Ostap Dłuski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ostap Dłuski
Data i miejsce urodzenia 31 października 1892
Buczacz
Data i miejsce śmierci 12 lutego 1964
Warszawa
Poseł III kadencji Sejmu PRL
Okres od 16 kwietnia 1961
do 12 lutego 1964
Przynależność polityczna Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej (1949–1960) Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy
Leninowska Nagroda Pokoju

Ostap Dłuski, ur. jako Adolf Langer, pseud. Jerzy, Czornyj, Malwin (ur. 31 października 1892 w Buczaczu, zm. 12 lutego 1964 w Warszawie) – galicyjski działacz komunistyczny, od 1918 w Komunistycznej Partii Austrii, w latach 1926–1927 i 1934–1938 członek Sekretariatu Krajowego KC Komunistycznej Partii Polski, członek Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w 1949.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Joachima. Po ukończeniu gimnazjum w 1912 studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie ukończył filozofię. Od 1916 działacz lewego skrzydła Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Austrii. W 1918 był współzałożycielem KPA, następnie kierownikiem jej sekcji polskiej. W latach 1917–1918 w armii austriackiej. Współtwórca Komunistycznej Partii Galicji Wschodniej, oskarżony w procesie świętojurskim, uniewinniony. Jeden z liderów Związku Proletariatu Miast i Wsi (później KPZU i KPP, członek jej sekretariatu krajowego w latach 1926–1927). Zagrożony aresztowaniem w 1929 wyjechał do ZSRR, gdzie w 1930 wstąpił do WKP(b) i brał udział w VI i VII Kongresie Kominternu. W 1934 wrócił do kraju i został kierownikiem Centralnej Redakcji KPP i Sekretariatu Krajowego KC KPP. Od 1936 w Paryżu, działał w polskich grupach Francuskiej Partii Komunistycznej.

Podczas II wojny światowej przebywał we Francji. Po powrocie do kraju w lipcu 1945 członek Polskiej Partii Robotniczej, później Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Kierownik Wydziału Zagranicznego KC PZPR. Redaktor naczelny PPR-owskiej gazety „Głos Ludu”, zaangażowany w prace Komitetu Słowiańskiego w Polsce.

W latach pięćdziesiątych związany z „frakcją” puławian[1].

W 1949 był delegatem Krajowej Rady Obrońców Pokoju na Kongres Obrońców Pokoju w Paryżu[2]. Sygnatariusz apelu sztokholmskiego w 1950[3].

Poseł na Sejm PRL I, II i III kadencji, działacz ruchów „walki o pokój”. Laureat Leninowskiej Nagrody Pokoju (1960).

Ojciec Wiktora Dłuskiego.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.
  2. ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 92 (1481), 9 kwietnia 1949, s. 1.
  3. ↑ „Dziennik Polski”, rok VI, nr 91 (1861), Kraków 1 kwietnia 1950, s. 2.
  4. ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, Warszawa 1978.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ostap_Dłuski&oldid=51552017”