Podgórzyce (województwo lubuskie)
51°50′34″N 15°12′51″E/51,842778 15,214167
| wieś | |
 Ruiny kościoła w Podgórzycach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) |
51[2] |
| Strefa numeracyjna |
68 |
| Kod pocztowy |
66-010[3] |
| Tablice rejestracyjne |
FZI |
| SIMC |
0912669 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu zielonogórskiego  | |
Położenie na mapie gminy Nowogród Bobrzański  | |
| 51°50′34″N 15°12′51″E/51,842778 15,214167[1]
| |
Podgórzyce (niem. Poydritz)[4] – wieś w Polsce, położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Nowogród Bobrzański.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie zielonogórskim.
Nazwa
[edytuj | edytuj kod]W 1295 w kronice łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) miejscowość wymieniona jest w zlatynizowanej formie Podgorzicz[5][6][4]. W 1442 roku wzmiankowano pierwszych właścicieli dóbr w Podgórzycach, a byli nimi czterej bracia Rothenburgowie. W drugiej połowie XV stulecia dobra należały do członków rodu von Niesemeuschel[4].
Integralne części wsi
[edytuj | edytuj kod]| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0912675 | Turów | przysiółek |
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[10]:
- kościół w ruinie, z XIV wieku, XVII wieku. W Podgórzycach już w wieku XIV istniał kamienny kościół, ale dopiero w 1535 roku wzmiankowano o nim pierwszy raz. Jak głosi tradycja, świątynia miała być zbudowana z fundacji księcia Henryka Brodatego i jego żony Jadwigi. Należała do ewangelików w czasach reformacji. Kościół został w dużym stopniu zniszczony w okresie wojny trzydziestoletniej[4]. Podlegał parafii w Słocinie jako katolicka świątynia. Wieżyczka na dachu przetrwała do 1688 roku, a po jej zapadnięciu wiszące w niej dzwony wywieziono do Słociny. Na ołtarzu znajdowała się figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem[4]. W zdewastowanym wnętrzu znajdowała się także wyszczerbiona posadzka ceglana, ambona oraz obraz, który przedstawiał zawarcie przed Jadwigą w 1214 roku na wzgórzu w Podgórzycach ugody między zwaśnionymi braćmi: Henrykiem II i Konradem. Fakt ten miał upamiętnić wzniesienie świątyni. Dziś we wsi można oglądać ruinę kościoła, murowanego z kamieni polnych i rudy darniowej. Była to salowa budowla, zamknięta trójbocznie od wschodu, a od strony południowej z dostawioną kruchtą. Otwory okienne i wejściowe miały kształt ostrołukowy. W XX wieku w południowo-zachodnim narożniku stanęła ceglana dzwonnica zwieńczona czterospadowym hełmem[4].
Turystyka
[edytuj | edytuj kod]W Podgórzycach ma swój początek pieszy czarny szlak turystyczny „Od Bobru do Odry”. Przechodzi on dalej przez zachodnią część Zielonej Góry, przecinając Odrę i kierując się w kierunku jeziora Niesłysz.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 104618
- ↑ http://nowogrodbobrz.ibip.pl/public/?id=117897
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 942 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c d e f Krzysztof Garbacz: Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego tom 1. s. 48.
- ↑ Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis online
- ↑ H. Markgraf, J. W. Schulte, "Codex Diplomaticus Silesiae T.14 Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis", Breslau 1889
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 22 grudnia 2023 r. w sprawie ustalenia, zmiany i zniesienia urzędowych nazw i rodzajów niektórych miejscowości oraz obiektów fizjograficznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 2799)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 107. [dostęp 2013-02-28].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Krzysztof Garbacz: Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego tom 1. Zielona Góra: Agencja Wydawnicza „PDN”, 2011, s. 48-49. ISBN 978-83-919914-8-0.
| Miasto | |
|---|---|
| Część miasta | |
| Wsie | |
| Kolonia | |
| Osada | |
| Dawny przysiółek wsi |
