Kei Nishikori
| ||
_(18686558653).jpg) Kei Nishikori podczas French Open 2015 | ||
| Państwo |  Japonia
| |
| Data i miejsce urodzenia | 29 grudnia 1989 Matsue | |
| Wzrost | 178 cm | |
| Masa ciała | 75 kg | |
| Gra | praworęczny, oburęczny bekhend | |
| Status profesjonalny | 2007 | |
| Zakończenie kariery | aktywny | |
| Trener | Dante Bottini, Michael Chang | |
| Gra pojedyncza | ||
| Wygrane turnieje | 11 | |
| Najwyżej w rankingu | 4 (2 marca 2015) | |
| Australian Open | QF (2012, 2015, 2016, 2019) | |
| Roland Garros | QF (2015, 2017) | |
| Wimbledon | QF (2018, 2019) | |
| US Open | F (2014) | |
| Gra podwójna | ||
| Wygrane turnieje | 0 | |
| Najwyżej w rankingu | 167 (19 marca 2012) | |
| Roland Garros | 2R (2011) | |
| Wimbledon | 2R (2011) | |
| Strona internetowa | ||
_(28385808436).jpg)
| ||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Kei Nishikori (jap. 錦織圭 Nishikori Kei, ur. 29 grudnia 1989 w Matsue, Prefektura Shimane) – japoński tenisista, reprezentant kraju w Pucharze Davisa, zwycięzca 11 turniejów rangi ATP World Tour w grze pojedynczej, finalista US Open 2014, brązowy medalista olimpijski w grze pojedynczej z Rio de Janeiro (2016).
Nishikori karierę zawodową rozpoczął w 2007 roku. W 2011 stał się najwyżej sklasyfikowanym Japończykiem w historii, wyprzedzając Shūzō Matsuokę, który był najwyżej na 46. miejscu.
Spis treści
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Początki[edytuj | edytuj kod]
Nishikori jest praworęcznym graczem z oburęcznym bekhendem. Treningi tenisowe rozpoczął w wieku 5 lat, by jako 14-latek wyjechać do USA i doskonalić swoje umiejętności w akademii Nicka Bollettieriego na Florydzie. W 2006 roku, w parze z Argentyńczykiem Emiliano Massą, triumfował w grze podwójnej juniorów w paryskim French Open. W tym samym turnieju w grze pojedynczej osiągnął ćwierćfinał. Rok później wygrał rywalizację juniorów Luxilon Cup.
2007[edytuj | edytuj kod]
Od 2007 roku Nishikori występuje jako tenisista zawodowy w rozgrywkach seniorskich. Na początku sezonu, wspólnie z Ayumi Moritą, reprezentował Japonię w azjatyckim Pucharze Hopmana, stanowiącym kontynentalną eliminację do nieoficjalnych mistrzostw świata w grze mieszanej. Z racji niskiego rankingu rywalizację wśród singlistów rozpoczął od turniejów rangi ITF Futures i ATP Challenger Tour, zaliczając m.in. finał ATP Challenger Tour w Carson na przełomie maja i czerwca 2007 roku. W lipcu Japończyk debiutował w cyklu ATP World Tour, po przejściu eliminacji w Los Angeles (odpadł w I rundzie z Wesleyem Moodiem), a tydzień później awansował także do turnieju głównego w Indianapolis, tym razem docierając już do ćwierćfinału (przegrał z Dmitrijem Tursunowem).
Pod koniec sierpnia wystartował w kwalifikacjach do wielkoszlemowego US Open. W I etapie eliminacji pokonał 272. w rankingu, Prakasha Amritraja. W II fazie nie sprostał Björnowi Phau, z którym przegrał 2:6, 4:6. Na początku września zakwalifikował się do turnieju China Open rozgrywanego w Pekinie, lecz w I rundzie fazy zasadniczej uległ nr 12. na świecie, Ivanowi Ljubičiciowi, a w październiku wystąpił w Tokio po otrzymaniu od organizatorów rozgrywek tzw. dzikiej karty (porażka w I rundzie).
Na koniec sezonu zajmował 286. miejsce w rankingu ATP Entry[1].
2008[edytuj | edytuj kod]
W styczniu 2008 roku, w zawodach ATP Challenger Tour w Miami, pokonał m.in. dawnego mistrza French Open Gastóna Gaudio. W lutym, klasyfikowany jako 244. tenisista świata, przeszedł z powodzeniem eliminacje do turnieju w Delray Beach, a następnie w imprezie głównej doszedł do finału, eliminując po drodze m.in. Niemca Floriana Mayera (który przy stanie 0:6, 3:4 poddał pojedynek). W finale Nishikori pokonał najwyżej rozstawionego Amerykanina Jamesa Blake’a 3:6, 6:1, 6:4[2], stając się tym samym pierwszym japońskim triumfatorem imprezy ATP World Tour od czasu Shūzō Matsuoki (przez pewien czas w latach juniorskich był on trenerem Nishikoriego); Matsuoka w 1992 roku wygrał turniej w Seulu, pokonując w finale Australijczyka Todda Woodbridge’a.
