Opactwo św. Marcina w Beuron

Arcyopactwo św. Marcina
w Beuron

Budynek opactwa
Państwo	Niemcy
Miejscowość	Beuron
Kościół	rzymskokatolicki
Rodzaj klasztoru	Arcyopactwo
Właściciel	Benedyktyni
Data budowy	IX w.
Data reaktywacji	1863
Położenie na mapie Niemiec Arcyopactwo św. Marcina w Beuron
48°03′05″N 8°58′11″E
Strona internetowa

Arcyopactwo św. Marcina w Beuron – benedyktyński klasztor w Beuron w dolinie Dunaju w Niemczech, założony w 1863 w miejscu, gdzie tradycja życia klasztornego sięga IX w. Od 1873 r. posiada status opactwa macierzystego Kongregacji Beuron.

Fundacja

Założycielami opactwa byli rodzeni bracia Maur i Placyd Wolf. Maur był autorem książki o życiu mniszym Elementa monastica (Brugia 1880) oraz komentarza do psalmów Psallite sapienter (5 tomów, Fryburg Bryzgowijski 1871-1890). Życie mnisze w opactwie od początku było kształtowane pod dominującym wpływem francuskiego opactwa Solesmes założonego przez prekursora Ruchu liturgicznego, dom Prospera Guérangera. Stąd, obok reguły św. Benedykta centralne miejsce zajmowała liturgia.

Apostolstwo

Pod koniec XIX w. jeden z członków opactwa, Anselm Schott, przygotował popularne tłumaczenie łacińskiej liturgii mszalnej w języku niemieckim. Mszalik ten znany był powszechnie pod nazwą "Schott" i jest jednym ze świadectw działalności apostolskiej opactwa, szczególnie w dziedzinie formacji liturgicznej.

W latach 1927–1933 wielokrotnie przyjeżdżała tu Edith Stein, korzystając z kierownictwa duchowego arcyopata Raphaela Walzera. On też pomógł jej rozeznać powołanie do Karmelu, do którego wstąpiła w 1933 w Kolonii. W 1935 opat Walzer został zmuszony przez reżim nazistowski do emigracji do Francji.

W 1945 roku w opactwie utworzono Vetus latina-Institut zajmujący się starołacińskimi przekładami Pisma Świętego.

Kongregacja Beuron

Jedną z pierwszych fundacji było Opactwo Maredsous w Belgii w 1872r. Opactwo Beuron stało się oficjalnie opactwem macierzystym Kongregacji Beuron w 1873 r., kiedy to przez Stolicę Apostolską został zatwierdzony statut. Następne fundacje, poza Niemcami, dokonywały się w okresie Kulturkampfu, kiedy wspólnota mnichów została wygnana z Beuron. Odnowiono wtedy m.in. opactwo Emmaus w Pradze czeskiej (1880). Po powrocie możliwe były fundacje wewnątrz Niemiec: Opactwo Maria Laach (1893 r.); opactwo Gerleve (1904 r.); opactwo Neresheim (1920); opactwo Weingarten (1922 r.); opactwo Neuburg (1926 r.) i inne. Ostatnimi fundacjami były: opactwo Tholey, na nowo ustanowione w 1949 r. i klasztor Nütschau – fundacja opactwa Gerleve dokonana w 1951 r.

W XX w. Kongregacja kontynuowała swą działalność poza Niemcami: w Belgii, Austrii, Portugalii, Brazylii i Japonii. W 1906 r. założono opactwo Zaśnięcia (lub Wniebowzięcia) NMP w Jerozolimie – obecnie opactwo Świętej Marii na Syjonie. Fundacje poza Niemcami w późniejszym okresie oddzieliły się od Kongregacji Beuron, często z powodów politycznych.

Członkiem kongregacji był belgijski historyk i patrolog Germain Morin (1861–1946).

Od 2004 r. filią opactwa stała się Cella s. Benedict na wyspie Reichenau na Jeziorze Bodeńskim – reaktywacja klasztoru Reichenau, jednego z wczesnośredniowiecznych ośrodków życia mniszego, utworzonego w 724 r.

Aktualnie, od 2011 r. opatem Beuron jest o.Tutilo Burger OSB.

Kongregacja posiada też gałąź żeńską, w skład której wchodzi dziewięć opactw benedyktynek – w Niemczech i poza granicami.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Kongregacji Beuron (niem.)