Olivier Latry

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Olivier Latry
Ilustracja
Olivier Latry za kontuarem organów w Katedrze w Lille
Data i miejsce urodzenia

22 lutego 1962
Boulogne-sur-Mer

Instrumenty

organy

Gatunki

muzyka poważna

Aktywność

od 1981

Wydawnictwo

Deutsche Grammophon

Powiązania

Katedra Notre-Dame w Paryżu,
Konserwatorium Paryskie

Odznaczenia
Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja)

Olivier Jean-Claude Latry (ur. 22 lutego 1962 w Boulogne-sur-Mer[1]) – francuski organista, improwizator i kompozytor. Profesor Konserwatorium Paryskiego oraz organista tytularny Katedry Notre-Dame w Paryżu[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Olivier Latry rozpoczął naukę gry na pianinie w wieku siedmiu lat, zaś na organach pierwszy raz zagrał w wieku dwunastu lat, gdy został poproszony o zagranie na ślubie kolegi swojego starszego brata[3]. Decyzję o kształceniu się jako organista podjął jednak dopiero później, w wieku 16 lat, pod wpływem koncertu organowego Gastona Litaize(inne języki) w katedrze w rodzinnym Boulogne-sur-Mer[3]. To właśnie u tego organisty Latry rozpoczął w 1978 roku naukę w Konserwatorium w Saint-Maur-des-Fossés, zaś na Konserwatorium Paryskim studiował kompozycję pod kierownictwem Jean-Claude Raynauda[4].

Działalność dydaktyczna[edytuj | edytuj kod]

W 1983 roku Latry otrzymał posadę profesora organów w Instytucie Katolickim w Paryżu, którą to funkcję pełnił do 1988 roku. Równolegle, w latach 1985–1990 nauczał w Konserwatorium w Reims, zaś później, w latach 1990–1995, w Konserwatorium w Saint-Maur-des-Fossés. Od 1995 jest profesorem organów w Konserwatorium Paryskim[1].

Działalność artystyczna[edytuj | edytuj kod]

W wieku osiemnastu lat został finalistą Międzynarodowego Konkursu Organowego w Chartres, a mając dziewiętnaście lat, w 1981 roku, otrzymał posadę organisty tytularnego w Katedrze w Meaux[3]. Funkcję tę sprawował do 1985 roku, kiedy to w wieku dwudziestu trzech lat został organistą tytularnym Katedry Notre-Dame w Paryżu[1].

Aktywny również jako organista koncertowy, Latry zagrał w przeszło pięćdziesięciu krajach na pięciu kontynentach. Zaproszenie na konwencję Amerykańskiego Stowarzyszenia Organistów w 1988 zapoczątkowało jego szczególną sławę w Stanach Zjednoczonych, która rozszerzyła się wkrótce na Kanadę, gdzie w 2012 otrzymał posadę organisty honorowego (organiste émérite) Orkiestry Symfonicznej Montrealu(inne języki)[1][4].

Sławę zyskały również jego liczne nagrania, między innymi dzieł takich kompozytorów jak: Bach, Mozart, Schumann, Widor, Franck, Vierne, Duruflé, a szczególnie przygotowane przez Deutsche Grammophon nagranie wszystkich dzieł organowych Oliviera Messiaen'a, które Francuz zaprezentował podczas serii koncertów w Paryżu, Londynie i Nowym Jorku w 2000 roku[1][4].

Choć Latry stara się unikać wąskiej specjalizacji i podejmuje się różnego rodzaju repertuarów, to jednak najbardziej preferuje muzykę współczesną oraz utwory kompozytorów francuskich od XVII do XX wieku. Jest również jednym z najbardziej uznanych współczesnych improwizatorów, kontynuując tradycje francuskiej szkoły organistowskiej[2][4]. Jego kompozycje obejmują przede wszystkim muzykę sakralną, zaś do jego najbardziej znanych dzieł należy Salve Regina(inne języki), 23-minutowy utwór organowy, wykonany po raz pierwszy w 2007 roku w Paryżu[5][6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Who's Who in France: Monsieur Olivier Latry [online], Lexis+UK, 14 kwietnia 2020 [dostęp 2024-04-20] (fr.).
  2. a b Olivier Latry [online], The University of the South [dostęp 2024-04-20] (ang.).
  3. a b c Robert Sholl, Olivier Latry, A l'ombre de Notre-Dame: Robert Sholl talks to Olivier Latry about the art of organ improvisation, „The Musical Times”, sierpień 1996, s. 36, JSTOR1003969 [dostęp 2024-04-20] (ang.).
  4. a b c d Olivier Latry / Artists / AEOLUS - aeolus-music.com [online], www.aeolus-music.com [dostęp 2024-04-20].
  5. Chris Bragg, Salve Regina [online], musicweb-international.com [dostęp 2024-04-22] (ang.).
  6. Salve Regina: Castagnet - Latry - Poulenc [online], editionshortus.com [dostęp 2024-04-22] (ang.).