W kwietniu zadebiutował w reprezentacji w Pucharze Davisa, podczas rywalizacji półfinałowej w grupie Azja/Oceania przeciwko Indiom. Japończyk zagrał w dwóch singlowych meczach, najpierw z Rohanem Bopanną, z którym przegrał 6:7(2), 6:3, 4:6, 6:2, 3:6, a następnie zwycięski pojedynek z Maheshem Bhupathim. Ostatecznie Japończycy przegrali konfrontację 2:3.
Po występach reprezentacyjnych Japończyk zagrał w zawodach ATP Challenger Tour na Bermudach osiągając finał, w którym pokonał Viktora Troickiego. W maju przystąpił do kwalifikacji do wielkoszlemowego French Open (porażka w II rundzie eliminacji). Na początku czerwca doszedł do III rundy prestiżowego turnieju The Artois Championships w Londynie. Mecz, którego stawką był ćwierćfinał przegrał Rafaelem Nadalem 6:4, 3:6, 6:3. Następnie Nishikori po raz pierwszy wystąpił na Wimbledonie, lecz odpadł z turnieju w I rundzie po porażce z Marcem Gicquelem.
W połowie sierpnia wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Pekinie (porażka z I fazie z Rainerem Schüttlerem), a pod koniec miesiąca w US Open. W I rundzie pokonał rozstawionego z nr 29. Juana Mónaco, w II etapie Roko Karanušicia, a w III rundzie nr 4. rozgrywek, Davida Ferrera[3]. Spotkanie o ćwierćfinał przegrał z Juanem Martínem del Potro.
W październiku doszedł do III rundy imprezy w Tokio (porażka z Richardem Gasquetem), a swój ostatni turniej w sezonie rozegrał w Sztokholmie, osiągając półfinał (porażka z Robinem Söderlingiem).
Rok ukończył na 63. pozycji w klasyfikacji singlistów[1].
2009[edytuj | edytuj kod]
Na początku roku wystartował w turnieju w Brisbane, gdzie doszedł do ćwierćfinału. Z Australian Open odpadł w I rundzie z Jürgenem Melzerem. Na początku marca bronił barw narodowych w Pucharze Davisa (strefa Azja/Oceania) podczas pojedynku ćwierćfinałowego z Chinami. Japończyk wygrał swój mecz z Zhang Ze, dzięki czemu przyczynił się do awansu zespołu do dalszego etapu. Pod koniec marca doznał kontuzji prawego łokcia przez co nie zagrał już do końca sezonu[4].
Rok 2009 zakończył na 418. miejscu[1].
2010[edytuj | edytuj kod]
Po blisko rocznej przerwie spowodowanej urazem powrócił do zawodowego touru na turniej w Delray Beach, dzięki przyznaniu od organizatorów rozgrywek dzikiej karty[5], jednak przegrał swój mecz w I rundzie z Niemcem Benjaminem Beckerem 3:6, 6:1, 0:6.
W kwietniu wystartował w dwóch imprezach ATP Challenger Tour, w Baton Rouge i Tallahassee, przegrywając w każdym z nich w ćwierćfinałach. Na początku maja wygrał rozgrywki ATP Challenger Tour w Savannah. W pojedynku finałowym pokonał Amerykanina Ryana Sweetinga 6:4, 6:0[6]. Kolejny tytuł w turniejach tej kategorii zdobył w Sarasocie, gdzie w drodze do finału nie stracił seta. Mecz finałowy zakończył się zwycięstwem Japończyka nad Brianem Dabulem 2:6, 6:3, 6:4. Pod koniec maja zadebiutował w wielkoszlemowym Rolandzie Garrosie, dochodząc do II rundy. W I fazie pokonał w pięciu setach Kolumbijczyka Santiago Giraldo, natomiast w II rundzie przegrał z nr 3. turnieju Novakiem Đokoviciem. Podczas Wimbledonu przegrał w meczu I rundy z późniejszym triumfatorem rozgrywek, Rafaelem Nadalem w trzech setach.
W sierpniu Japończyk wygrał swój trzeci w sezonie turniej ATP Challenger Tour, w amerykańskim Binghamton. W finale pokonał Roberta Kendricka. Pod koniec tego samego miesiąca Nishikori dotarł do III rundy wielkoszlemowego US Open. Przechodząc najpierw eliminacje wyeliminował w turnieju głównym najpierw Jewgienija Korolowa, a potem rozstawionego z nr 11. Marina Čilicia. Mecz o 1/8 finału przegrał z Albertem Montañésem. W połowie listopada Nishikori wywalczył tytuł ATP Challenger Tour w Knoxville, wygrywając w decydującym meczu z ponownie nad Robertem Kendrickiem.
