Okręg krótkofalarski
Historyczny, już nie obowiązujący podział obszaru Rzeczypospolitej Polskiej na dziewięć okręgów wywoławczych, obejmujących następujące województwa:
- zachodniopomorskie
- pomorskie i kujawsko-pomorskie
- lubuskie i wielkopolskie
- warmińsko-mazurskie i podlaskie
- mazowieckie
- dolnośląskie i opolskie
- łódzkie i świętokrzyskie
- lubelskie i podkarpackie
- małopolskie i śląskie
Do roku 2014 cyfra "0" oraz znaki wielocyfrowe przeznaczone były dla stacji okolicznościowych (wyjątek stanowiła stacja HF0POL).
Obecnie obowiązujące rozporządzenie w sprawie pozwoleń radiowych w służbie amatorskiej[1] nie przewiduje pojęcia okręgu wywoławczego. Od 2015 roku każdy podmiot wnioskujący o wydanie pozwolenia radiowego może we wniosku zamieścić propozycję do trzech znaków wywoławczych, w których może wybrać dowolną cyfrę arabską z zakresu od 0 do 9 niezależnie od miejsca planowanej instalacji stacji. Znaki wielocyfrowe również mogą zostać wydane każdemu wnioskodawcy, z zastrzeżeniem, że dla pozwoleń kategorii 1. i 3. długość sufiksu w znaku wywoławczym nie może przekroczyć 4 znaków oraz ostatni znak w sufiksie musi być literą(przykład: SN0000A, SP1234C).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Minister Administracji i Cyfryzacji, Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji w sprawie pozwoleń dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej [online], 10 grudnia 2014.