Piecnik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piecnik
wieś
ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Powiat

wałecki

Gmina

Mirosławiec

Liczba ludności (2022)

196[2]

Strefa numeracyjna

67

Kod pocztowy

78-650[3]

Tablice rejestracyjne

ZWA

SIMC

0528385

Położenie na mapie gminy Mirosławiec
Mapa konturowa gminy Mirosławiec, po prawej znajduje się punkt z opisem „Piecnik”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Piecnik”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Piecnik”
Położenie na mapie powiatu wałeckiego
Mapa konturowa powiatu wałeckiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Piecnik”
Ziemia53°20′37″N 16°15′01″E/53,343611 16,250278[1]

Piecnik (niem. Petznick) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie wałeckim, w gminie Mirosławiec. Wieś leży ok. 14 km na wschód od Mirosławca, przy drodze krajowej nr 10, nad jeziorem Piecnik (pow. 31 ha). Znajduje się na wysokości 136 m n.p.m.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Do 1945 wieś nosiła niemiecką nazwę Petznick. Wymieniona w roku 1337 w "Landbuchu" (kataster nowomarchijski)[4], stanowiła wraz z Próchnowem enklawę brandenburską na terenie Królestwa Polskiego. Dopiero w roku 1816 Piecnik wraz z Próchnowem został administracyjnie przyłączony do powiatu wałeckiego (wówczas już w granicach państwa pruskiego). Według wzmianki w Landbuchu w XIV wieku wieś ta należała do posiadłości rodu Guntersberg. Na podstawie dawnej kroniki kościelnej wiadomo, że w roku 1663 wieś należała do rodziny Anklam i Benckendorff. Według danych katastralnych w roku 1829 Piecnik stanowił majątek ziemski o powierzchni 13,5 łanów (hufe). Kościół (obecnie pw. Podwyższenia Krzyża św.) pochodzi z XVIII w i został wzniesiony jako świątynia ewangelicka. Jest to bezwieżowy budynek o konstrukcji szachulcowej (pruski mur), na rzucie prostokąta, z dwuspadowym dachem, kryty dachówką. Chorągiewka na dachu ma datę 1710 rok. Jeden z dzwonów (zachowany jeszcze w okresie międzywojennym) był odlany w 1684 r. W roku 1929 we wsi powstał dom opieki społecznej (Wohlfartshaus). W tym roku we wrześniu we wsi miał miejsce pożar, spowodowany uderzeniem pioruna. W roku 1930 Piecnik podobnie jak szereg innych miejscowości gminy, zyskał połączenie komunikacyjne omnibusem pocztowym (Kraftpostlinie) z Wałczem i Mirosławcem. Około roku 1939 wieś liczyła 561 mieszkańców i około 120 gospodarstw domowych; obecnie ma nieco ponad 200 mieszkańców. Piecnik w granicach Polski znalazł się w roku 1945. W lutym 1945 roku wieś była miejscem ciężkich walk, które stoczyli tutaj – w ramach operacji przełamania Wału Pomorskiego – żołnierze 1 DP im. T. Kościuszki oraz 4 pułku czołgów ciężkich (1 Armia WP).Ostatecznie wieś została zdobyta podczas nocnego ataku (godz. 20) 11 lutego, przez żołnierzy 3 pp (1 DP im. T.Kościuszki). W walkach o Piecnik poległo wielu polskich żołnierzy, m.in. płk Jan Szczutko, zastępca ds. liniowych dowódcy 1 DP.

Atrakcje[edytuj | edytuj kod]

Jedną z atrakcji Piecnika jest położony nad jeziorem park (o powierzchni 3,3 ha) z bogatym drzewostanem, na który składają się m.in. stare lipy, klony, kasztanowce, świerki oraz dwa stare dęby (o obwodach pni 630 i 520 cm). Inną osobliwością okolic Piecnika jest rezerwat przyrody "Wielki Bytyń" oraz możliwość spotkania stada żubrów, które upodobały sobie te okolice (po lewej stronie szosy za wsią w kierunku Mirosławca).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 100019
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-07].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 931 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 206, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.