Ostap Dłuski
|
||
Data i miejsce urodzenia | 31 października 1892 Buczacz |
|
Data i miejsce śmierci | 12 lutego 1964 Warszawa |
|
Poseł III kadencji Sejmu PRL | ||
Okres | od 16 kwietnia 1961 do 12 lutego 1964 |
|
Przynależność polityczna | Polska Zjednoczona Partia Robotnicza | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Ostap Dłuski, ur. jako Adolf Langer, pseud. Jerzy, Czornyj, Malwin (ur. 31 października 1892 w Buczaczu, zm. 12 lutego 1964 w Warszawie) – galicyjski działacz komunistyczny, od 1918 w Komunistycznej Partii Austrii, w latach 1926–1927 i 1934–1938 członek Sekretariatu Krajowego KC Komunistycznej Partii Polski, członek Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w 1949.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Joachima. Po ukończeniu gimnazjum w 1912 studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie ukończył filozofię. Od 1916 działacz lewego skrzydła Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Austrii. W 1918 był współzałożycielem KPA, następnie kierownikiem jej sekcji polskiej. W latach 1917–1918 w armii austriackiej. Współtwórca Komunistycznej Partii Galicji Wschodniej, oskarżony w procesie świętojurskim, uniewinniony. Jeden z liderów Związku Proletariatu Miast i Wsi (później KPZU i KPP, członek jej sekretariatu krajowego w latach 1926–1927). Zagrożony aresztowaniem w 1929 wyjechał do ZSRR, gdzie w 1930 wstąpił do WKP(b) i brał udział w VI i VII Kongresie Kominternu. W 1934 wrócił do kraju i został kierownikiem Centralnej Redakcji KPP i Sekretariatu Krajowego KC KPP. Od 1936 w Paryżu, działał w polskich grupach Francuskiej Partii Komunistycznej.
Podczas II wojny światowej przebywał we Francji. Po powrocie do kraju w lipcu 1945 członek Polskiej Partii Robotniczej, później Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Kierownik Wydziału Zagranicznego KC PZPR. Redaktor naczelny PPR-owskiej gazety „Głos Ludu”, zaangażowany w prace Komitetu Słowiańskiego w Polsce.
W latach pięćdziesiątych związany z „frakcją” puławian[1].
W 1949 był delegatem Krajowej Rady Obrońców Pokoju na Kongres Obrońców Pokoju w Paryżu[2]. Sygnatariusz apelu sztokholmskiego w 1950[3].
Poseł na Sejm PRL I, II i III kadencji, działacz ruchów „walki o pokój”. Laureat Leninowskiej Nagrody Pokoju (1960).
Ojciec Wiktora Dłuskiego.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order Budowniczych Polski Ludowej
- Order Sztandaru Pracy I Klasy
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
- Order Krzyża Grunwaldu III Klasy
- Międzynarodowa Leninowska Nagroda Pokoju (1960)[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 92 (1481), 9 kwietnia 1949, s. 1.
- ↑ „Dziennik Polski”, rok VI, nr 91 (1861), Kraków 1 kwietnia 1950, s. 2.
- ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, Warszawa 1978.
- Absolwenci Uniwersytetu Wiedeńskiego
- Członkowie Komitetu Centralnego PZPR
- Członkowie Komunistycznej Partii Austrii
- Członkowie Komunistycznej Partii Galicji Wschodniej
- Członkowie Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy
- Członkowie Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju
- Członkowie Światowej Rady Pokoju
- Działacze Komunistycznej Partii Polski
- Laureaci Międzynarodowej Leninowskiej Nagrody Pokoju
- Ludzie urodzeni w Buczaczu
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Orderem Budowniczych Polski Ludowej
- Odznaczeni Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy
- Odznaczeni Orderem Sztandaru Pracy I klasy
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Politycy PPR
- Politycy Socjaldemokratycznej Partii Austrii
- Polscy działacze KPZR
- Polscy Żydzi
- Posłowie z okręgu Opole (PRL)
- Sygnatariusze apelu sztokholmskiego 1950
- Urodzeni w 1892
- Zmarli w 1964
- Pracownicy Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych