnej miejscowości^[1].

Swoją aktywność polityczną rozpoczął w trakcie studiów. Został wówczas prominentnym członkiem Ógra Fianna Fáil, organizacji młodzieżowej Fianna Fáil. W późniejszym czasie stał na czele partyjnej młodzieżówki. W 1988 dołączył do komitetu wykonawczego FF^[1]. W 1985 został wybrany do rady miejskiej w Cork jako kandydat. Zasiadał w niej do 1997, w latach 1992–1993 pełnił funkcję burmistrza^[1]^[2].

W 1987 wziął udział w wyborach parlamentarnych, jednak nie uzyskał mandatu. Do Dáil Éireann, niższej izby Oireachtas, został wybrany cztery lata później w 1989, uzyskując mandat Teachta Dála z okręgu Cork South Central. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w wyborach w 1992, 1997, 2002, 2007, 2011, 2016 i 2020^[3]^[4]. W latach 1995–1997 pełnił funkcję rzecznika Fianna Fáil ds. edukacji i Gaeltachtu w gabinecie cieni pod przewodnictwem Bertiego Aherna.

W 1997, kiedy Fianna Fáil po kilku latach przerwy powróciła do władzy, wszedł w skład rządu Bertie Aherna. Od 26 czerwca 1997 do 27 stycznia 2000 zajmował stanowisko ministra edukacji i nauki. Następnie stanął na czele Ministerstwa Zdrowia i Dzieci, którym kierował do 29 września 2004^[4]. Jako minister przeforsował wprowadzenie w Irlandii zakazu palenia w miejscu pracy. Za jego rządów przeprowadzono w kraju reformę służby zdrowia, powołującą odpowiedzialną za system publicznej opieki zdrowotnej instytucję Health Service Executive. 29 września 2004 został mianowany ministrem przedsiębiorczości, handlu i zatrudnienia w gabinecie dotychczasowego premiera^[4]. W 2006 zniósł tzw. Groceries Order z 1987, ustawę zakazującą sprzedaży artykułów spożywczych poniżej kosztów ich produkcji^[5].

7 maja 2008 objął funkcję ministra spraw zagranicznych w rządzie Briana Cowena^[4]. Jednym z pierwszym zadań nowego ministra i rządu było przeprowadzenie w czerwcu 2008 referendum w sprawie ratyfikacji traktatu lizbońskiego. Negatywny wynik tego głosowania ściągnął na irlandzki gabinet krytykę pozostałych państw UE i spowodował poważny kryzys polityczny^[6]. 19 stycznia 2011 zrezygnował z funkcji ministra w proteście przeciwko przywództwu Briana Cowena. Wskutek kryzysu rządowego i dymisji kilkoro ministrów premier 22 stycznia 2011 zrezygnował jednakże z funkcji lidera partii, pozostając jednocześnie na czele rządu^[7]. W wyniku głosowania 26 stycznia 2011 Micheál Martin został wybrany na nowego lidera Fianna Fáil^[8]. W wyborach parlamentarnych w lutym 2011 partia poniosła porażkę. Po ustąpieniu rządu 9 marca 2011 Micheál Martin został liderem opozycji w parlamencie^[9]^[10].

W następnej kadencji parlamentu (wybranego w 2016) kierowana przez niego FF umożliwiła dwukrotnie powołanie mniejszościowych gabinetów, na czele których stali kolejno Enda Kenny i Leo Varadkar z Fine Gael. W wyborach parlamentarnych z lutego 2020 Fianna Fáil uzyskała najwięcej mandatów poselskich. Wyniki tych wyborów spowodowały trudności w stworzeniu większościowej koalicji rządowej, co doprowadziło do długotrwałych negocjacji. Koalicję ostatecznie zawarły FG, FF i Partia Zielonych. W ramach porozumienia ustalono, że na czele gabinetu stanie lider FF Micheál Martin, a pod koniec 2022 zastąpi go Leo Varadkar. Porozumienie zostało ostatecznie zatwierdzone przez trzy ugrupowania 26 czerwca 2020^[11]. Następnego dnia Dáil Éireann powołała Micheála Martina na urząd premiera; za jego kandydaturą zagłosowało 93 posłów (z partii koalicyjnych oraz część niezależnych)^[12]. Jeszcze tego samego dnia lider FF został zaprzysiężony przez prezydenta^[13], a także ogłosił skład swojego rządu (w którym Leo Varadkar objął stanowiska wicepremiera oraz ministra)^[14].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Micheál Martin jest żonaty z Marry O’Shea^[1], ma czwórkę dzieci^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Micheál Martin. fiannafail.ie. [dostęp 2022-01-15].
↑ ^a ^b Micheál Martin T.D. (ang.). foreignaffairs.gov.ie. [dostęp 2016-05-03].
↑ Profil na stronie electionsireland.org (ang.). [dostęp 2020-02-10].
↑ ^a ^b ^c ^d Mr. Micheál Martin (ang.). oireachtas.ie. [dostęp 2016-05-03].
↑ Grocery prices to drop from today after order's abolition (ang.). independent.ie, 20 marca 2006. [dostęp 2016-05-03].
↑ Cowen disaster: little authority and no leadership (ang.). independent.ie, 15 czerwca 2008. [dostęp 2016-05-03].
↑ Timeline: Brian Cowen's fight for political survival (ang.). bbc.com, 23 stycznia 2011. [dostęp 2016-05-03].
↑ Micheal Martin wins Fianna Fail leadership (ang.). bbc.com, 26 stycznia 2011. [dostęp 2016-05-03].
↑ Counting ends in Irish election (ang.). bbc.com, 2 marca 2011. [dostęp 2016-05-03].
↑ Irish Republic swears in Enda Kenny as new leader (ang.). bbc.com, 9 marca 2011. [dostęp 2016-05-03].
↑ FF, FG and Green Party agree historic coalition deal (ang.). rte.ie, 26 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-28].
↑ Nomination of Taoiseach (ang.). oireachtas.ie, 27 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-27].
↑ President Higgins presents Taoiseach with Seal of Office (ang.). president.ie, 27 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-27].
↑ Revealed: new Cabinet and Taoiseach's Seanad nominees (ang.). rte.ie, 27 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-27].