2011[edytuj | edytuj kod]
Rok 2011 Japończyk rozpoczął od turnieju w Ćennaju osiągając ćwierćfinał. W I rundzie pokonał dwukrotnego mistrza zawodów Marina Čiliciaa, a następnie Alejandro Fallę; przegrał z Janko Tipsareviciem. W połowie stycznia wystartował w Australian Open osiągając III rundę. W pierwszym pojedynku wyeliminował Fabio Fogniniego, a następnie Floriana Mayera. Spotkanie o IV fazę rozegrał z Fernando Verdasco. Hiszpan pokonał Nishikoriego w trzech setach 6:2, 6:4, 6:3. pod koniec lutego Japończyk wystartował w Delray Beach, awansując do półfinału. Po drodze wyeliminował m.in. Jamesa Blake’a, a przegrał z Janko Tipsareviciem.
Sezon gry na kortach ziemnych Nishikori zaczął od startu w Houston, gdzie doszedł do finału po wyeliminowaniu m.in. Mardy'ego Fisha. Spotkanie finałowe zakończyło się porażką Nishikoriego z Ryanem Sweetingiem[7]. Pod koniec maja, podczas Rolanda Garrosa Japończyk doszedł do II rundy po wygranej z Lu Yen-hsunem. Spotkanie o dalszą fazę przegrał z Serhijem Stachowskim.
W połowie czerwca, na trawiastych kortach w Eastbourne, Japończyk osiągnął półfinał, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Radka Štěpánka. Pojedynek o finał imprezy zakończył się porażką Nishikoriego z Janko Tipsareviciem. Z Wimbledonu Japończyk odpadł w I rundzie po porażce z Lleytonem Hewittem. Również na kortach US Open Nishikori został pokonany w I rundzie, a przegrał z Flavio Cipollą.
Jesienią Nishikori osiągnął półfinał zawodów w Kuala Lumpur, pokonując po drodze m.in. Nicolása Almagro. Pojedynek o finał turnieju przegrał po raz kolejny w sezonie z Janko Tipsareviciem. Następnie japoński tenisista dotarł po raz pierwszy w karierze do półfinału turnieju kategorii ATP World Tour Masters 1000, w Szanghaju, eliminując m.in. Jo-Wilfrieda Tsongę[8]. Spotkanie z Andym Murrayem, o awans do finału, Japończyk przegrał w dwóch setach. Na początku listopada Nishikori zagrał w Bazylei, osiągając finał po wcześniejszych wygranym m.in. z Tomášem Berdychem i liderem rankingu, Novakiem Đokoviciem. Spotkanie finałowe Japończyk przegrał z Rogerem Federerem 1:6, 3:6[9].
Sezon Nishikori zakończył na 25. miejscu w klasyfikacji ATP[1].
2012[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2012 Nishikori rozpoczął od Australian Open, gdzie osiągnął ćwierćfinał. Japończyk po drodze wyeliminował m.in. w IV rundzie Jo-Wilfrieda Tsongę, stając się pierwszym tenisistą ze swojego kraju, który w erze open doszedł do tej fazy turnieju w Australii, a także pierwszym Japończykiem od 1995 roku, który awansował do ćwierćfinału turnieju wielkoszlemowego[10]. Dzięki występowi na kortach w Melbourne Japończyk awansował na 20. miejsce w rankingu singlistów. Start dwa tygodnie później w rozgrywkach Pucharu Davisa zaowocował kolejnym awansem rankingowym, na 17. lokatę. Pod koniec lutego Nishikori doszedł do ćwierćfinału w Buenos Aires. Japończyk wygrał po drodze m.in. z Juanem Carlosem Ferrero; przegrał ze Stanislasem Wawrinką.
Pod koniec kwietnia Nishikori doznał urazu mięśni brzucha w ćwierćfinałowym spotkaniu przeciwko Fernando Verdasco turnieju w Barcelonie[11]. Kontuzja uniemożliwiła również Japończykowi start w Rolandzie Garrosie. Do rywalizacji powrócił na Wimbledon, osiągając III rundę, w której został pokonany przez Juana Martína del Potro. Tuż po zakończeniu turnieju w Londynie Japończyk wystartował w Newport, awansując do ćwierćfinału, gdzie nie sprostał Rajeevowi Ramowi.
