Okręty desantowe projektu 770
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Stocznia |
Stocznia Marynarki Wojennej w Gdyni |
| Wejście do służby | |
| Zbudowane okręty |
108 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
(projekt 770) pełna 800 t |
| Długość |
73 m |
| Szerokość |
9,6 m |
| Zanurzenie |
2,3 m |
| Napęd |
dwa silniki wysokoprężne, 2 śruby |
| Prędkość |
18 węzłów |
| Załoga |
41 |
| Uzbrojenie |
1 podwójne działko plot 30 mm AK-230, wyrzutnia niekierowanych pocisków rakietowych kaliber 140 mm |
Okręty desantowe projektu 770 – (w kodzie NATO: Polnocny) polskie średnie okręty desantowe z okresu zimnej wojny. Pierwszy okręt typu wszedł do służby w 1967. Rozwinięciem projektu były wersje projekt 771, projekt 773 i projekt 776. Łącznie zbudowano 108 okrętów wszystkich wersji.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W połowie lat 60 XX wieku w Stoczni Północnej w Gdańsku opracowano projekt średnich okrętów desantowych, które otrzymały oznaczenie projekt 770. Prace prowadzono w ścisłej współpracy z Radziecką Marynarką Wojenną, która miała być głównym odbiorcą produkowanych jednostek. Głównym zadaniem nowych okrętów miał być udział w ataku na wybrzeża państw Europy Zachodniej, gdzie miały dostarczać na brzeg głównie pojazdy opancerzone. Oprócz ZSRR głównymi odbiorcami okrętów były Polska (23 jednostki), a także marynarki wojenne państw sojuszniczych wobec ZSRR w Azji i Afryce. Ostatnie okręty serii powstawały w Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni. Stocznia ta w 2002 zbudowała dla Jemenu jednostkę typu NS-722, będącą najnowszą wersją budowanych wcześniej okrętów.
Wersje
[edytuj | edytuj kod]- Projekt 770 – Polnocny-A (kod NATO) – zbudowano 46 jednostek, wyporność 800 ton, długość 73 m, prędkość 19 węzłów
- Projekt 771 – Polnocny-B – zbudowano 36 jednostek, wyporność 830 ton, długość 73 m, prędkość 18 węzłów
- Projekt 773 – Polnocny-C – zbudowano 24 jednostki, wyporność 1150 t, długość 81,3, prędkość 18 węzłów
- Projekt 773I – wersja eksportowa dla Indii, zbudowano 4 jednostki w latach 1974-76[1]
- Projekt 773K – wersja eksportowa dla Iraku, zbudowano 4 jednostki w latach 1976-79[1]
- Projekt 773KL – wersja eksportowa dla Libii, zbudowano 4 jednostki w latach 1977-79[1]
- Projekt 773IM – wersja eksportowa dla Indii, zbudowano 4 jednostki w latach 1984-86 („Cheetah”, „Mahish”, „Guldar”, „Kumbhir”)[2]
- Projekt 776 – Modified Polnocny-C – zbudowano jeden okręt, okręt dowodzenia desantem, wyporność 1253, długość 81,3, prędkość 18
- Projekt 773U – Polnocny-D – zbudowano 4 jednostki, wyporność 1233 t, długość 81,3 m, prędkość 16 węzłów, lądowisko dla śmigłowca
- NS-722 – w 2002 zbudowano jeden okręt dla Jemenu, wyporność 1410 t, długość 88,7 m, prędkość 17 węzłów, lądowisko dla śmigłowca[3]
Służba w Polskiej Marynarce Wojennej
[edytuj | edytuj kod]
.JPG)
