Paweł Jerzy Starzeński

Paweł Jerzy Starzeński
	podporucznik kawalerii
Pełne imię i nazwisko	Paweł Jerzy Maria Adam Starzeński
Data i miejsce urodzenia	28 listopada 1901 ; Kościelec
Data i miejsce śmierci	31 maja 1971 ; Buenos Aires
	Przebieg służby
Lata służby	1920, po 1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	8 Pułk Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego; 1 Dywizja Pancerna
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa operacja Overlord;
Późniejsza praca	dyplomata, publicysta
	Odznaczenia

Paweł Jerzy Maria Adam Starzeński hrabia herbu Lis (ur. 28 listopada 1901^[1] w Kościelcu, zm. 31 maja 1971 w Buenos Aires) – polski wojskowy, dyplomata i publicysta, autor wspomnień Trzy lata z Beckiem i Ostatni polscy rycerze (Londyn, 1968).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn hrabiego Adama Edwarda Stanisława i hrabianki Marii z Wodzickich herbu Leliwa.

W 1920, w czasie wojny bolszewikami, jako ochotnik walczył w szeregach 8 Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego. Służbę w polskiej dyplomacji rozpoczął 22 stycznia 1930 i w jej trakcie pracował m.in. w konsulacie w Strasburgu, w londyńskiej ambasadzie oraz w Misji Polskiej przy Lidze Narodów w Genewie. W latach 1937-1939 pełnił funkcję sekretarza Józefa Becka^[2], po wybuchu wojny wraz z nim przedostał się do Rumunii, a następnie do Paryża. W czasie wojny współpracował też ze Stanisławem Catem-Mackiewiczem w redakcji wydawanego na emigracji wileńskiego "Słowa". Służąc w polskim wojsku w 1 Dywizji Pancernej, brał udział m.in. w inwazji na Normandię. We wrześniu 1944 został mianowany podporucznikiem w korpusie oficerów kawalerii. Po wojnie pracował przez pewien czas w Edynburgu jako delegat Ministerstwa Kultury, a następnie wyjechał na stałe do Argentyny, gdzie zmarł.

Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1938.