US Open Series Nishikori rozpoczął od turnieju w Atlancie, dochodząc do kolejnego ćwierćfinału w sezonie. Spotkanie o dalszą rundę przegrał ze swoim rodakiem, Gō Soedą. Następnie Nishikori zagrał na igrzyskach olimpijskich w Londynie, gdzie osiągnął ćwierćfinał. W III rundzie zawodów wyeliminował Davida Ferrera, jednak w spotkaniu o dalszą rundę odpadł z późniejszym brązowym medalistą, Juanem Martínem del Potro. Na US Open Nishikori przegrał w III rundzie po porażce z Marinem Čiliciem.
Jesienią Japończyk zagrał najpierw w Kuala Lumpur, dochodząc po raz pierwszy w sezonie do półfinału. W spotkaniu o finał nie sprostał Juanowi Mónaco przegrywając po trzysetowym spotkaniu. W październiku Nishikori zwyciężył w turnieju ATP World Tour 500 w Tokio. W meczu o mistrzostwo pokonał Milosa Raonicia 7:6(5), 3:6, 6:0[12].
Sezon 2012 zakończył na 19. miejscu w singlowej klasyfikacji ATP[1].
2013[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2013 tenisista japoński zainaugurował od występu w Brisbane, osiągając półfinał, w którym został wyeliminowany przez Andy’ego Murraya. Podczas Australian Open Nishikori awansował do IV rundy, ponosząc porażkę z Davidem Ferrerem. Pod koniec lutego Japończyk wywalczył trzeci singlowy tytuł, a pierwszy w hali, w Memphis. W zawodach nie stracił seta, a po drodze pokonał m.in. w ćwierćfinale Marina Čilicia, a w finale 6:2, 6:3 Feliciano Lópeza[13].
Podczas sezonu na nawierzchni ziemnej w Europie, w maju, Nishikori awansował do ćwierćfinału rozgrywek ATP World Tour Masters 1000 w Madrycie po wyeliminowaniu m.in. w III rundzie Rogera Federera. Spotkanie o awans do dalszej rundy przegrał z Pablo Andújarem. Na Rolandzie Garrosie Japończyk awansował do IV rundy po wyeliminowaniu Jessego Levine’a, Gregi Žemlji i Benoîta Paire. Następnie odpadł po trzech setach z Rafaelem Nadalem.
Wimbledon Japończyk zakończył na III rundzie, po pokonaniu Matthew Ebdena i Leonardo Mayera. Nishikori odpadł po porażce z Andreasem Seppim.
Z US Open tenisista japoński został wyeliminowany w I rundzie przez Daniela Evansa.
Jesienią Nishikori doszedł do ćwierćfinału w Tokio, gdzie uległ po trzysetowym pojedynku Nicolásowi Almagro.
Sezon zakończył na 17. miejscu w klasyfikacji ATP[1].
2014[edytuj | edytuj kod]
_(14239368088).jpg)
Pierwszy turniej w sezonie Japończyk zagrał w Brisbane. Awansował tam do półfinału, pokonawszy m.in. w ćwierćfinale Marina Čilicia. O awans do finału zmierzył się z Lleytonem Hewittem, z którym przegrał w trzech setach. Na Australian Open tenisista japoński doszedł do IV rundy, w której przyszło mu zagrać z Rafaelem Nadalem. Rywalizacja zakończyła się porażką Nishikoriego w trzech setach.
W połowie lutego Japończyk wygrał po raz drugi z rzędu imprezę w Memphis, w finale pokonując 6:4, 7:6(0) Ivo Karlovicia[14].
Pod koniec kwietnia Nishikori awansował do finału zawodów ATP World Tour 500 w Barcelonie, gdzie w meczu mistrzowskim wygrał z Kolumbijczykiem Santiago Giraldo 6:2, 6:2[15]. W maju osiągnął finał zawodów ATP World Tour Masters 1000 w Madrycie, pokonując m.in. Milosa Raonica i Davida Ferrera. W spotkaniu finałowym przeciw obrońcy tytułu Rafaelowi Nadalowi Japończyk skreczował z powodu kontuzji pleców przy stanie 6:2, 4:6, 0:3[16]. Z turnieju Rolanda Garrosa Nishikori odpadł w I rundzie po porażce z Martinem Kližanem.
Na nawierzchni trawiastej Japończyk zagrał najpierw w Halle awansując do półfinału, w którym uległ Rogerowi Federerowi. Podczas Wimbledonu Nishikori awansował do IV rundy, w której przegrał z Milosem Raoniciem.
US Open Series Japończyk zaczął od zawodów w Waszyngtonie dochodząc do ćwierćfinału, w którym został pokonany przez Richarda Gasqueta. Potem zagrał na US Open, w którym dotarł do finału po wyeliminowaniu m.in. Stanislasa Wawrinki w ćwierćfinale i Novaka Đokovicia w półfinale. Spotkanie finałowe zakończyło się porażką Nishikoriego 3:6, 3:6, 3:6 z Marinem Čiliciem[17]. Nishikori stał się też pierwszym tenisistą z Azji, który osiągnął finał wielkoszlemowy.