Pod polską banderę trafiły ogółem w latach 1964-1971 22 okręty desantowe: 9 projektu 770D (OORP "Oka", "Bug", "Narew", "San", "Wisła", "Pilica", "Bzura", "Warta", "Noteć"), 2 proj. 770MA (OORP "Odra", "Nysa"), 6 proj. 771 (OORP "Lenino", "Brda", "Studzianki", "Siekierki", "Budziszyn", "Polichno"), 5 proj. 771A (OORP "Janów", "Rąblów", "Narwik", "Głogów", "Cedynia"). W 1973 zbudowano ponadto i wcielono do Marynarki Wojennej okręt dowodzenia desantem ORP „Grunwald”, projekt 776[4] (na bazie projektu 773; mógł on przewozić jeden transporter opancerzony). Okręty proj. 770D nosiły numery burtowe od 891 do 899, 770MA 888-889, 771 801-805 (wyjątek: ORP Brda, numer 890), 771A 806-810, a okręt proj. 776 miał numer 811[4][5][6]. Mimo liczebności, flota okrętów proj. 770/771 miała umiarkowany potencjał bojowy, gdyż okręty te mogły przewozić 5 (maksymalnie 6 w projekcie 771) czołgów podstawowych klasy T-54, przybijając do brzegu, co stwarzało zagrożenie zniszczenia nieruchomego okrętu. Szerzej stosowanym wariantem był wyładunek pojazdów amfibijnych (czołgów pływających PT-76, transporterów opancerzonych TOPAS lub transporterów pływających K-61 lub PTS-M) w wodzie w pobliżu brzegu. Wiązało się to również z ryzykiem, a ponadto czołgi PT-76 były słabo uzbrojone i opancerzone (ówczesne tendencje światowe polegały na budowaniu większych okrętów desantowych-doków, z których transport czołgów podstawowych na brzeg odbywał się za pomocą mniejszych barek)[7].
W czerwcu 1975 roku 17 okrętów proj. 770D, 771 i 771A uczestniczyło w ćwiczeniach o kryptonimie Posejdon-75[8]. W dniach 4–26 maja 1983 roku siedem okrętów proj. 770D i dziewięć jednostek proj. 771 i 771A wzięło udział w wielkich ćwiczeniach sił Marynarki Wojennej o kryptonimie Reda-83[9].
Użytkownicy
[edytuj | edytuj kod]
Algieria - 3
Angola
Azerbejdżan - 4
MW Bułgarii
Egipska Marynarka Wojenna - 3
Indyjska Marynarka Wojenna - 10
Jemen - 1
Libia - 3
MW Rosji - 6
Syria
Marynarka Wojenna Ukrainy - 1 Jurij Ołefirenko (Projekt 773)
Marynarka Wojenna Wietnamu - 3
Byli użytkownicy
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Jarosław Ciślak. Pierwsze lądowanie śmigłowca Marynarki Wojennej na pokładzie okrętu. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 3/2010. XV (99), s. 29, marzec 2010.
- ↑ Adam Śmigielski. Z życia flot. Indie. „Morza, statki i okręty”. Nr 6/2003, s. 5, listopad–grudzień 2003.
- ↑ Jarosław Ciślak. Okręt desantowy dla Jemenu. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 7/2002, s. 52-54, lipiec 2002.
- ↑ a b Wykaz jednostek desantowych polskiej Marynarki Wojennej w latach 1965-1991 r., [w:] Wojciech Mazurek, Układ Warszawski versus NATO - Morskie Siły Desantowe na Bałtyckim Teatrze Działań Wojennych w latach 1965-1991, część I, „Okręty Wojenne” (5), październik 2009, s. 80-81 [dostęp 2021-09-25].
- ↑ Lista okrętów proj. 770 [online], oceania.pbworks.com [dostęp 2020-12-10].
- ↑ Lista okrętów proj. 771 [online], oceania.pbworks.com [dostęp 2020-12-10].
- ↑ Jarosław Ciślak, Okręty desantowe projektów 770/771/773/776. „Morza, Statki i Okręty”. 3/1998, s. 58-69,, 1998, ISSN 1426-529X.
- ↑ Rochowicz 2021 ↓, s. 29.
- ↑ Rochowicz 2020 ↓, s. 45-46.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995 : okręty, samoloty i śmigłowce, uzbrojenie, organizacja. Warszawa: Lampart : Bellona, 1995. ISBN 83-86776-08-0.
- Robert Rochowicz. Ostatnia parada MW PRL. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 5-6 (204), 2021. Magnum-X. ISSN 1426-529X.
- Robert Rochowicz. Reda-83 – kiedyś to były ćwiczenia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8 (1999), 2020. Magnum-X. ISSN 1426-529X.