Mötley Crüe

Mötley Crüe
	; Mötley Crüe (2012)
Rok założenia	1981
Pochodzenie	Stany Zjednoczone; (Los Angeles, Kalifornia)
Gatunek	hard rock, glam metal, heavy metal, adult-oriented rock
Aktywność	1981–2015; od 2018
Wydawnictwo	Mötley; Elektra; Leathür
Powiązania	Brides of Destruction; Rock Star Supernova; Methods of Mayhem; Sixx:A.M.; 58; Vamps
	Skład
	John Lowery; Nikki Sixx; Vince Neil; Tommy Lee
	Byli członkowie
	John Corabi; Randy Castillo; Samantha Maloney ; Mick Mars
	Strona internetowa

Ten artykuł od 2016-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Mötley Crüe – powstała w 1981 roku amerykańska grupa wykonująca muzykę z pogranicza glam metalu i hard rocka, którego założycielem i liderem był basista Nikki Sixx^[4].

Zespół ma jeden z największych fan clubów w Stanach Zjednoczonych. Grupa jest jednym z zespołów nurtu heavy metalu z największą liczbą sprzedanych albumów w dziejach. Nakład ze sprzedaży wszystkich wydawnictw muzycznych formacji wynosi ponad 100 milionów egzemplarzy na całym świecie^[5], w tym ponad 32 miliony 500 tysięcy w Stanach Zjednoczonych z oficjalnym certyfikatem Recording Industry Association of America, stowarzyszenia przyznającego wyróżnienia za sprzedaż płyt i singli^[6]. Są zaliczani do najwybitniejszych zespołów metalowych w historii^[7].

Ostatnim wydawnictwem grupy jest album Saints of Los Angeles wydany 24 czerwca 2008 roku^[8]. 31 grudnia 2015 zespół zagrał po raz ostatni w Staples Center w Los Angeles, kończąc tym samym trwającą trzydzieści trzy lata^[5] karierę^[9].

Historia

Początki

Na początku lat 80. XX wieku Nikki Sixx zaczął formować nową grupę po odejściu z kalifornijskiego zespołu London. Perkusistą został Tommy Lee, wcześniej związany z zespołem Suite 19, a kolejnym członkiem grupy stał się gitarzysta Mick Mars, grający uprzednio w zespole White Horse. To właśnie Mars jest odpowiedzialny za nazwę Mötley Crüe, której oryginalna wymowa brzmi „mott-lee kru”. Jeden z jego przyjaciół określił tworzącą się właśnie grupę jako „a motley looking crew”. Do nazwy formacji dodano heavymetalowy umlaut nad literami „o” i „u”^[4]. Jako ostatni dołączył do zespołu wokalista Vince Neil, z którym Tommy Lee znał się jeszcze z czasów szkoły średniej – Royal Oak High School. Przed przyjściem do The Crüe Vince udzielał się wokalnie w kapeli Rock Candy. Został zauważony tam przez Micka Marsa, który zasugerował znajomym z Mötley zaangażowanie go jako frontmana. Za pierwszym razem Vince odmówił, ale niedługo potem Rock Candy rozpadło się. Powtórnie poproszony przez Tommy’ego Vince zgodził się dołączyć do grupy.

Lata 80. XX wieku

Mötley Crüe szybko znalazło swojego pierwszego menedżera, którym został Allan Coffman. Szwagier Coffmana – Robert „Stick” Crouch – był członkiem ekipy koncertowej zespołu. Obydwaj wspólnie prowadzili firmę kontraktową w Grass Valley w Kalifornii i planowali zainwestować w sektor rozrywkowy. Pierwsze wydawnictwo Mötley Crüe to singiel „Stick to Your Guns/Toast of the Town”, który wydali pod własną banderą Leathür Records. W 1981 ich debiutancki album pt. Too Fast for Love, samodzielnie wyprodukowany w Leathür, sprzedał się w liczbie 20 tys. egzemplarzy. Asystent Coffmana zorganizował trasę koncertową po Kanadzie, mając w planach negocjowanie kontraktu z kilkoma poważnymi wytwórniami. Późną wiosną 1982 muzycy z Mötley Crüe podpisali kontrakt z Electra Records. Pod naciskiem nowej wytwórni ich debiutancki album został ponownie zmiksowany przez producenta Roya Thomasa Bakera i wydany 20 sierpnia 1982.