Cykl turniejów w Azji Nishikori zaczął od startu w Kuala Lumpur, gdzie odniósł końcowe zwycięstwo. Rywalem finałowym Japończyka był Julien Benneteau, którego pokonał 7:6(4), 6:4. Na początku października Nishikori został zwycięzcą turnieju w Tokio, gdzie w finale okazał się lepszy od Milosa Raonicia.
Pod koniec października Nishikori zagrał w Paryżu docierając w zawodach do półfinału po wygranych z Tommym Robredo, Jo-Wilfriedem Tsongą i Davidem Ferrerem. Rundę o udział w finale przegrał z Novakiem Đokoviciem.
Na koniec sezonu zakwalifikował się do turnieju ATP World Tour Finals rozgrywanego w Londynie. Japończyk wyszedł z grupy po zwycięstwach z Andym Murrayem i Davidem Ferrerem i porażce z Rogerem Federerem. Mecz półfinałowy z Novakiem Đokoviciem Nishikori przegrał 1:6, 6:3, 0:6.
Na koniec sezonu Japończyk zajmował 5. miejsce w klasyfikacji ATP[1].
2015[edytuj | edytuj kod]
Sezon Nishikori zaczął od turnieju w Brisbane, gdzie osiągnął półfinał gry pojedynczej zakończony porażką 7:6(4), 6:7(4), 6:7(4) z Milosem Raoniciem. W deblu Japończyk doszedł do finału wspólnie z Ołeksandrem Dołhopołowem, z którym przegrał 3:6, 6:7(4) z Jamiem Murrayem i Johnem Peersem[18]. Na Australian Open Japończyk osiągnął ćwierćfinał, przegrywając w nim ze Stanem Wawrinką 3:6, 4:6, 6:7(6).
Pierwszy turniej w tym sezonie wygrał w Memphis. W trzecim z rzędu finale pokonał Kevina Andersona 6:4, 6:4[19]. Dwa tygodnie później dotarł do finału w Acapulco, wygrywając m.in. w półfinale z Andersonem. W meczu mistrzowskim najwyżej rozstawiony Japończyk nie sprostał Davidowi Ferrerowi, ulegając 3:6, 5:7[20]. W Indian Wells Nishikori przegrał w IV rundzie z Felicianem Lópezem, zaś z Miami odpadł po ćwierćfinałowym pojedynku z Johnem Isnerem, straciwszy w poprzednich meczach łącznie dziesięć gemów.
Na kortach ceglanych w Barcelonie, broniąc mistrzostwa z sezonu 2014, awansował do kolejnego finału, w którym pokonał Pabla Andújara 6:4, 6:4[21]. Po tym triumfie Japończyk zagrał w Madrycie, gdzie dotarł do półfinału, eliminując m.in. w ćwierćfinale Davida Ferrera. Pojedynek o udział w finale przegrał z Andym Murrayem. W Rzymie Nishikori osiągnął ćwierćfinał, w którym uległ Novakowi Đokoviciowi. Ten sam wynik uzyskał podczas French Open, ponosząc porażkę z Jo-Wilfriedem Tsongą.
Podczas rywalizacji na kortach trawiastych Nishikori zmagał się z problemami zdrowotnymi. W Halle, w półfinałowym spotkaniu z Andreasem Seppim skreczował w pierwszym secie przez kontuzję łydki[22]. Na Wimbledonie wygrał rywalizację 1 rundy z Simonem Bolellim, lecz pojedynek z Santiagiem Giraldem poddał walkowerem przez ciągłe problemy z łydką[23].
US Open Series Japończyk zaczął od startu w Waszyngtonie, odnosząc 10 triumf rangi ATP World Tour. W finale pokonał 4:6, 6:4, 6:4 Johna Isnera[24]. Następnie wystąpił w turnieju cyklu ATP World Tour Masters 1000 w Montrealu, gdzie przegrał w półfinale Andym Murrayem 3:6, 0:6, wcześniej eliminując m.in. Rafaela Nadala. Z zawodów rozgrywanych w Cincinnati Japończyk się wycofał. Podczas wielkoszlemowego US Open odpadł już w I rundzie po porażce z Benoîtem Pairem 4:6, 6:3, 6:4, 6:7(6), 4:6.
Podczas rywalizacji na kortach w Azji Nishikori wziął udział w turnieju w Tokio, gdzie w półfinale ponownie przegrał z Benoîtem Pairem 6:1, 4:6, 2:6. W turnieju rangi ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju dotarł do III rundy, ulegając w niej Kevinowi Andersonowi 6:7(10), 6:7(3). Tę samą rundę osiągnął w ostatnim w sezonie turnieju tej kategorii w Paryżu, przegrywając z Richardem Gasquetem po kreczu przy stanie 6:7(3), 1:4.
