Przejdź do zawartości

Opactwo św. Marcina w Beuron

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Arcyopactwo św. Marcina
w Beuron
Ilustracja
Budynek opactwa
Państwo

 Niemcy

Miejscowość

Beuron

Kościół

rzymskokatolicki

Rodzaj klasztoru

Arcyopactwo

Właściciel

Benedyktyni

Data budowy

IX w.

Data reaktywacji

1863

Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Arcyopactwo św. Marcinaw Beuron”
Ziemia48°03′05″N 8°58′11″E/48,051389 8,969722
Strona internetowa

Arcyopactwo św. Marcina w Beuronbenedyktyński klasztor w Beuron w dolinie Dunaju w Niemczech, założony w 1863 w miejscu, gdzie tradycja życia klasztornego sięga IX w. Od 1873 r. posiada status opactwa macierzystego Kongregacji Beuron.

Fundacja

[edytuj | edytuj kod]

Założycielami opactwa byli rodzeni bracia Maur i Placyd Wolf. Maur był autorem książki o życiu mniszym Elementa monastica (Brugia 1880)[1] oraz komentarza do psalmów Psallite sapienter (5 tomów, Fryburg Bryzgowijski 1871-1890). Życie mnisze w opactwie od początku było kształtowane pod dominującym wpływem francuskiego opactwa Solesmes założonego przez prekursora Ruchu liturgicznego, dom Prospera Guérangera. Stąd, obok reguły św. Benedykta centralne miejsce zajmowała liturgia[2].

Apostolstwo

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec XIX w. jeden z członków opactwa, Anselm Schott, przygotował popularne tłumaczenie łacińskiej liturgii mszalnej w języku niemieckim. Mszalik ten znany był powszechnie pod nazwą "Schott" i jest jednym ze świadectw działalności apostolskiej opactwa, szczególnie w dziedzinie formacji liturgicznej[3].

W latach 1927–1933 wielokrotnie przyjeżdżała tu Edith Stein, korzystając z kierownictwa duchowego arcyopata Raphaela Walzera. On też pomógł jej rozeznać powołanie do Karmelu, do którego wstąpiła w 1933 w Kolonii. W 1935 opat Walzer został zmuszony przez reżim nazistowski do emigracji do Francji.

W 1945 roku w opactwie utworzono Vetus latina-Institut zajmujący się starołacińskimi przekładami Pisma Świętego[4].

Kongregacja Beuron

[edytuj | edytuj kod]

Jedną z pierwszych fundacji było Opactwo Maredsous w Belgii w 1872r. Opactwo Beuron stało się oficjalnie opactwem macierzystym Kongregacji Beuron w 1873 r., kiedy to przez Stolicę Apostolską został zatwierdzony statut. Następne fundacje, poza Niemcami, dokonywały się w okresie Kulturkampfu, kiedy wspólnota mnichów została wygnana z Beuron. Odnowiono wtedy m.in. opactwo Emmaus w Pradze czeskiej (1880). Po powrocie możliwe były fundacje wewnątrz Niemiec: Opactwo Maria Laach (1893 r.); opactwo Gerleve (1904 r.); opactwo Neresheim (1920); opactwo Weingarten (1922 r.); opactwo Neuburg (1926 r.) i inne. Ostatnimi fundacjami były: opactwo Tholey, na nowo ustanowione w 1949 r. i klasztor Nütschau – fundacja opactwa Gerleve dokonana w 1951 r.

W XX w. Kongregacja kontynuowała swą działalność poza Niemcami: w Belgii, Austrii, Portugalii, Brazylii i Japonii. W 1906 r. założono opactwo Zaśnięcia (lub Wniebowzięcia) NMP w Jerozolimie – obecnie opactwo Świętej Marii na Syjonie. Fundacje poza Niemcami w późniejszym okresie oddzieliły się od Kongregacji Beuron, często z powodów politycznych.

Członkiem kongregacji był belgijski historyk i patrolog Germain Morin (1861–1946).

Od 2004 r. filią opactwa stała się Cella s. Benedict na wyspie Reichenau na Jeziorze Bodeńskim – reaktywacja klasztoru Reichenau, jednego z wczesnośredniowiecznych ośrodków życia mniszego, utworzonego w 724 r.

Aktualnie, od 2011 r. opatem Beuron jest o.Tutilo Burger OSB.

Kongregacja posiada też gałąź żeńską, w skład której wchodzi dziewięć opactw benedyktynek – w Niemczech i poza granicami.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Pełny tytuł: Praecipua ordinis monastici elementa.
  2. B. Neuheuser OSB: Il movimento liturgico: panorama storico e lineamenti teologici. W: Anamnesis. Salvatore Marsili (red.). T. 1. La Liturgia, momento nella storia della salvezza. Rzym: Marietti, 1979, s. 18.
  3. Por. Joseph Ratzinger, Milestones. Memoires 1927-1977, Ignatius Press, San Francisco 1998, s. 19. ISBN 0-89870-702-1
  4. Omówienie Vetus latina na stronie arcyopactwa Beuron. [dostęp 2012-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-16)].