Podczas trasy „Crüesing Through Canada Tour '82” nie obyło się bez incydentów. Zespół kilkukrotnie został aresztowany. Pierwsze aresztowanie zostało spowodowane przez zajście na Międzynarodowym Lotnisku w Edmonton – zespół chciał przejść przez kontrolę celną w swoich najeżonych ćwiekami i kolcami strojach, do tego Vince torbę podręczną miał załadowaną magazynami pornograficznymi, co zaklasyfikowano jako „posiadanie niebezpiecznej broni i nielegalnych materiałów”. Rzeczy zarekwirowano i zniszczono. Drugi wybryk to wyrzucenie telewizora przez okno w hotelu „Sheraton Caravan”. To w połączeniu z maratonem wybryków w Edmonton zaowocowało „dożywotnim zakazem przebywania na terenie miasta”. Mimo że trasa sama w sobie była finansową katastrofą, Mötley Crüe zaistniało w prasie.

W 1983 Mötley Crüe zmienili menedżera, a miejsce Allana Coffmana zajęli Doug Thaler i Doc McGhee. Po zagraniu na największym festiwalu w USA oraz z pomocą nowej stacji telewizyjnej – MTV, grupa odniosła błyskawiczny i spektakularny sukces na rynku amerykańskim. Znani byli z zamiłowania do groupies, niesamowitego stylu ubierania, butów na ekstremalnie wysokich koturnach, ostrego makijażu, oraz nieprzerwanej rzeki alkoholu i narkotyków płynącej jako inspiracja dla ich muzyki. Ich połączenie hard rocka i glam rocka było strzałem w „dziesiątkę”, i spowodowało pojawienie się komercyjnie idealnych albumów, sprzedawanych w milionach egzemplarzy, np. „Shout at the Devil” (1983), „Theatre of Pain” (1985) i „Girls, Girls, Girls” (1987), które ukazywały ich miłość do whisky, motocykli i nocnych klubów, generalnie niszczyły wszystkie autorytety.

W 1984 Neil uczestniczył w wypadku samochodowym, w którym zginął perkusista Hanoi Rocks Nicholas „Razzle” Dingley, a Neil został oskarżony o „prowadzenie pod wpływem” i spowodowanie wypadku ze skutkiem śmiertelnym, za co został skazany na 30 dni w więzieniu (spędził tylko 18). Całe to wydarzenie było motorem do wydania kompilacji pt. Music to Crash Your Car to.

W 1987 Nikki Sixx był bliski śmierci z przedawkowania heroiny^[10]. Jeszcze w drodze do szpitala został uznany za zmarłego, lecz jeden lekarz podał mu dwa dosercowe zastrzyki z adrenaliny. Jego krótka śmierć kliniczna była inspiracją dla piosenki „Kickstart My Heart”^[11], która znalazła się na 16. miejscu listy Mainstream U.S. chart i pojawiła się na albumie Dr. Feelgood. Ich dekadencki styl życia prawie pozabijał członków zespołu, dopiero interwencja Thalera i McGhee’ego, która polegała na braku pozwolenia na trasę po Europie, gdyż jak to stwierdzili – „niektórzy [z was] wrócą w plastikowych workach”. Krótko później, wszyscy członkowie poddali się odwykowi, oprócz Marsa, który z nałogiem poradził sobie sam. Tommy był pierwszą osobą wysłaną na detoks.

Od momentu zerwania z nałogami w 1989 Mötley Crüe osiągnęło szczyt popularności wraz z wydaniem piątego albumu, „Dr. Feelgood”, 1 września 1989. Już półtora miesiąca później 14 października tego samego roku, stał się on albumem nr 1 i pozostawał na listach przebojów przez następne 109 tygodni. Każdy z członków grupy utrzymywał w wywiadach, że w dużej mierze jest to zasługa ich grupowej trzeźwości. W tamtym momencie Dr. Feelgood był najbardziej dopracowanym albumem Mötley Crüe.

Rok 1989 przyniósł także zmiany wśród menedżerów zespołu. McGhee został zwolniony po niedotrzymaniu obietnic złożonych zespołowi, „dotyczących Moskiewskiego Festiwalu Pokoju”, Thaler natomiast awansował na głównego menadżera.

Lata 90. XX wieku

14 października 1991 roku światło dzienne ujrzał szósty album zespołu „Decade of Decadence”. Prawie natychmiast dotarł do drugiego miejsca listy przebojów „Billboard”. W założeniu miał to być album dla fanów „na osłodę” oczekiwania na jeszcze inny krążek z całkowicie nowym materiałem. Po wydaniu „Dekad” w lutym 1992 roku zespół opuścił Neil. Do dziś jest zagadką czy odszedł z własnej woli czy został z niego wyrzucony. Nikki Sixx przez długi czas utrzymywał, że Neil odszedł, jednakże sam pokrzywdzony, Neil twierdzi że został wyrzucony. W tym czasie Neil został zastąpiony przez Johna Corabi (grającego wcześniej w Angora and The Scream). Komercyjny sukces Mötley Crüe trwał przez lata dziewięćdziesiąte, Thaler jako jedyny zajmował się zarządzaniem zespołem aż do 1994 roku gdy ich kolejny album zatytułowany po prostu Mötley Crüe nie spełnił pokładanych w nim nadziei co zaowocowało rozpadem.

Zespół ponownie spotkał się w roku 1997, po umówionym przez ich menadżera, Allena Kovac, oraz menadżera Neila, Berta Steina. Spotkanie zaowocowało ugodą i nowym wydawnictwem – „Generation Swine”. Mimo że album na starcie był „numerem cztery” i pomijając fakt, że zespół zagrał na „American Music Awards” w sprzedaży okazał się komercyjną klęską, co było spowodowane brakiem pomocy ze strony ich macierzystej wytwórni Elektra Records. Zespołowi wkrótce zakończył się kontrakt co spowodowało założenie Mötley Records od tej pory Mötley robi wszystko na własną rękę.

Pierwszym wydawnictwem nowej firmy okazała się składanka „Greatest Hits” zawierająca dwa nowe utwory. W 1999 roku na skutek nieporozumień z zespołu odchodzi Tommy Lee a zastępują go początkowo Randy Castillo a później Samantha Maloney. Na nowy album „New Tattoo” przyszło fanom zespołu czekać do 2000 roku. Rok później na sklepowych półkach pojawia się też DVD „Lewd, Crüed & Tattooed”.

Lata 2000–2019

W ciągu ostatnich lat Sixx grał w zespołach 58 oraz Brides of Destruction, Lee założył Methods of Mayhem oraz występował jako artysta solowy. Neil koncertował solo, grając głównie piosenki Mötley Crüe.

W 2001 pojawiła się autobiograficzna książka zatytułowana „The Dirt”. W 2004 roku wszyscy czterej członkowie oryginalnego składu – Vince Neil, Mick Mars, Nikki Sixx i Tommy Lee – postanowili ponownie połączyć siły. W grudniu oficjalnie ogłoszono reaktywację a jej konsekwencję było tournee, które rozpoczęło się w lutym 2005 roku. W tym samym roku w sklepach ukazał się kolejny album kompilacyjny Red, White & Crüe. 25 stycznia 2006 w 25 rocznicę powstania grupy Mötley Crüe otrzymało własną gwiazdę na chodniku sław w Hollywood. 24 czerwca 2008 roku do sprzedaży trafił kolejny album studyjny formacji zatytułowany Saints of Los Angeles.

31 grudnia 2015 zespół zagrał po raz ostatni w Staples Center w Los Angeles, kończąc tym samym trwającą trzydzieści lat karierę^[12].

22 marca 2019 na platformie Netflix ukazał się film „The Dirt”, w Polsce „Brud”^[13], powstały na podstawie autobiograficznej książki o tym samym tytule.

19 listopada 2019 roku na oficjalnej stronie zespołu pojawiła się informacja o reaktywacji grupy. Na 2020 rok została zapowiedziana wspólna trasa po USA, na której obok Mötley Crüe wystąpią także Def Leppard i Poison^[14]^[15].

Muzycy

Ostatni skład zespołu

Mick Mars – gitara prowadząca, wokal wspierający (1981–2015)
Nikki Sixx – gitara basowa, instrumenty klawiszowe, wokal wspierający (1981–2015)
Tommy Lee – perkusja, instrumenty perkusyjne, instrumenty klawiszowe, wokal wspierający (1981–1999, 2004–2015)
Vince Neil – wokal prowadzący, gitara rytmiczna, harmonijka ustna (1981–1992, 1997–2015)

Byli członkowie zespołu

John Corabi – wokal prowadzący, gitara rytmiczna, gitara basowa, instrumenty klawiszowe (1992–1997)
Randy Castillo – perkusja, instrumenty perkusyjne (1999–2000)