W kończącym sezon turnieju ATP World Tour Finals w Londynie Japończyk w fazie grupowej pokonał Tomáša Berdycha oraz przegrał z Novakiem Đokoviciem i Rogerem Federerem, nie awansując do półfinału.
2016[edytuj | edytuj kod]
W 2016 roku Nishikori wygrał 1 turniej singlowy, w lutym w Memphis, po finale z Taylorem Fritzem. Był uczestnikiem finałów ATP World Tour Masters 1000 w Miami i Toronto, które przegrywał z Novakiem Đokoviciem. W Barcelonie został w finale pokonany przez Rafaela Nadala, a w Bazylei uległ Marinowi Čiliciowi.
W turniejach wielkoszlemowych najlepszy wynik osiągnął na US Open, gdzie stoczył zwycięski pięciosetowy mecz z Andym Murrayem w ćwierćfinale. W następnej rundzie poniósł porażkę ze Stanislasem Wawrinką. Podczas Australian Open doszedł do ćwierćfinału odpadając z Novakiem Đokoviciem. Turnieje French Open i Wimbledon kończył w 4 rundach.
Na koniec sezonu zagrał Japończyk w ATP World Tour Finals odnosząc w sumie 1 zwycięstwo w pojedynkach grupowych. Z 2. miejsca zakwalifikował się do półfinału, w którym przegrał z Đokoviciem.
W sierpniu Nishikori zdobył brązowy medal igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro. W półfinale nie sprostał Juanowi Martínowi del Potro, natomiast w meczu o brązowy medal pokonał Rafaela Nadala.
Na koniec roku zajmował 5. pozycję z zestawieniu ATP[1]. W całym sezonie 2016 Nishikori zagrał 79 meczów odnosząc 58 zwycięstw, w tym 15 w Wielkim Szlemie.
2017[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Sezon 2017 Nishikori zakończył w sierpniu doznając kontuzji prawego nadgarstka. Do zdarzenia doszło podczas treningu w Cincinnati, a o zakończeniu startów w 2017 poinformował menedżer tenisisty[25]. Z problemem prawego nadgarstka Japończyk zmagał się również w maju podczas turnieju w Madrycie, oddając walkowerem ćwierćfinałowy pojedynek Novakowi Đokoviciowi[26].
Nishikori został finalistą dwóch turniejów, w Brisbane na początku roku i w Buenos Aires w lutym. Mecze finałowe przegrywał odpowiednio z Grigorem Dimitrowem i Ołeksandrem Dołhopołowem. Był również w półfinałach w Genewie i Waszyngtonie. W ćwierćfinałowym meczu w Genewie obronił 3 piłki meczowe przeciwko Kevinowi Andersonowi i również 3 meczbole wybronił w ćwierćfinałowej rywalizacji w stolicy USA z Tommym Paulem[27][28].
Tenisista japoński startując w zawodach Wielkiego Szlema najdalej doszedł do ćwierćfinału we French Open, odpadając z liderem rankingu ATP Andym Murrayem. Na Australian Open przegrał w 4 rundzie pięciosetowy mecz z Rogerem Federerem, a podczas Wimbledonu został wyeliminowany w 3 rundzie przez Roberto Bautistę-Aguta.
W rozgrywkach ATP World Tour Masters 1000 został ćwierćfinalistą imprez w Indian Wells, Miami i Madrycie. Przegrał w 3 rundzie w Rzymie i w 2 rundzie w Montrealu. W Montrealu podczas meczu z Gaëlem Monfilsem nie wykorzystał 4 piłki meczowe[29].
W całym sezonie 2017 odniósł 30 zwycięstw doznając 13 porażek.
Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (11–14)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 17 lutego 2008 | Delray Beach | Twarda |  James Blake
|
3:6, 6:1, 6:4 |
| Finalista | 1. | 10 kwietnia 2011 | Houston | Ceglana | Ryan Sweeting
|
4:6, 6:7(3) |
| Finalista | 2. | 6 listopada 2011 | Bazylea | Twarda (hala) |  Roger Federer
|
1:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 2. | 7 października 2012 | Tokio | Twarda |  Milos Raonic
|
7:6(5), 3:6, 6:0 |
| Zwycięzca | 3. | 7 lutego 2013 | Memphis | Twarda (hala) |  Feliciano López
|
6:2, 6:3 |
| Zwycięzca | 4. | 16 lutego 2014 | Memphis | Twarda (hala) |  Ivo Karlović
|
6:4, 7:6(0) |
| Zwycięzca | 5. | 27 kwietnia 2014 | Barcelona | Ceglana |  Santiago Giraldo
|
6:2, 6:2 |
| Finalista | 3. | 11 maja 2014 | Madryt | Ceglana | Rafael Nadal
|
6:2, 4:6, 0:3 krecz |
| Finalista | 4. | 8 września 2014 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Marin Čilić
|
3:6, 3:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 6. | 28 września 2014 | Kuala Lumpur | Twarda (hala) |  Julien Benneteau
|
7:6(4), 6:4 |
| Zwycięzca | 7. | 5 października 2014 | Tokio | Twarda | Milos Raonic
|
7:6(5), 4:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 8. | 15 lutego 2015 | Memphis | Twarda (hala) |  Kevin Anderson
|
6:4, 6:4 |
| Finalista | 5. | 28 lutego 2015 | Acapulco | Twarda | David Ferrer
|
3:6, 5:7 |
| Zwycięzca | 9. | 26 kwietnia 2015 | Barcelona | Ceglana | Pablo Andújar
|
6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 10. | 9 sierpnia 2015 | Waszyngton | Twarda | John Isner
|
4:6, 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 11. | 14 lutego 2016 | Memphis | Twarda (hala) | Taylor Fritz
|
6:4, 6:4 |
| Finalista | 6. | 3 kwietnia 2016 | Miami | Twarda |  Novak Đoković
|
3:6, 3:6 |
| Finalista | 7. | 24 kwietnia 2016 | Barcelona | Ceglana | Rafael Nadal
|
4:6, 5:7 |
| Finalista | 8. | 31 lipca 2016 | Toronto | Twarda | Novak Đoković
|
3:6, 5:7 |
| Finalista | 9. | 30 października 2016 | Bazylea | Twarda (hala) | Marin Čilić
|
1:6, 6:7(5) |
| Finalista | 10. | 8 stycznia 2017 | Brisbane | Twarda |  Grigor Dimitrow
|
2:6, 6:2, 3:6 |
| Finalista | 11. | 19 lutego 2017 | Buenos Aires | Ceglana |  Ołeksandr Dołhopołow
|
6:7(4), 4:6 |
| Finalista | 12. | 22 kwietnia 2018 | Monte Carlo | Ceglana | Rafael Nadal
|
3:6, 2:6 |
| Finalista | 13. | 7 października 2018 | Tokio | Twarda |  Daniił Miedwiediew
|
2:6, 4:6 |
| Finalista | 14. | 28 października 2018 | Wiedeń | Twarda (hala) | Kevin Anderson
|
3:6, 6:7(3) |
Gra podwójna (0–1)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 11 stycznia 2015 | Brisbane | Twarda | Ołeksandr Dołhopołow
|
 Jamie Murray John Peers
|
3:6, 6:7(4) |
Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)[edytuj | edytuj kod]
| Turniej | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | – | – | 1R | – | 3R | QF | 4R | 4R | QF | QF | 4R | – | 0 / 8 | 23–8 |
| French Open | – | – | – | 2R | 2R | – | 4R | 1R | QF | 4R | QF | 4R | 0 / 8 | 18–8 |
| Wimbledon | – | 1R | – | 1R | 1R | 3R | 3R | 4R | 2R | 4R | 3R | QF | 0 / 10 | 17–10 |
| US Open | – | 4R | – | 3R | 1R | 3R | 1R | F | 1R | SF | – | SF | 0 / 9 | 23–9 |
| Wygrane turnieje | – | 0 / 2 | 0 / 1 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 3 | 0 / 35 | N/A |
| Bilans spotkań | – | 3–2 | 0–1 | 3–3 | 3–4 | 8–3 | 8–4 | 12–4 | 8–3 | 15–4 | 9–3 | 12–3 | N/A | 81–34 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Kei Nishikori (ang.). atpworldtour.com. [dostęp 5 grudnia 2009].
- ↑ Japan's Kei Nishikori stuns James Blake for first title (ang.). reuters.com. [dostęp 17 lutego 2008].
- ↑ Staff, Tennis: David Ferrer loses to Japanese teenager Kei Nishikori in third round of US Open, the Guardian, 31 sierpnia 2008 [dostęp 2018-03-08] (ang.).
- ↑ Kaz Nagatsuka, Elbow injury forces Nishikori out of action for up to three months, „The Japan Times Online”, 26 maja 2009, ISSN 0447-5763 [dostęp 2018-10-30] (ang.).
- ↑ Nishikori Granted Delray Beach Wild Card (ang.). tennisnow.com. [dostęp 19 lutego 2010].
- ↑ Challenge met: Nishikori rolls over Sweeting to title (ang.). savannahnow.com. [dostęp 10 maja 2010].
- ↑ Sweeting Tops Nishikori To Win Houston Title (ang.). atpworldtour.com. [dostęp 10 kwietnia 2011].
- ↑ Nishikori moves into semis at Shanghai Masters (ang.). asahi.com. [dostęp 17 października 2011].
