Nicu Popescu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nicu Popescu
Ilustracja
Nicu Popescu w 2019 roku
Pełne imię i nazwisko

Nikolae Popescu

Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1981
Kiszyniów

Wicepremier Mołdawii
Okres

od 6 sierpnia 2021

Przynależność polityczna

Bezpartyjny

Minister Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej
Okres

od 6 sierpnia 2021

Przynależność polityczna

Bezpartyjny

Poprzednik

Aureliu Ciocoi

Okres

od 11 czerwca 2019
do 14 listopada 2019

Następca

Aureliu Ciocoi

Nicolae Popescu (ur. 25 kwietnia 1981 w Kiszyniowie) – mołdawski publicysta i polityk pełniący funkcję Ministra Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej w rządzie Mai Sandu oraz Wicepremiera i Ministra Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej w rządzie Natalii Gavrility[1][2]. Do czasu powołania i po rozpadzie rządu Sandu był dyrektorem programu „Szersza Europa” Europejskiej Rady Stosunków Zagranicznych[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 2002 roku Moskiewski Państwowy Instytut Stosunków Międzynarodowych i kontynuował studia na Uniwersytecie Środkowoeuropejskim, gdzie uzyskał tytuł magistra i doktora w dziedzinie stosunków międzynarodowych[4].

Federica Mogherini i Nicu Popescu

W latach 2005-2007 był pracownikiem naukowym w Centre for European Policy Studies w Brukseli. Przez dwie kadencje w latach 2007-2009 oraz 2011-2012 był kierownikiem programu w biurze Europejskiej Rady ds. Stosunków Międzynarodowych w Londynie[5]. W latach 2010 i 2012–2013 był doradcą ds. polityki zagranicznej premiera Vlada Filata. Zajmował się wtedy m.in. wejściem Mołdawii do Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Lotniczej. W latach 2013-2018 pracował jako starszy analityk w Instytucie Unii Europejskiej Studiów nad Bezpieczeństwem[6][7][8].

W pierwszych tygodniach po objęciu stanowiska ministra wezwał do przystąpienia Mołdawii do Unii Europejskiej. Wśród jego priorytetów znalazły się: tworzenie wspólnych projektów infrastrukturalnych z Rumunią i całą UE. Dążył do przyspieszenia budowy nowego gazociągu łączącego Mołdawię z Rumunią, zniesienia kosztów roamingu z Rumunią i resztą UE oraz budowy nowych mostów do Rumunii. Apelował także o „normalizację” stosunków Mołdawii z Rosją[9][10].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest żonaty i ma dwoje dzieci. Oprócz ojczystego języka rumuńskiego zna angielski, rosyjski i francuski.

Opublikował trzy książki i ponad 60 publikacji naukowych lub politycznych. Jego artykuły ukazywały się m.in. w czasopismach: Financial Times, New York Times, The Guardian, Foreign Policy, Le Monde, Le Soir, Euractiv oraz prowadził blog na EUobserver[11].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]