Muzycy koncertowi

Sofia Toufa – wokal wspierający (2012–2015)
Allison Kyler – wokal wspierający (2011–2015)
Annalisia Simone – wokal wspierający (2011)
Morgan Rose – perkusja, instrumenty perkusyjne (2009)
Samantha Maloney – perkusja, instrumenty perkusyjne (2000)
Emi Canyn – wokal wspierający (1987–1991)
Donna McDaniel – wokal wspierający (1987–1991)

Oś czasu

Dyskografia

Albumy studyjne

Tytuł	Dane dot. albumu	Pozycja na liście					Certyfikat
Tytuł	Dane dot. albumu	USA ^[16]	CAN ^[16]	UK ^[17]	SWE ^[18]	AUS ^[19]	Certyfikat
Too Fast for Love	Data: 15 grudnia 1981 Wydawca: Leathür Records	77	–	–	–	–	USA: platynowa płyta^[20]
Shout at the Devil	Data: 26 września 1983 Wydawca: Elektra Records	17	23	–	–	85	USA: 4x platynowa płyta^[20] CAN: 3x platynowa płyta^[21]
Theatre of Pain	Data: 21 czerwca 1985 Wydawca: Elektra Records	6	11	36	7	39	USA: 4x platynowa płyta^[20] CAN: 3x platynowa płyta^[21]
Girls, Girls, Girls	Data: 15 maja 1987 Wydawca: Elektra Records	2	4	14	7	28	USA: 4x platynowa płyta^[20] CAN: 2x platynowa płyta^[21]
Dr. Feelgood	Data: 1 września 1989 Wydawca: Elektra Records	1	7	4	6	5	USA: 6x platynowa płyta^[20] CAN: 3x platynowa płyta^[21]
Mötley Crüe	Data: 15 marca 1994^[22] Wydawca: Elektra Records	7	9	17	6	3	USA: złota płyta^[20]
Generation Swine	Data: 24 czerwca 1997^[23] Wydawca: Elektra Records	4	10	80	18	34	USA: złota płyta^[20]
New Tattoo	Data: 20 czerwca 2000^[24] Wydawca: Mötley Records	41	–	176	–	–
Saints of Los Angeles	Data: 24 czerwca 2008^[8] Wydawca: Mötley Records	4	3	78	5	14	CAN: złota płyta^[21]
„–” album nie był notowany.

Kompilacje

Tytuł	Dane dot. albumu	Pozycja na liście					Certyfikat
Tytuł	Dane dot. albumu	USA ^[16]	CAN ^[16]	UK ^[17]	SWE ^[18]	AUS ^[19]	Certyfikat
Decade of Decadence	Data: 19 października 1991 Wydawca: Elektra Records	2	10	20	43	9	USA: 2x platynowa płyta^[20] CAN: platynowa płyta^[21]
Greatest Hits	Data: 27 października 1998^[25] Wydawca: Mötley Records	20	16	–	–	–	USA: złota płyta^[20]
Supersonic and Demonic Relics	Data: 29 czerwca 1999 Wydawca: Mötley Records	–	–	–	–	–
The Millennium Collection: The Best of Mötley Crüe	Data: 7 października 2003^[26] Wydawca: Hip-O Records	–	–	–	–	–
Red, White & Crüe	Data: 1 lutego 2005^[27] Wydawca: Mötley Records	6	26	67	31	26	USA: platynowa płyta^[20] CAN: 2x platynowa płyta^[21]
Greatest Hits	Data: 17 listopada 2009^[28] Wydawca: Mötley Records	94	30	–	–	30	USA: platynowa płyta^[20] CAN: platynowa płyta^[21]
The Dirt Soundtrack	Data: 22 marca 2019 Wydawca: Mötley Records	–	–	–	–	–
„–” album nie był notowany.

Albumy koncertowe

Tytuł	Dane dot. albumu	Pozycja na liście
Tytuł	Dane dot. albumu	USA ^[16]
Live: Entertainment or Death	Data: 23 listopada 1999^[29] Wydawca: Mötley Records	133
Carnival of Sins Live	Data: 23 października 2007^[30] Wydawca: Mötley Records	–
The End: Live in Los Angeles	Data: 21 października 2016 Wydawca: Eagle Rock	–
„–” album nie był notowany.