- ↑ Roger Federer beats Kei Nishikori to win Swiss Indoors (ang.). bbc.co.uk. [dostęp 6 listopada 2011].
- ↑ Nishikori beats Tsonga to reach Australian Open quarterfinals (ang.). japantoday.com. [dostęp 23 stycznia 2012].
- ↑ Kei Nishikori Withdraws due to Muscle Injury, Verdasco into Semis (ang.). barcelonaopenbancsabadell.com. [dostęp 27 kwietnia 2012].
- ↑ Nishikori Completes Fairytale Run To Tokyo Title (ang.). atpworldtour.com. [dostęp 8 listopada 2012].
- ↑ Marcin Motyka: ATP Memphis: Wyśmienity Kei Nishikori triumfuje w mieście Elvisa Presleya (pol.). sportowefakty.pl. [dostęp 26 lutego 2013].
- ↑ Memphis: Nishikori obronił mistrzowski tytuł (pol.). tenisportal.com. [dostęp 17 lutego 2014].
- ↑ Marcin Motyka: ATP Barcelona: Santiago Giraldo bezradny, Kei Nishikori przejął tron po Rafaelu Nadalu (pol.). sportowefakty.pl, 2014-04-27. [dostęp 2014-04-27].
- ↑ ATP Staff: Nadal Wins 27th Masters 1000 Title In Madrid (pol.). W: Mutua Madrid Open 2014 [on-line]. atpworldtour.com, 2014-05-11. [dostęp 2014-05-12].
- ↑ ATP Staff: CILIC CROWNED US OPEN CHAMPION, ENDS NISHIKORI'S HISTORIC RUN (ang.). W: US OPEN 2014 [on-line]. atpworldtour.com, 2014-09-08. [dostęp 2014-09-09].
- ↑ ATP Staff: Murray/Peers Win Brisbane Doubles Crown (ang.). W: BRISBANE INTERNATIONAL PRESENTED BY SUNCORP 2015 [on-line]. atpworldtour.com, 2015-01-11. [dostęp 2015-01-11].
- ↑ Marcin Motyka: ATP Memphis: Hat-trick Keia Nishikoriego. Nagrodą gitara (pol.). sportowefakty.pl, 2015-02-15. [dostęp 2015-05-26].
- ↑ Marcin Motyka: ATP Acapulco: „Srebrna gruszka” dla Davida Ferrera, trzeci tytuł Hiszpana w sezonie (pol.). sportowefakty.pl, 2015-03-01. [dostęp 2015-05-26].
- ↑ Marcin Motyka: ATP Barcelona: Rewelacyjny Pablo Andujar zatrzymany. Kei Nishikori obronił tytuł (pol.). sportowefakty.pl, 2015-04-26. [dostęp 2015-05-26].
- ↑ Marcin Motyka: ATP Halle: Jubileuszowy finał i selfie z misiem Rogera Federera, kontuzja Keia Nishikoriego (pol.). sportowefakty.pl, 2015-06-20. [dostęp 2015-08-15].
- ↑ Rafał Smoliński: Wimbledon: Kei Nishikori wycofał się z powodu kontuzji (pol.). sportowefakty.pl, 2015-07-01. [dostęp 2015-08-15].
- ↑ Marcin Motyka: ATP Waszyngton: John Isner nie zdobył dubletu, tytuł dla Keia Nishikoriego (pol.). sportowefakty.pl, 2015-08-09. [dostęp 2015-08-15].
- ↑ Wirtualna Polska Media, Koniec sezonu dla Keia Nishikoriego. Trwa plaga kontuzji w ATP - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 16 sierpnia 2017 [dostęp 2017-08-24] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media, ATP Madryt: Kontuzjowany Kei Nishikori poddał mecz z Novakiem Djokoviciem - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 12 maja 2017 [dostęp 2017-08-24] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media, ATP Genewa: Kei Nishikori obronił meczbole i pokonał Kevina Andersona, kłopoty miał również Stan Wawrinka - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 25 maja 2017 [dostęp 2017-08-24] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media, ATP Waszyngton: Kei Nishikori obronił trzy meczbole. Alexander Zverev pewnie w półfinale - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 5 sierpnia 2017 [dostęp 2017-08-24] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media, ATP Montreal: Kei Nishikori zmarnował cztery meczbole w starciu z Gaelem Monfilsem. Odpadł także Juan Martin del Potro - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 9 sierpnia 2017 [dostęp 2017-08-24] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP (ang.). atptour.com. [dostęp 26 sierpnia 2013].
- Profil na stronie ITF (ang.). itftennis.com. [dostęp 26 sierpnia 2013].
- Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). daviscup.com. [dostęp 26 sierpnia 2013].
- Kei Nishikori Biography and Olympic Results (ang.). sports-reference.com. [dostęp 7 listopada 2011].
| ||||||||||||||||||||||||||||||||
