Ołeksandr Dołhopołow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Ołeksandr Dołgopołow)
Ołeksandr Dołhopołow
Ilustracja
Ołeksandr Dołhopołow, Aegon Championships 2015
Państwo

 Ukraina

Data i miejsce urodzenia

7 listopada 1988
Kijów

Wzrost

180 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

2006

Zakończenie kariery

2021

Trener

Jack Reader

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

3

Najwyżej w rankingu

13 (16 stycznia 2012)

Australian Open

QF (2011)

Roland Garros

3R (2010, 2011)

Wimbledon

3R (2013, 2014)

US Open

4R (2011, 2017)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

1

Najwyżej w rankingu

42 (9 stycznia 2012)

Australian Open

2R (2011, 2014)

Roland Garros

2R (2010–2012)

Wimbledon

1R (2010, 2016)

US Open

1R (2010–2013, 2016)

Strona internetowa

Ołeksandr Dołhopołow (ukr.: Олександр Долгополов; ros.: Александр Долгополов, Aleksandr Dołgopołow, ur. 7 listopada 1988 w Kijowie) – ukraiński tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa.

Jego ojciec, który trenował Dołhopołowa do 2007 roku, był wcześniej trenerem ukraińskiego tenisisty Andrija Medwediewa.

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

Karierę tenisową rozpoczął w 2006 roku.

Największym sukcesem w karierze Ukraińca jest awans do ćwierćfinału wielkoszlemowego Australian Open z 2011 roku[1]. Po drodze wyeliminował m.in. w III rundzie Jo-Wilfrieda Tsongę, natomiast w IV rundzie rozstawionego z nr 4. Robina Söderlinga[2]. Spotkanie o półfinał imprezy przegrał z Andym Murrayem. Następnie w lutym Dołhopołow doszedł do finału w Costa do Sauipe na nawierzchni ziemnej. Mecz o tytuł przegrał z Nicolásem Almagro. W następnym miesiącu Dołhopołow wygrał turniej z cyklu rangi ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells w konkurencji gry podwójnej. Wspólnie z Xavierem Malisse pokonali w finale Szwajcarów Rogera Federera i Stanislasa Wawrinkę. Pod koniec lipca Ukrainiec odniósł zwycięstwo po raz pierwszy w turnieju rangi ATP World Tour w grze pojedynczej, podczas rywalizacji w Umagu. W drodze po tytuł pokonał m.in. Juana Carlosa Ferrero, a w finale Marina Čilicia.

W styczniu 2012 roku, podczas imprezy w Brisbane, Dołhopołow osiągnął pierwszy w karierze finał na kortach twardych, w którym musiał uznać wyższość Andy’ego Murraya. Drugi tytuł w singlu zdobył w sierpniu w Waszyngtonie, pokonując w finale Tommy’ego Haasa 6:7(7), 6:4, 6:1. Pod koniec października tenisista ukraiński doszedł do finału w Walencji, gdzie nie sprostał Davidowi Ferrerowi.

W lutym 2014 roku Dołhopołow awansował do finału w Rio de Janeiro, po wyeliminowaniu m.in. w półfinale Davida Ferrera. Spotkanie o tytuł przegrał z Rafaelem Nadalem.

W styczniu 2015 roku Ukrainiec doszedł do finału gry podwójnej w Brisbane wspólnie z Keim Nishikorim. Para przegrała mecz o tytuł z Jamiem Murrayem i Johnem Peersem.

W 2016 roku razem z Eliną Switoliną osiągnął finał rozgrywek o Puchar Hopmana.

Trzeci singlowy turniej tenisista ukraiński wygrał w lutym 2017 na kortach ziemnych w Buenos Aires, nie tracąc po drodze żadnego seta. W finale wyeliminował 7:6(4), 6:4 Keiego Nishikoriego. W lipcu Dołgopołow został finalistą zawodów w Båstad, gdzie w meczu ćwierćfinałowym obronił dwie piłki meczowe przeciwko Karenowi Chaczanowowi zwyciężając 7:6(5), 3:6, 7:6(2)[3]. Spotkanie o tytuł przegrał z Davidem Ferrerem. Na początku października Ukrainiec w Shenzhen zagrał w finale, doznając porażki z Davidem Goffinem.

W maju 2018 uległ Novakowi Đokoviciowi w I rundzie w Rzymie. Wkrótce doznał poważnej kontuzji prawego nadgarstka, wymagającej zabiegu chirurgicznego. Powrót do tenisa uniemożliwił kolejny uraz i ostatecznie wspomniana porażka w Rzymie okazała się ostatnim zawodowym występem Dołhopołowa. Na przełomie kwietnia i maja 2021 ogłosił zakończenie kariery sportowej[4].

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był 16 stycznia 2012 roku na 13. miejscu. Tydzień wcześniej osiągnął także 42. lokatę w rankingu deblistów.

Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]

Legenda
Wielki Szlem
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Masters 1000
Igrzyska olimpijskie
ATP World Tour 500
ATP World Tour 250

Gra pojedyncza (3–6)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 12 lutego 2011 Costa do Sauipe Ceglana Hiszpania Nicolás Almagro 3:6, 6:7(3)
Zwycięzca 1. 31 lipca 2011 Umag Ceglana Chorwacja Marin Čilić 6:4, 3:6, 6:3
Finalista 2. 8 stycznia 2012 Brisbane Twarda Wielka Brytania Andy Murray 1:6, 3:6
Zwycięzca 2. 5 sierpnia 2012 Waszyngton Twarda Niemcy Tommy Haas 6:7(7), 6:4, 6:1
Finalista 3. 27 października 2012 Walencja Twarda (hala) Hiszpania David Ferrer 1:6, 6:3, 4:6
Finalista 4. 23 lutego 2014 Rio de Janeiro Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 3:6, 6:7(3)
Zwycięzca 3. 19 lutego 2017 Buenos Aires Ceglana Japonia Kei Nishikori 7:6(4), 6:4
Finalista 5. 23 lipca 2017 Båstad Ceglana Hiszpania David Ferrer 4:6, 4:6
Finalista 6. 1 października 2017 Shenzhen Twarda Belgia David Goffin 4:6, 7:6(5), 3:6

Gra podwójna (1–1)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 20 marca 2011 Indian Wells Twarda Belgia Xavier Malisse Szwajcaria Roger Federer
Szwajcaria Stanislas Wawrinka
6:4, 6:7(5), 10–7
Finalista 1. 11 stycznia 2015 Brisbane Twarda Japonia Kei Nishikori Wielka Brytania Jamie Murray
Australia John Peers
3:6, 6:7(4)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Australian Open. Dołhopołow sukces zawdzięcza rozstaniu z ojcem. sport.pl. [dostęp 2011-01-24]. (pol.).
  2. Australian Open. Porażka Söderlinga. Sensacyjny ćwierćfinalista. gazeta.pl. [dostęp 2011-01-24]. (pol.).
  3. Wirtualna Polska Media, ATP Bastad: David Ferrer i Ołeksandr Dołgopołow obronili meczbole, Fernando Verdasco wziął rewanż na Albercie Ramosie – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 21 lipca 2017 [dostęp 2017-11-14] (pol.).
  4. James Buddell: Tribute: Alexandr Dolgopolov Retires From Professional Tennis. ATP Tour, 2021-05-01. [dostęp 2021-05-06]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]