Minialbumy

Tytuł	Dane dot. albumu
Raw Tracks	Data: 23 listopada 1988 Wydawca: Elektra Records
Raw Tracks 2	Data: 23 listopada 1990 Wydawca: Elektra Records
Quaternary	Data: 10 września 1994 Wydawca: Elektra Records

Wideografia

Tytuł	Dane dot. albumu	Certyfikat
Uncensored	Data: 1986 Wydawca: Elektra Records	USA: 2x platynowa płyta^[20]
Dr. Feelgood The Videos	Data: 1990 Wydawca: Elektra Records	USA: platynowa płyta^[20]
Decade of Decadence	Data: 1992 Wydawca: Elektra Records	USA: złota płyta^[20]
Behind the Music: Mötley Crüe	Data: 8 kwietnia 2003 Wydawca: Hip-O Records
Lewd, Crüed & Tattooed	Data: 17 lipca 2001^[31] Wydawca: Mötley Records	USA: złota płyta^[20]
Greatest Video Hits	Data: 11 listopada 2003 Wydawca: Mötley Records	USA: platynowa płyta^[20]
Classic Mötley Crüe: Universal Masters DVD Collection	Data: 9 sierpnia 2005^[32] Wydawca: Mötley Records
Carnival of Sins Live	Data: 4 października 2005^[33] Wydawca: Mötley Records	USA: 3x platynowa płyta^[20]
Crüe Fest	Data: 24 marca 2009 Wydawca: Mötley Records

Teledyski

Tytuł	Rok	Reżyseria
„Live Wire”	1982	–
„Looks That Kill”	1984	–
„Too Young to Fall in Love”	1984	–
„Smokin’ in the Boys Room”	1985	–
„Home Sweet Home”	1985	–
„Wild Side”	1987	–
„Girls, Girls, Girls”		–
„You’re All I Need”		–
„Dr. Feelgood”	1989	–
„Kickstart My Heart”	1989	–
„Without You”	1990	–
„Don’t Go Away Mad (Just Go Away)”	1990	–
„Primal Scream”	1991	–
„Home Sweet Home '91”	1992	–
„Anarchy in the U.K.”	1992	–
„Hooligan’s Holiday”	1994	–
„Misunderstood”	1994	–
„Afraid”	1997	–
„Shout at the Devil '97”	1997	–
„Hell on High Heels”	2000	–
„If I Die Tomorrow”	2004	–
„Sick Love Song”	2005	P.R. Brown
„Enslaved”		–
„Home Sweet Home”		Katie McNeil
„Saints of Los Angeles”	2008
„Mutherfucker of the Year”	2008	–
„White Trash Circus”	2009	P.R. Brown^[34]
„The Dirt (Est. 1981)” (feat. Machine Gun Kelly)	2019	Jeff Tremaine
„Take Me To The Top”	2019	Ryan Ewing
„Same Ol’ Situation (S.O.S.)”	2019	Ryan Ewing

Książki

The Dirt: Confessions of the World’s Most Notorious Rock Band, HarperEntertainment, ISBN 978-0-06-039288-8.

Nagrody i wyróżnienia

Rok	Kategoria	Tytułem	Nagroda	Nota	Źródło
1991	Favorite Heavy Metal/Hard Rock Album	Dr. Feelgood	American Music Awards	Laur
2006		Mötley Crüe	Hollywood Walk Of Fame	Laur
2010	Hall of Fame	Mötley Crüe	Kerrang! Awards	Laur	^[35]
2011	The Ronnie James Dio Lifetime Achievement Award		Revolver Golden Gods Awards	Laur	^[36]
2014	Best Live Band		Revolver Golden Gods Awards	Laur	^[37]

