Pafawag 2W
| węglarka | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1946 |
| Wymiary | |
| Długość całkowita |
10000 mm |
| Wysokość całkowita |
2880 mm |
| Wysokość ścian |
1550 mm |
| Masa własna |
9080 kg |
| Podwozie | |
| Rozstaw osi |
6000 mm |
| Średnica kół |
1000 mm |
| Nadwozie i załadunek | |
| Długość ładunkowa |
8600 mm |
| Powierzchnia ładunkowa |
23,6 m² |
| Pojemność ładunkowa |
36,6 m³ |
| Granica obciążenia |
24 t |
| Ściany czołowe |
odchylne |
| Konstrukcja | |
| Hamulec |
Hik-G SAB lub brak - przelotowy przewód gł. |
| Minimalny promień łuku |
75 m |
| Prędkość maksymalna |
80 km/h |
| Uwagi | |
| wyprodukowanych 2150 sztuk [1] | |
2W — typ wagonów węglarek produkcji niemieckiej i polskiego Pafawagu, eksploatowanych po wojnie przez Polskie Koleje Państwowe[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Konstrukcja niemieckiej wersji węglarki, grupy Klagenfurt, powstała w 1943 roku jako wyraz dążenia do szczególnych oszczędności w kosztach budowy taboru kolejowego[1]. Poprzez maksymalne uproszczenie konstrukcji ostoi i pudła (m.in. likwidacja podciągu, zmniejszenie liczby słupków, drewniane oszalowanie drzwi) znacznie oszczędzono na zużyciu stali, a masa wagonu zmniejszyła się o około 2 tony[1]. Standardowa nośność 27,5 t mogła być w wagonach na łożyskach tocznych zwiększona do 31 t[1].
Do 1945 roku wyprodukowano ponad 20 tysięcy wagonów, m.in. w Ostrowcu[1].
Na podstawie niemieckiej dokumentacji w grudniu 1945 roku przystąpiono do budowy takich samych wagonów we wrocławskim Pafawagu, lecz przy obniżonej ładowności[1]. Pierwsze 100 egzemplarzy przekazanych zostało do eksploatacji w dniu 26 stycznia 1946[1].
Zgodnie z planem, wagony 2-Ommu były produkowane we wrocławskich zakładach do września 1946, tj. do czasu rozpoczęcia produkcji węglarek 29W polskiej konstrukcji[1].
Spośród 2150 egzemplarzy dla PKP, 837 wagonów było wyposażonych w hamulec pneumatyczny Hikg z cylindrem o średnicy 12 cali. 1313 miało tylko główny przewód hamulcowy. Wagony miały zestawy kołowe na łożyskach ślizgowych, ze średnicą czopa 115 mm, resory ośmiopiórowe i nawskrośne urządzenie cięgłowe o wytrzymałości 65 ton[1].