Przejdź do zawartości

Nemanja Radulović

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nemanja Radulović
Ilustracja
Imię i nazwisko

Немања Радуловић

Data i miejsce urodzenia

18 października 1985
Nisz

Pochodzenie

serbskie

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

skrzypek

Instrument
Jean Baptiste Vuillaume, Paris, 1843[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Nemanja Radulović i Noord Nederlands Orkest, Opéra de Vichy, listopad 2016
Nemanja Radulović (skrzypce) i Marielle Nordmann (harfa), podczas festiwalu Concerts de Vollore, lipiec 2010

Nemanja Radulović, cyr. Немања Радуловић (ur. 18 października 1985 w Nisz) – serbski skrzypek.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Gry na skrzypcach uczył się od siódmego roku życia, początkowo w szkole muzycznej w rodzinnym mieście Nisz, w południowej Serbii[2]. Następnie studiował na Akademii Sztuk w Belgradzie oraz na Hochschule für Musik Saar w Saarbrücken u Joshuy Epsteina. W wieku 14 lat został przyjęty do prestiżowego Konserwatorium Paryskiego, gdzie studiował pod kierunkiem Patrice’a Fontanarosy[3][4][5]. Brał także udział w kursach mistrzowskich u Yehudi Menuhina, Joshuy Epsteina, Dejana Mihailovica i Salvatora Accardo w Stauffer Academy w Cremonie[4].

Jego debiut miał miejsce w 2006, w paryskiej Salle Pleyel. Wykonał wtedy, w zastępstwie Maksima Wiengierowa, Koncert skrzypcowy Beethovena z towarzyszeniem Orchestre Philharmonique de Radio France pod dyrekcją Myung-Whun Chunga[5]. Występował z wieloma renomowanymi orkiestrami, m.in. z Münchner Philharmoniker, Deutsches Symphonie-Orchester Berlin, Sächsische Staatskapelle Dresden, Royal Liverpool Philharmonic, Orchestre Symphonique de Montréal, Orquesta Nacional de Espana, Helsinki Philharmonic Orchestra, Salzburg Camerata, hanowerska NDR Radiophilharmonie, WDR Sinfonieorchester z Kolonii, Orchestre National de Belgique, Orchestre National de Lille, Orchestra Sinfonica Nazionale della RAI z Turynu, Orchestra della Toscana, Royal Philharmonic Orchestra, Copenhagen Philharmonic, Geneva Camerata, Macao Orchestra, Malaysian Philharmonic, Bilbao Orkestra Sinfonikoa oraz Tokyo Symphony Orchestra i tokijską Yomiuri Nippon Symphony[5][6].

Radulović jest w równej mierze kameralistą jak i solistą koncertującym. Założył dwa zespoły kameralne: Devil's Trills[7] i Double Sens Orchestra[8]. Daje również recitale solowe, występując w tak renomowanych salach koncertowych jak: nowojorska Carnegie Hall, amsterdamska Concertgebouw, Filharmonia Berlińska, paryskie Salle Pleyel i Théâtre des Champs Élysées, tokijska Suntory Hall, Teatro Colón w Buenos Aires oraz Melbourne Recital Centre[6].

Występował również w Polsce, z Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia „Amadeus” pod dyrekcją Agnieszki Duczmal (2004)[9], Orkiestrą Filharmonii Poznańskiej (2006)[10] i Polską Orkiestrą Sinfonia Iuventus pod dyrekcją Grzegorza Nowaka (2009)[11].

Jest laureatem wielu międzynarodowych konkursów i nagród muzycznych[6], m.in. zwycięzcą Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Josepha Joachima w Hanowerze (2003)[12] i zdobywcą prestiżowej nagrody Echo Klassik Award w kategorii Best Violin Newcomer of the Year 2015[13].

Radulović gra na skrzypcach Jeana-Baptiste’a Vuillaume’a z 1843 roku[5][1].

Wybrana dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 2005 – Bach, Miletic, Paganini & Ysaye (Transart Live)
  • 2010 – Beethoven, Sonatas for Violin and Piano No. 5 Spring, No. 7, No. 8 – z Susan Manoff (ArtAct)
  • 2011 – Les trilles du diable – Devil's Trills (ArtAct)
  • 2011 – Mendelssohn, Violin Concertos no 1 and 2 (Transart Live)
  • 2011 – Antonio Vivaldi, Aleksandar Sedlar, Nemanja Radulović – Les 5 Saisons (Decca)
  • 2013 – Après un rêve, avec Marielle Nordmann (Transart)
  • 2013 – Paganini Fantasy (Deutsche Grammophon)
  • 2014 – Carnets de Voyage (Deutsche Grammophon)
  • 2014 – Journey East (Deutsche Grammophon)
  • 2016 – Bach (Deutsche Grammophon)
  • 2017 – Tchaikovsky: Violin concerto - Rococo Variations (Deutsche Grammophon)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Jean Baptiste Vuillaume, Paris, 1843. [w:] Tarisio [on-line]. [dostęp 2018-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-17)]. (ang.).
  2. ↑ Violinista Nemanja Radulović nastupa u Nišu. [w:] Južne vesti [on-line]. 2015-11-30. [dostęp 2018-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-17)]. (bośn.).
  3. ↑ Nemanja Radulovic, First Prize 2003. [w:] International Joseph Joachim Violin Competition [on-line]. [dostęp 2018-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-10)]. (ang.).
  4. ↑ a b Nemanja Radulović. [w:] Deutsche Symphonie-Orchester Berlin [on-line]. [dostęp 2018-01-17]. (niem.).
  5. ↑ a b c d Nemanja Radulovic. [w:] France Musique [on-line]. [dostęp 2018-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-09)]. (fr.).
  6. ↑ a b c Nemanja Radulović, violin. [w:] IMG Artists [on-line]. [dostęp 2018-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-17)]. (ang.).
  7. ↑ Devil's Trills. [w:] ArtAct.org [on-line]. [dostęp 2018-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-29)]. (ang.).
  8. ↑ Double Sens Orchestra – Milosevic – Radulovic. [w:] Jeunesse [on-line]. [dostęp 2018-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-17)]. (niem.).
  9. ↑ SW: Jutro w Poznaniu. [w:] GW Poznań nr 278, Kultura [on-line]. 2004-11-27. s. 6. [dostęp 2018-01-17]. (pol.).
  10. ↑ Jolanta Brózda: Młodzi muzycy. [w:] GW Poznań nr 18, Kultura [on-line]. 2006-01-21. s. 7. [dostęp 2018-01-17]. (pol.).
  11. ↑ Katarzyna Chmura: Orkiestra młodych talentów. [w:] GW Gdańsk nr 266, Co Jest Grane [on-line]. 2009-11-13. s. 13. [dostęp 2018-01-17]. (pol.).
  12. ↑ Prize Winners. [w:] International Joseph Joachim Violin Competition [on-line]. [dostęp 2018-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-30)].
  13. ↑ ECHO Klassik 2015: This Year's Prize Winners Have Been Chosen. [w:] Echo Klassik [on-line]. 2015-08-24. [dostęp 2018-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-16)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nemanja_Radulović&oldid=74834209”