Zobacz też

heavymetalowy umlaut

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Andrew Leahey: Mötley Crüe Biography. allmusic.com. [dostęp 2010-05-19]. (ang.).
↑ ^a ^b Mötley Crüe. metal-archives.com. [dostęp 2010-05-19]. (ang.).
↑ Motley Crue confirms reunion, promises four new songs. [dostęp 2018-10-12]. (ang.).
↑ ^a ^b Mötley Crüe – Biografia [online], rmf.fm, Cytat: Amerykańska grupa wykonująca hard rock i glam metal, założona w 1981 roku z inicjatywy gitarzysty Nikki Sixxa i perkusisty Tommy’ego Lee (...). Twórcą i liderem zespołu jest basista Nikki Sixx (właśc. Frank Carlton Serafino Ferranno), który po opuszczeniu grupy London na początku lat osiemdziesiątych zaprosił do współpracy perkusistę Tommy’ego Lee (właśc. Thomas Lee Bass), gitarzystę Grega Leona, zastąpionego dość szybko przez Micka Marsa (właśc. Robert Alan Deal) oraz wokalistę Vince’a Neila (właśc. Vincent Neil Wharton). Za nazwę Mötley Crüe odpowiedzialny jest Mick Mars, który wykorzystał określenie „a motley looking crew” podsunięte przez jednego z kolegów. Nazwę zespołu uzupełniono o heavymetalowy umlaut nad literami „o” i „u” (...). (pol.).
↑ ^a ^b ChristaCh. Titus ChristaCh., Motley Crue’s Final Tour Is a Must-See: Here are Six(x) Reasons Why [online], billboard.com, 9 stycznia 2014, Cytat: (...) After 100 million albums, 33 years, five biographies and countless acts of debauchery, the notorious rock group announced in January that it was quitting while the quitting was good, and even signed a “cessation of touring” agreement that prevents it from reuniting as Motley Crue after the end of 2015 (...). (ang.).
↑ Mötley Crüe (Gold & Platinum) [online], Recording Industry Association of America [dostęp 2017-02-25] (ang.).
↑ Najlepsze zespoły metalowe wszech czasów [online], onet.pl, 15 lipca 2006 [zarchiwizowane z adresu 2016-11-27], Cytat: Zespół ekspertów z MTV utworzył listę Najlepszych zespołów metalowych wszech czasów (...). Oto lista 10 najlepszych zespołów metalowych wszech czasów według ekspertów MTV: 1. Black Sabbath 2. Judas Priest 3. Metallica 4. Iron Maiden 5. Pantera 6. Slayer 7. AC/DC 8. Motorhead 9. Kiss 10. Motley Crue (pol.).
↑ ^a ^b James Christopher Monger: Mötley Crüe Saints of Los Angeles review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ GabiG. Chepurny GabiG., Mötley Crüe Says Goodbye at Bittersweet Final Concert in Los Angeles [online], billboard.com, 2016, Cytat: At any rock concert, the probability of walking through piss puddles, getting kicked by a stranger or being vomited on is pretty high, but at a Mötley Crüe concert, these events are expected. The legendary rock band’s final show at Los Angeles’ Staples Center was no exception (...). Just as with every other date on this tour, Thursday’s (Dec. 31) show began when the lights dimmed and The Sound of Music’s “So Long, Farewell” was piped through the speakers (...). (ang.).
↑ MickM. Wall MickM., W. Axl Rose, RobertR. Filipowski (tłum.), Wydawnictwo In Rock, 2013, s. 156, ISBN 978-83-60157-87-9 .
↑ MickM. Wall MickM., W. Axl Rose, RobertR. Filipowski (tłum.), Wydawnictwo In Rock, 2013, s. 157, ISBN 978-83-60157-87-9 .
↑ Mark Beech: Life After Mötley Crüe’s Last Gig on December 31: Nikki Sixx Says Rock Will Never Die; Acts to Watch. forbes.com. Cytat: Mötley Crüe’s final gig is on December 31 – “Crüe Year’s Eve.” Founding member, principal songwriter and bassist Nikki Sixx, 57, says the band’s legally-binding breakup contract will leave him missing his Mötley days – while the time is absolutely right to move on (...). (ang.).
↑ Brud. Filmweb.
↑ AndyA. Greene AndyA., Mötley Crüe, Def Leppard, Poison Set 2020 Stadium Tour [online], Rolling Stone, 18 listopada 2019 (ang.).
↑ JoeJ. Divita JoeJ., Report: Motley Crue, Def Leppard + Poison 2020 Stadium Tour Is Coming [online], Loudwire, 18 listopada 2019 (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Mötley Crüe Billboard Chart History. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ ^a ^b Mötley Crüe UK Chart History. officialcharts.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ ^a ^b Mötley Crüe Swedish Albums Chart. swedishcharts.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ ^a ^b Mötley Crüe Australian Albums Chart. australian-charts.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q RIAA: Mötley Crüe. riaa.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Music Canada: Mötley Crüe. musiccanada.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ Stephen Thomas Erlewine: Mötley Crüe Mötley Crüe review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ Stephen Thomas Erlewine: Mötley Crüe Generation Swine review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ Steve Huey: Mötley Crüe New Tattoo review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ Stephen Thomas Erlewine: Mötley Crüe Greatest Hits review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ Andy Kellman: Mötley Crüe 20th Century Masters – The Millennium Collection: The Best of Motley Crue review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ James Christopher Monger: Mötley Crüe Red, White & Crüe review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ Stephen Thomas Erlewine: Mötley Crüe Greatest Hits review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ Steve Huey: Mötley Crüe Live: Entertainment or Death review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ James Christopher Monger: Mötley Crüe Carnival of Sins Live review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ Mötley Crüe Lewd, Crüed & Tattooed. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ Mötley Crüe Classic Mötley Crüe [DVD]. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ Stephen Thomas Erlewine: Mötley Crüe Carnival of Sins Live review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ Mötley Crüe White Trash Circus. mtv.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).
↑ Kerrang Awards Winners Announced!. libel.co.nz. [dostęp 2016-01-29]. (ang.).
↑ Robert Pasbani: REVOLVER GOLDEN GODS AWARDS 2011: The Winners & Full Show Recap. metalinjection.net. [dostęp 2015-08-15]. (ang.).
↑ Robert Pasbani: And the Winners of the Revolver Golden Gods Awards 2014 Are…. metalinjection.net. [dostęp 2015-08-15]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Strona zespołu (ang.)

