Pleochroizm

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pleochroizm turmalinu obserwowanego przez filtr polaryzacyjny

Pleochroizm (wielobarwność, polichroizm) – zjawisko zmiany barwy w zależności od polaryzacji światła przechodzącego przez ciało. Jest on wynikiem różnej absorpcji widmowej światła przez substancje, zależnie od kierunku polaryzacji padającego światła.

Występuje najczęściej w kryształach, zwłaszcza tych, które charakteryzują się naturalną anizotropią absorpcji. Ośrodkami absorpcji mogą być zarówno poszczególne elementy struktury kryształu (jony, atomy, cząsteczki), jak również inne ciała absorbujące, obecne w krysztale (np. domieszki).

W optyce kryształów rozróżnia się dwa rodzaje pleochroizmu:

Rozróżnia się pleochroizm słaby, wyraźny i silny.

W większości kamieni szlachetnych makroskopowy pleochroizm jest niewyraźny. Jeżeli pleochroizm jest silny, odpowiednia orientacja kamienia podczas szlifowania może barwę osłabić lub wzmocnić.

Zjawisko bardzo silnie przejawia się w krysztale herapatytu (siarczanu jodochininy), używany jest on do produkcji płytek polaroidowych[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Bart Kahr, John Freudenthal, Shane Phillips, Werner Kaminsky. Herapathite. „Science”. 324 (5933), s. 1407, 2009. DOI: 10.1126/science.1173605.