Portcullis House
 Portcullis House od strony wschodniej (2011) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Kraj | |
| Miejscowość | |
| Adres |
Bridge Street, |
| Typ budynku | |
| Architekt |
Michael Hopkins and Partners |
| Inwestor |
Parliamentary Works Decorative |
| Kondygnacje |
7 |
| Rozpoczęcie budowy |
styczeń 1998 |
| Ukończenie budowy |
sierpień 2000 |
Położenie na mapie City of Westminster  | |
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii  | |
Położenie na mapie Anglii  | |
Położenie na mapie Wielkiego Londynu  | |
 51°30′04,68″N 0°07′29,64″W/51,501300 -0,124900
| |
| Strona internetowa | |
Portcullis House – budynek biurowy w Londynie, w Anglii. Położony jest w Westminster, naprzeciwko Pałacu Westminsterskiego i przeznaczony jest dla członków brytyjskiego parlamentu i ich pracowników. Wzniesiony został w latach 1998–2000 według projektu biura Michael Hopkins and Partners.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Zanim został wzniesiony budynek Portcullis House, na terenie gmachu znajdowały się powstałe około 1400 roku domy dla dziekana i dwunastu kanoników St Stephen's College w Pałacu Westminsterskim. W późniejszych okresach mieścił się tutaj budynek St Stephen's Club z 1874 roku projektu Johna Whichcorda, komnaty św. Szczepana i komnaty pałacowe. Teren ten przecięły linie metra District Line i Circle Line, gdzie została wybudowana stacja Westminster. Budynki zostały rozebrane w 1994 roku aby zrobić miejsce dla przedłużenia trasy Jubilee Line[1].
Audyt majątku brytyjskiego parlamentu, który został przeprowadzony w 1988 roku przez Michael Hopkins and Partners, wskazał na pilną potrzebę stworzenia ponad 200 biur dla parlamentarzystów i pomieszczeń dla komisji specjalnych[1]. W 1992 roku brytyjski parlament zamówił projekt budynku. Wymagano wówczas obiektu o bardzo niskim zużyciu energii i takiego, który wpasowałby się do jego lokalizacji w rejonie obszaru wpisanego listę światowego dziedzictwa UNESCO[2]. Do 1993 roku biuro Michael Hopkins and Partners opublikowało pierwsze projekty szczegółowe budynku Portcullis House[3].
Budowa konstrukcji nadziemnej budynku rozpoczęła się 5 stycznia 1998 roku, a 18 sierpnia 2000 roku został on ukończony. Oficjalne otwarcie gmachu Portcullis House przez królową Elżbietę II odbyło się 27 lutego 2001 roku[3].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Portcullis House to gmach dla członków parlamentu i ich pracowników, który stanowi uzupełnienie dla przestrzeni Pałacu Westminsterskiego i otaczającego go budynków[4]. Zlokalizowany jest w Londynie, obok zabytkowych budynków Normana Shawa[5], naprzeciwko Pałacu Westminsterskiego[2].
Jest to obiekt wzniesiony na planie prostokątnym, z wewnętrznym atrium. Liczy 7 kondygnacji nadziemnych (w tym 2 na poddaszu)[6], a jego powierzchnia wynosi 20 tys. m²[5]. Portcullis House wsparty jest na sześciu palach fundamentowych, które rozciągają się w dół przez halę biletową stacji metra Westminster. W miejscu, gdzie te pale spotykają się z atrium, wychodzą one nad ziemię i podpierają szereg betonowych łuków tworzących boki atrium[2].
Elewacje zewnętrzne Portcullis House uformowano w filarach z piaskowca otoczonych kanałami pokrytymi brązem[5], które rozszerzają się w górę proporcjonalnie do zwężenia filaru i łączą się na poziomie gzymsu z konstrukcją dachu. Gmach wieńczy 14 wysokich kominów, nawiązujących do kominów budynków Normana Shawa i do pinakli Pałacu Westminsterskiego. Stanowią one zakończenie pionowego systemu kanałów wentylacyjnych obejmujących cały budynek[7].
Od strony zewnętrznej gmachu, na parterze znajduje się pasaż z otwartym podcieniem[5]. Rozciąga się on wzdłuż pierzei obu otaczających Portcullis House ulic, osłaniając wejście do stacji metra i sklepy przy Bridge Street oraz główne publiczne wejście od strony Victoria Embankment[6].
Wewnętrzne atrium zostało przykryte na poziomie drugiego piętra bezramową szklaną powłoką wspartą siatką z dębu i stali nierdzewnej[5]. Znajduje się tam wejście do dwóch restauracji, kawiarni i biblioteki. Atrium łączy się z Pałacem Westminsterskim za pomocą przejścia podziemnego[6].
Cały gmach Portcullis House został zaprojektowany tak, aby mógł jednocześnie pomieścić 600–700 osób[8]. Sale komisji specjalnych znajdują się na pierwszym piętrze, a wyżej na pięciu piętrach gmachu zaprojektowano biura dla parlamentarzystów i ich personelu pomocniczego, z pokojami na poddaszach, balkonami wychodzącymi na atrium i wykuszami na zewnątrz budynku[5].
Wewnątrz budynku dominującym materiałem na okładziny wewnętrzne, wyposażenie stanowi lite drewno dębowe[5].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Budynek od strony Westminster Bridge -
Fragment elewacji zewnętrznej -
Fragment narożnika z widocznymi kominami -
Wejście na stację Westminster -
Wewnętrzne atrium
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b UK Parliament: Background to Portcullis House. www.parliament.uk. [dostęp 2024-05-11]. (ang.).
- ↑ a b c Lizzie Crook: Hopkins' Portcullis House demonstrated that high-tech could be adapted to historic settings. www.dezeen.com, 2019-12-05. [dostęp 2024-05-11]. (ang.).
- ↑ a b UK Parliament: Portcullis House: Key dates. www.parliament.uk. [dostęp 2024-05-11]. (ang.).
- ↑ UK Parliament: Portcullis House. www.parliament.uk. [dostęp 2024-05-11]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Hopkins Architects: Portcullis House. www.hopkins.co.uk. [dostęp 2024-05-11]. (ang.).
- ↑ a b c UK Parliament: The Architectural design of Portcullis House. www.parliament.uk. [dostęp 2024-05-11]. (ang.).
- ↑ UK Parliament: Energy saving features in Portcullis House. www.parliament.uk. [dostęp 2024-05-11]. (pol.).
- ↑ C20 Society: Building of the month. c20society.org.uk. [dostęp 2024-05-11]. (ang.).