[ff-1] Micheál Martin. fiannafail.ie. [dostęp 2022-01-15].

[msz-2] Micheál Martin T.D. (ang.). foreignaffairs.gov.ie. [dostęp 2016-05-03].

[ei-3] Profil na stronie electionsireland.org (ang.). [dostęp 2020-02-10].

[oi-4] Mr. Micheál Martin (ang.). oireachtas.ie. [dostęp 2016-05-03].

[5] Grocery prices to drop from today after order's abolition (ang.). independent.ie, 20 marca 2006. [dostęp 2016-05-03].

[6] Cowen disaster: little authority and no leadership (ang.). independent.ie, 15 czerwca 2008. [dostęp 2016-05-03].

[7] Timeline: Brian Cowen's fight for political survival (ang.). bbc.com, 23 stycznia 2011. [dostęp 2016-05-03].

[8] Micheal Martin wins Fianna Fail leadership (ang.). bbc.com, 26 stycznia 2011. [dostęp 2016-05-03].

[9] Counting ends in Irish election (ang.). bbc.com, 2 marca 2011. [dostęp 2016-05-03].

[10] Irish Republic swears in Enda Kenny as new leader (ang.). bbc.com, 9 marca 2011. [dostęp 2016-05-03].

[11] FF, FG and Green Party agree historic coalition deal (ang.). rte.ie, 26 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-28].

[12] Nomination of Taoiseach (ang.). oireachtas.ie, 27 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-27].

[13] President Higgins presents Taoiseach with Seal of Office (ang.). president.ie, 27 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-27].

[14] Revealed: new Cabinet and Taoiseach's Seanad nominees (ang.). rte.ie, 27 czerwca 2020. [dostęp 2020-06-27].

[a-15] Prezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu.

[b-16] Republika Kosowa jest uznawana przez 97 ze 193 państw członkowskich ONZ, 22 z 27 państw członkowskich UE oraz 26 z 30 państw członkowskich NATO (stan na 4 września 2020).

[17] Kolegialny organ pełniący funkcję głowy państwa i szefa rządu.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[A]

[B]

[C]

Prezydenci Dáil Éireann	Cathal Brugha (1919) Éamon de Valera (1919–1921) Arthur Griffith (1922) William Thomas Cosgrave (1922)
Prezydent Republiki Irlandzkiej	Éamon de Valera (1921–1922)
Przewodniczący Rządu Tymczasowego	Michael Collins (1922) William Thomas Cosgrave (1922)
Prezydenci Rady Wykonawczej	William Thomas Cosgrave (1922–1932) Éamon de Valera (1932–1937)
Taoisigh	Éamon de Valera (1937–1948) John A. Costello (1948–1951) Éamon de Valera (1951–1954) John A. Costello (1954–1957) Éamon de Valera (1957–1959) Seán Lemass (1959–1966) Jack Lynch (1966–1973) Liam Cosgrave (1973–1977) Jack Lynch (1977–1979) Charles Haughey (1979–1981) Garret FitzGerald (1981–1982) Charles Haughey (1982) Garret FitzGerald (1982–1987) Charles Haughey (1987–1992) Albert Reynolds (1992–1994) John Bruton (1994–1997) Bertie Ahern (1997–2008) Brian Cowen (2008–2011) Enda Kenny (2011–2017) Leo Varadkar (2017–2020) Micheál Martin (od 2020)