[allmusic.com-1] Andrew Leahey: Mötley Crüe Biography. allmusic.com. [dostęp 2010-05-19]. (ang.).

[www.metal-archives.com-2] Mötley Crüe. metal-archives.com. [dostęp 2010-05-19]. (ang.).

[3] Motley Crue confirms reunion, promises four new songs. [dostęp 2018-10-12]. (ang.).

[:0-4] Mötley Crüe – Biografia [online], rmf.fm, Cytat: Amerykańska grupa wykonująca hard rock i glam metal, założona w 1981 roku z inicjatywy gitarzysty Nikki Sixxa i perkusisty Tommy’ego Lee (...). Twórcą i liderem zespołu jest basista Nikki Sixx (właśc. Frank Carlton Serafino Ferranno), który po opuszczeniu grupy London na początku lat osiemdziesiątych zaprosił do współpracy perkusistę Tommy’ego Lee (właśc. Thomas Lee Bass), gitarzystę Grega Leona, zastąpionego dość szybko przez Micka Marsa (właśc. Robert Alan Deal) oraz wokalistę Vince’a Neila (właśc. Vincent Neil Wharton). Za nazwę Mötley Crüe odpowiedzialny jest Mick Mars, który wykorzystał określenie „a motley looking crew” podsunięte przez jednego z kolegów. Nazwę zespołu uzupełniono o heavymetalowy umlaut nad literami „o” i „u” (...). (pol.).

[:1-5] ChristaCh. Titus ChristaCh., Motley Crue’s Final Tour Is a Must-See: Here are Six(x) Reasons Why [online], billboard.com, 9 stycznia 2014, Cytat: (...) After 100 million albums, 33 years, five biographies and countless acts of debauchery, the notorious rock group announced in January that it was quitting while the quitting was good, and even signed a “cessation of touring” agreement that prevents it from reuniting as Motley Crue after the end of 2015 (...). (ang.).

[6] Mötley Crüe (Gold & Platinum) [online], Recording Industry Association of America [dostęp 2017-02-25] (ang.).

[7] Najlepsze zespoły metalowe wszech czasów [online], onet.pl, 15 lipca 2006 [zarchiwizowane z adresu 2016-11-27], Cytat: Zespół ekspertów z MTV utworzył listę Najlepszych zespołów metalowych wszech czasów (...). Oto lista 10 najlepszych zespołów metalowych wszech czasów według ekspertów MTV: 1. Black Sabbath 2. Judas Priest 3. Metallica 4. Iron Maiden 5. Pantera 6. Slayer 7. AC/DC 8. Motorhead 9. Kiss 10. Motley Crue (pol.).

[:2-8] James Christopher Monger: Mötley Crüe Saints of Los Angeles review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[9] GabiG. Chepurny GabiG., Mötley Crüe Says Goodbye at Bittersweet Final Concert in Los Angeles [online], billboard.com, 2016, Cytat: At any rock concert, the probability of walking through piss puddles, getting kicked by a stranger or being vomited on is pretty high, but at a Mötley Crüe concert, these events are expected. The legendary rock band’s final show at Los Angeles’ Staples Center was no exception (...). Just as with every other date on this tour, Thursday’s (Dec. 31) show began when the lights dimmed and The Sound of Music’s “So Long, Farewell” was piped through the speakers (...). (ang.).

