Reichenau (wyspa)
47°41′35,0″N 9°03′47,0″E/47,693056 9,063056| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
kulturowy |
| Spełniane kryterium |
III, IV, VI |
| Numer ref. | |
| Region[b] |
Europa i Ameryka Północna |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę |
2000 |
Położenie na mapie Niemiec  | |
| 47°41′35,0″N 9°03′47,0″E/47,693056 9,063056
| |
![Wyspa klasztorna Reichenau[1]](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0c/Red_pog.svg/6px-Red_pog.svg.png){kind=small}
Reichenau – wyspa na Jeziorze Bodeńskim (odnoga Untersee), w Niemczech, 4,4 km², 4500 mieszkańców, połączona z lądem groblą o długości 2 km, od roku 2000 znajduje się na liście światowego dziedzictwa kultury UNESCO. Panujący na wyspie łagodny klimat sprzyja ogrodnictwu, które jest jedną z głównych gałęzi gospodarki.
Geografia fizyczna[edytuj | edytuj kod]
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Reichenau leży w zachodniej części Jeziora Bodeńskiego (odnoga Untersee) pomiędzy Konstancją a Radolfzell am Bodensee. Liczy 4,5 km długości, 1,5 km szerokości a jej powierzchnia wynosi ok. 4,4 km², co czyni ją największą wyspą na Jeziorze Bodeńskim. Wyspa połączona jest z lądem groblą usypaną w 1838. Najwyższym wzniesieniem na wyspie jest Hochwart (438,7 m n.p.m., ok. 43 m nad taflą jeziora).
Geologia[edytuj | edytuj kod]
Wyspa jest zbudowana z materiałów skalnych naniesionych przez lodowiec pod koniec ostatniego zlodowacenia (115–110 tys. lat temu). Jest częścią moreny, która rozciągała się w tym czasie od dzisiejszej grobli na wschodzie do półwyspu Mettnau przy Radolfzell na zachodzie.
Klimat[edytuj | edytuj kod]
Swój łagodny klimat Reichenau zawdzięcza wpływowi Jeziora Bodeńskiego oraz oddziaływaniu wiejącego od Alp fenu. Wyspa cieszy się dużą liczbą słonecznych dni w roku.
Geografia społeczna i ekonomiczna[edytuj | edytuj kod]
Wyspa należy do gminy Reichenau w powiecie Konstancji w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia. Gmina Reichenau liczy 5133 mieszkańców (2007)[2], z czego więcej niż 3300 mieszka w trzech wsiach rozproszonych na wyspie: Ober-, Mittel- i Niederzell. Pozostała część ludności mieszka na stałym lądzie w należących do gminy dzielnicach Waldsiedlung i Lindenbühl.
Przemysł i rolnictwo[edytuj | edytuj kod]
Panujący na wyspie łagodny klimat sprzyja ogrodnictwu, które jest jedną z głównych gałęzi gospodarki. Zbiory są tu możliwe trzy razy do roku. Około 160 ha wyspy jest używana rolniczo, a więcej niż 25% powierzchni zajmują szklarnie.
Obok rolnictwa, głównym źródłem przychodów wyspy jest dobrze rozwinięty przemysł turystyczny.
Transport[edytuj | edytuj kod]
Po grobli łączącej wyspę ze stałym lądem biegnie droga przejezdna dla samochodów osobowych. Na wyspę można dostać się publicznymi środkami transportu: autobusem lub statkiem.
Opactwo benedyktynów[edytuj | edytuj kod]
W latach 724–1757 na wyspie istniało opactwo benedyktynów. Założone przez św. Pirmina jako centrum chrystianizacji Alemanów, stało się ono z czasem ważnym ośrodkiem kultury okresu karolińskiego i ottońskiego, znanym szczególnie z tworzonych tam rękopisów zdobionych wysokiej jakości miniaturami. W latach dwudziestych IX wieku biblioteka klasztorna obejmowała 415 tomów i należała tym samym do największych bibliotek ówczesnej Europy. Z okresu świetności klasztoru na wyspie zachowały się do dziś trzy kościoły w stylu romańskim z freskami z XI i XII wieku: kościół św. Jerzego, kościół św. Piotra i Pawła oraz kościół św. Marii i Marka.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Kościół św. Jerzego w Oberzell
- Kościół św. Piotra i Pawła w Niederzell
- Katedra św. Marii i św. Marka w Mittelzell
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Niemcy. Polski Komitet ds. UNESCO. [dostęp 2018-06-26].
- ↑ Statistisches Landesamt Baden-Württemberg: Regionaldaten. www.statistik-bw.de. [dostęp 2010-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-10)]. (niem.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wolfgang Erdmann, Die Reichenau im Bodensee. Geschichte und Kunst, Königstein i. Ts. (Die Blauen Bücher), 2004 ISBN 978-3-7845-1222-8.
- Heinz Finke, Inselspaziergänge – Werd, Liebesinsel, Reichenau, Mainau, Dominikanerinsel, Lindau, Rosgarten-Verlag / Südkurier GmbH, Konstancja, 1990 ISBN 3-87685-122-X.
- Theo Keller, Monika Spicker-Beck, Hans Ulrich Wepfer, Reichenau – Schöne Insel im Bodensee, Stadler, Konstancja, 1992 ISBN 3-7977-0263-9.
- Landesdenkmalamt Baden-Württemberg und Landesbildstelle Karlsruhe (Wyd.), Insel Reichenau – Unesco-Weltkulturerbe; Natur – Kultur – Geschichte. [Redakcja: Meike Habicht, Frank Thomas Lang], Staatsanzeiger-Verlag, Stuttgart, 2003 ISBN 3-929981-31-9.
- Carla Th. Mueller, Werner Hiller-König, Die Schatzkammer im Reichenauer Münster, Königstein i. Ts. (Die Blauen Bücher), 2003 ISBN 978-3-7845-3190-8.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Gmina Reichenau: strona oficjalna. www.reichenau.de. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
- ↑ Wspólnie z Wielką Brytanią
- ↑ Wspólnie z Austrią, Francją, Słowenią, Szwajcarią, Włochami
- ↑ Wspólnie z Argentyną, Belgią, Francją, Indiami, Japonią i Szwajcarią
- ↑ Wspólnie z Austrią, Belgią, Czechami, Francją, Wielką Brytanią i Włochami
- ↑ Wspólnie z Holandią, Danią
- ↑ Wspólnie z Albanią, Austrią, Belgią, Bośnią i Hercegowiną, Bułgarią, Chorwacją, Czechami, Francją, Hiszpanią, Macedonią Północną, Polską, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Szwajcarią, Ukrainą i Włochami
- ↑ Wspólnie z Polską