W dniu powstania	Micheál Martin (FF) Leo Varadkar (FG) Eamon Ryan (GP) Paschal Donohoe (FG) Michael McGrath (FF) Simon Coveney (FG) Stephen Donnelly (FF) Catherine Martin (GP) Helen McEntee (FG) Roderic O’Gorman (GP) Norma Foley (FF) Darragh O’Brien (FF) Barry Cowen (FF) Heather Humphreys (FG)
Późniejsi członkowie rządu	Dara Calleary (FF) Charlie McConalogue (FF)

W dniu powstania	Brian Cowen (FF) Mary Coughlan (FF) Brendan Smith (FF) Martin Cullen (FF) Mary Hanafin (FF) Eamon Ryan (GP) Éamon Ó Cuív (FF) Willie O’Dea (FF) Batt O’Keeffe (FF) John Gormley (GP) Brian Lenihan (FF) Micheál Martin (FF) Mary Harney (PD) Dermot Ahern (FF) Noel Dempsey (FF)
Późniejsi członkowie rządu	Pat Carey (FF) Tony Killeen (FF)

W dniu powstania	Bertie Ahern (FF) Mary Harney (PD) Joe Walsh (FF) John O’Donoghue (FF) Dermot Ahern (FF) Éamon Ó Cuív (FF) Michael Smith (FF) Noel Dempsey (FF) Martin Cullen (FF) Charlie McCreevy (FF) Brian Cowen (FF) Micheál Martin (FF) Michael McDowell (PD) Mary Coughlan (FF) Séamus Brennan (FF)
Późniejsi członkowie rządu	Willie O’Dea (FF) Mary Hanafin (FF) Dick Roche (FF)

W dniu powstania	Bertie Ahern (FF) Mary Harney (PD) Joe Walsh (FF) Síle de Valera (FF) David Andrews (FF) Micheál Martin (FF) Noel Dempsey (FF) Charlie McCreevy (FF) Ray Burke (FF) Brian Cowen (FF) John O’Donoghue (FF) Michael Woods (FF) Mary O’Rourke (FF) Dermot Ahern (FF) Jim McDaid (FF)
Późniejsi członkowie rządu	Michael Smith (FF) Frank Fahey (FF)

Przywódcy państw	Albania Andora Austria Belgia Białoruś Bośnia i Hercegowina Bułgaria Chorwacja Czarnogóra Cypr^[A] Czechy Dania Estonia Finlandia Francja Grecja Hiszpania Holandia Irlandia Islandia Liechtenstein Litwa Luksemburg Łotwa Kosowo^[B] Macedonia Północna Malta Mołdawia Monako Niemcy Norwegia Polska Portugalia Rosja Rumunia San Marino Serbia Słowacja Słowenia Szwajcaria^[C] Szwecja Turcja^[A] Ukraina Watykan Węgry Wielka Brytania Włochy
Przywódcy państw nieuznawanych	Cypr Północny Naddniestrze
Premierzy rządów	Albania Andora Austria Belgia Białoruś Bośnia i Hercegowina Bułgaria Chorwacja Czarnogóra Czechy Dania Estonia Finlandia Francja Grecja Hiszpania Holandia Irlandia Islandia Kosowo Liechtenstein Litwa Luksemburg Łotwa Macedonia Północna Malta Mołdawia Monako Niemcy Norwegia Polska Portugalia Rosja Rumunia Serbia Słowacja Słowenia Szwecja Ukraina Watykan Węgry Wielka Brytania Włochy
Premierzy rządów państw nieuznawanych	Cypr Północny Naddniestrze

Przewodniczący Rady Europejskiej	Michel (nie głosuje)
Członkowie Rady Europejskiej (27)	Nehammer (AT) De Croo (BE) Donew (BG) Plenković (HR) Anastasiadis (CY) Fiala (CZ) Frederiksen (DK) Kallas (EE) Marin (FI) Macron (FR) Scholz (DE) Mitsotakis (GR) Orbán (HU) Martin (IE) Draghi (IT) Kariņš (LV) Nausėda (LT) Bettel (LU) Abela (MT) Rutte (NL) Morawiecki (PL) Costa (PT) Iohannis (RO) Heger (SK) Golob (SI) Sánchez (ES) Andersson (SE)
Przewodniczący Komisji Europejskiej	Von der Leyen (nie głosuje)
Przedstawiciele organów Unii Europejskiej	Borrell (wysoki przedstawiciel) (nie głosuje) Metsola (przewodniczący PE) (na zaproszenie, nie głosuje)

Micheál Martin

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Menu nawigacyjne

Szukaj