[10] MickM. Wall MickM., W. Axl Rose, RobertR. Filipowski (tłum.), Wydawnictwo In Rock, 2013, s. 156, ISBN 978-83-60157-87-9 .

[11] MickM. Wall MickM., W. Axl Rose, RobertR. Filipowski (tłum.), Wydawnictwo In Rock, 2013, s. 157, ISBN 978-83-60157-87-9 .

[quits-12] Mark Beech: Life After Mötley Crüe’s Last Gig on December 31: Nikki Sixx Says Rock Will Never Die; Acts to Watch. forbes.com. Cytat: Mötley Crüe’s final gig is on December 31 – “Crüe Year’s Eve.” Founding member, principal songwriter and bassist Nikki Sixx, 57, says the band’s legally-binding breakup contract will leave him missing his Mötley days – while the time is absolutely right to move on (...). (ang.).

[13] Brud. Filmweb.

[14] AndyA. Greene AndyA., Mötley Crüe, Def Leppard, Poison Set 2020 Stadium Tour [online], Rolling Stone, 18 listopada 2019 (ang.).

[15] JoeJ. Divita JoeJ., Report: Motley Crue, Def Leppard + Poison 2020 Stadium Tour Is Coming [online], Loudwire, 18 listopada 2019 (ang.).

[www.allmusic.combillboard-16] Mötley Crüe Billboard Chart History. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[www.officialcharts.com-17] Mötley Crüe UK Chart History. officialcharts.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[swedishcharts.com-18] Mötley Crüe Swedish Albums Chart. swedishcharts.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[australian-charts.com-19] Mötley Crüe Australian Albums Chart. australian-charts.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[www.riaa.com-20] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q RIAA: Mötley Crüe. riaa.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[musiccanada.com-21] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Music Canada: Mötley Crüe. musiccanada.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[22] Stephen Thomas Erlewine: Mötley Crüe Mötley Crüe review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[23] Stephen Thomas Erlewine: Mötley Crüe Generation Swine review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[24] Steve Huey: Mötley Crüe New Tattoo review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[25] Stephen Thomas Erlewine: Mötley Crüe Greatest Hits review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[26] Andy Kellman: Mötley Crüe 20th Century Masters – The Millennium Collection: The Best of Motley Crue review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[27] James Christopher Monger: Mötley Crüe Red, White & Crüe review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[28] Stephen Thomas Erlewine: Mötley Crüe Greatest Hits review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[29] Steve Huey: Mötley Crüe Live: Entertainment or Death review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[30] James Christopher Monger: Mötley Crüe Carnival of Sins Live review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[31] Mötley Crüe Lewd, Crüed & Tattooed. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[32] Mötley Crüe Classic Mötley Crüe [DVD]. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[33] Stephen Thomas Erlewine: Mötley Crüe Carnival of Sins Live review. allmusic.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[34] Mötley Crüe White Trash Circus. mtv.com. [dostęp 2015-08-25]. (ang.).

[35] Kerrang Awards Winners Announced!. libel.co.nz. [dostęp 2016-01-29]. (ang.).

[36] Robert Pasbani: REVOLVER GOLDEN GODS AWARDS 2011: The Winners & Full Show Recap. metalinjection.net. [dostęp 2015-08-15]. (ang.).

[37] Robert Pasbani: And the Winners of the Revolver Golden Gods Awards 2014 Are…. metalinjection.net. [dostęp 2015-08-15]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

Albumy studyjne	Too Fast for Love Shout at the Devil Theatre of Pain Girls, Girls, Girls Dr. Feelgood Mötley Crüe Generation Swine New Tattoo Saints of Los Angeles
EP	Helter Skelter Raw Tracks Raw Tracks II Quaternary
Albumy koncertowe	Live: Entertainment or Death Carnival Of Sins: Live Volume 1 Carnival Of Sins: Live Volume 2
Kompilacje i box sety	Decade of Decadence Greatest Hits Supersonic and Demonic Relics 20th Century Masters - Millennium Collection: The Best of Mötley Crüe Music to Crash Your Car To, Vol. 1 Music to Crash Your Car To, Vol. 2 Loud as F@k* Red, White & Crüe
Wideografia	Uncensored Dr. Feelgood, the Videos Decade of Decadence Behind the Music: Mötley Crüe Lewd, Crüed & Tattooed Greatest Video Hits Classic Mötley Crüe: Universal Masters DVD Collection Carnival of Sins