Nicola Antonio Zingarelli

Nicola Antonio Zingarelli
Data i miejsce urodzenia	4 kwietnia 1752 ; Neapol
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	5 maja 1837 ; Torre del Greco
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nicola Antonio Zingarelli, także Niccolò^[1] (ur. 4 kwietnia 1752 w Neapolu, zm. 5 maja 1837 w Torre del Greco^[1]) – włoski kompozytor.

Życiorys

Ukończył Conservatorio di Santa Maria di Loreto w Neapolu, gdzie jego nauczycielami byli Fedele Fenaroli, Alessandro Speranza, Pasquale Anfossi i Antonio Sacchini^[2]. Pierwszą swoją operę, I quattro pazzi, wystawił jeszcze podczas nauki w konserwatorium w 1768 roku^[2]. Po ukończeniu studiów w 1772 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel gry na skrzypcach^[2], został też organistą w Torre Annunziata^[1]. W 1793 roku otrzymał posadę kapelmistrza w katedrze w Mediolanie, a w 1794 roku w sanktuarium Santa Casa w Loreto^[2]. Od 1804 roku był kapelmistrzem Kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie^[2]. Wierny dynastii Burbonów i Kościołowi, odmówił w 1811 roku poprowadzenia swojego Te Deum na uroczystości koronacji Napoleona II na króla Rzymu, za co został aresztowany przez Francuzów i uwięziony w Civitavecchia, a następnie deportowany do Paryża, gdzie będący admiratorem jego twórczości Napoleon Bonaparte udzielił mu amnestii^[1]^[2]. W 1813 roku wrócił do Neapolu, gdzie został dyrektorem królewskiego Collegio di Musica^[2]. W 1816 roku objął po Giovannim Paisiello posadę kapelmistrza katedry w Neapolu^[2].

Otrzymał złoty medal Conservatoire Impérial de Musique w Paryżu oraz krzyż kawalerski Orderu Franciszka I^[1]. Do jego uczniów należeli Vincenzo Bellini, Saverio Mercadante, Carlo Conti, Lauro Rossi, Francesco Morlacchi i Michael Costa^[2]. Opery Zingarellego cieszyły się w swoim czasie dużą popularnością, wykonywali je czołowi śpiewacy ówczesnej epoki: Angelica Catalani, Girolamo Crescentini, Giuseppina Grassini, Luigi Marchesi, Giovanni Maria Rubinelli^[2].

Twórczość

Był ostatnim wielkim kompozytorem opery seria należącym do kręgu szkoły neapolitańskiej^[1]. Środki formalne i wątki tematyczne jego oper są typowe dla 2. połowy XVIII wieku, cechy indywidualne zaznaczają się w śpiewności linii melodycznej^[1]. Po objęciu stanowiska kapelmistrza w Rzymie zajął się głównie muzyką sakralną, jego styl charakteryzował się konserwatyzmem^[1]. Jego muzyka jest zachowawcza, przywiązywał dużą wagę do harmoniki i kontrapunktu^[1]. W utworach symfonicznych stosował obsadę typową dla symfoniki klasycznej, początkowo stosował 3-częściową formę symfonii, później już 1-częściową, co stanowiło ewenement na tle ówczesnego repertuaru^[1].

Ważniejsze dzieła

(na podstawie materiałów źródłowych^[2])

Opery

I quattro pazzi (wyst. Neapol 1768)
Montezuma (wyst. Neapol 1781)
Ricimero (wyst. Wenecja 1785)
Alsinda (wyst. Mediolan 1785)
Armida (wyst. Rzym 1786)
Antigono (wyst. Mantua 1786)
Ifigenia in Aulide (wyst. Mediolan 1787)
Artaserse (wyst. Triest 1789)
Antigone (wyst. Paryż 1790)
Pharamond (1790)
La morte de Cesare (wyst. Mediolan 1790)
Pirro, re d’Epiro (wyst. Mediolan 1791)
Il mercato di Monfregoso (wyst. Mediolan 1792)
Annibale in Torino (wyst. Turyn 1792)
Atalanta (wyst. Turyn 1792)
L’oracolo sannita (wyst. Turyn 1792)
La Rossana (wyst. Genua 1793)
Apelle (wyst. Wenecha 1793)
La secchia rapita (wyst. Mediolan 1793)
Artaserse (wyst. Mediolan 1793)
Gerusalemme distrutta (wyst. Florencja 1794)
Alzira (wyst. Florencja 1794)
Quinto Fabio (wyst. Livorno 1794)
Il conte di Saldagna (wyst. Wenecja 1794)
Gli Orazi e i Curiazi (wyst. Neapol 1795)
Andromeda (wyst. Wenecja 1796)
Giulietta e Romeo według Szekspira (wyst. Mediolan 1796)
La morte di Mitridate (wyst. Wenecja 1797)
Ines de Castro (wyst. Mediolan 1798)
Carolina e Mexicow (wyst. Wenecja 1798)
Meleagro (wyst. Mediolan 1798)
Il ratto delle Sabine (wyst. Wenecja 1799)
Il ritratto (wyst. Mediolan 1799)
Clitennestra (wyst. Mediolan 1800)
Edipo a Colono (wyst. Wenecja 1802)
La notte dell’amicizia (wyst. Wenecja 1802)
Il brivetore fortunato (wyst. Mediolan 1803)
Il ritorno di Serse (wyst. Modena 1808)
Baldovino (wyst. Rzym 1811)
Berenice, regina d’Armenia (wyst. Rzym 1811)
Malvina (wyst. Neapol 1829)

Oratoria

Pimmalione (wyst. Neapol 1779)
Ero (wyst. Mediolan 1786)
Telemaco (wyst. Mediolan 1787)
Il trionfo di David (wyst. Neapol 1788)
Francesca da Rimini (wyst. Rzym 1804)
Tancredi al sepolcro di Clorinda (wyst. Neapol 1805)
La fuga in Egitto (wyst. Neapol 1837)

Inne

zbiór 541 utworów liturgicznych na cały rok kościelny Annuale di Loreto
73 magnifikaty
28 Stabat Mater
21 Credo

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 12. Część biograficzna w–ż. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2012, s. 375. ISBN 978-83-224-0935-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 4038–4039. ISBN 0-02-865571-0.

Linki zewnętrzne

Nicola Antonio Zingarelli – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 12. Część biograficzna w–ż. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2012, s. 375. ISBN 978-83-224-0935-0.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 4038–4039. ISBN 0-02-865571-0.

[1]

[2]