Przejdź do zawartości

Paweł Jerzy Starzeński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł Jerzy Starzeński
podporucznik kawalerii podporucznik kawalerii
Pełne imię i nazwisko

Paweł Jerzy Maria Adam Starzeński

Data i miejsce urodzenia

28 listopada 1901
Kościelec

Data i miejsce śmierci

31 maja 1971
Buenos Aires

Przebieg służby
Lata służby

1920, po 1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

8 Pułk Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego
1 Dywizja Pancerna

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Późniejsza praca

dyplomata, publicysta

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii (1932-1947) Medal Koronacyjny Króla Jerzego VI

Paweł Jerzy Maria Adam Starzeński hrabia herbu Lis (ur. 28 listopada 1901[1] w Kościelcu, zm. 31 maja 1971 w Buenos Aires) – polski wojskowy, dyplomata i publicysta, autor wspomnień Trzy lata z Beckiem i Ostatni polscy rycerze (Londyn, 1968).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn hrabiego Adama Edwarda Stanisława i hrabianki Marii z Wodzickich herbu Leliwa.

W 1920, w czasie wojny bolszewikami, jako ochotnik walczył w szeregach 8 Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego. Służbę w polskiej dyplomacji rozpoczął 22 stycznia 1930 i w jej trakcie pracował m.in. w konsulacie w Strasburgu, w londyńskiej ambasadzie oraz w Misji Polskiej przy Lidze Narodów w Genewie. W latach 1937–1939 pełnił funkcję sekretarza Józefa Becka[2], po wybuchu wojny wraz z nim przedostał się do Rumunii, a następnie do Paryża. W czasie wojny współpracował też ze Stanisławem Catem-Mackiewiczem w redakcji wydawanego na emigracji wileńskiego "Słowa". Służąc w polskim wojsku w 1 Dywizji Pancernej, brał udział m.in. w inwazji na Normandię. We wrześniu 1944 został mianowany podporucznikiem w korpusie oficerów kawalerii. Po wojnie pracował przez pewien czas w Edynburgu jako delegat Ministerstwa Kultury, a następnie wyjechał na stałe do Argentyny, gdzie zmarł.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1938.