RWD-11
 RWD-11 w wersji pierwotnej | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie – chowane w locie |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
styczeń 1936 |
| Lata produkcji | |
| Wycofanie ze służby | |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 silniki rzędowe Walter Major 6-II |
| Moc |
430 KM (moc maksymalna łącznie) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
15,20 m |
| Długość |
10,12 m |
| Wysokość |
3,30 m |
| Powierzchnia nośna |
25,00 m² |
| Masa | |
| Własna |
1 740 kg |
| Użyteczna |
910 kg |
| Startowa |
2 650 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
305 km/h |
| Prędkość przelotowa |
255 km/h |
| Prędkość minimalna |
95 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
3,8 m/s |
| Pułap |
4 100 m |
| Zasięg |
800 km |
| Długotrwałość lotu |
3,3 h |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 6 | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
| Rzuty | |
| |
RWD-11 – polski samolot pasażerski z okresu międzywojennego.
Historia
W 1933 roku w Jerzy Drzewiecki i Stanisław Rogalski opracowali projekt samolotu pasażerskiego zdolnego do przewozu 6 pasażerów, samolot ten otrzymał oznaczenie RWD-11. Samolot był konkurentem maszyny PZL.27, którą przewyższał osiągami i cechami lotno-użytkowymi.
Budowę prototypu zamówiło Dowództwo Lotnictwa w 1934 roku, gdyż zamierzało używać tego samolotu do przeszkalania pilotów na samoloty dwusilnikowe. Rozpoczęto wtedy budowę prototypu, lecz Dowództwo Lotnictwa wycofało się z umowy. Pomimo tego kierownictwo Doświadczalnych Warsztatów Lotniczych postanowiło kontynuować budowę samolotu. Ostatecznie budowę ukończono pod koniec 1935 roku.
W styczniu 1936 roku pilot doświadczalny DWL Aleksander Onoszko dokonał oblotu samolotu. Następnie rozpoczęło się szereg prób w locie, a także zmian konstrukcji polepszających warunki lotne samolotu. W okresie od września do grudnia 1936 roku przeszedł badania w Instytucie Techniki Lotniczej i uzyskał certyfikat. Wtedy też Dowództwo Lotnictwa podpisało z wytwórnią DWL umowę na budowę tego prototypu i zapłaciło za niego. Stając się jednak właścicielem prototypu Dowództwo Lotnictwa nie wyraziło zgodny na poddanie go próbom w PLL Lot. Takie postanowienie sprawiło, że nie wprowadzono samolotu do produkcji seryjnej dla lotnictwa cywilnego a lotnictwo wojskowe ostatecznie nie zamówiło tych samolotów do szkolenia załóg. Powstały 4 wersje tego samolotu, zmieniono zarówno nos maszyny, jak też zmieniono statecznik pionowy z pojedynczego na podwójny. Poprawiono też instalację hydrauliczną do chowania podwozia. W wyniku badań w locie usunięto skłonność maszyny do flatteru, a w nurkowaniu Aleksander Onoszko osiągnął 375 km/h, wykazując przewagę prędkości nad myśliwcami PZL P.11 i co zostało krytycznie ocenione przed Dowództwo Lotnictwa.
Zbudowano tylko 1 prototyp samolotu RWD-11.
Użycie
Prototyp samolot RWD-11 po oblataniu w styczniu 1936 roku był używany wyłącznie do lotów próbnych i badawczych. W 1938 roku w czasie jednego z lotów doszło do uszkodzenia podwozia samolotu w trakcie lądowania i samolotu nie udało się już naprawić do wybuchu wojny.
Samolot wziął udział w filmie „Dziewczyna szuka miłości” z 1938 r.[1] wytwórni Panta-Film, reżysera Romualda Gantkowskiego, ze scenariuszen Wacława Sieroszewskiego, Ferdynanda Goetla, Antoniego Cwojdzińskiego i Tadeusza Królikiewicza.
Uszkodzony samolot został przejęty przez Niemców i prawdopodobnie po naprawieniu używano go do lotów dyspozycyjnych.
Konstrukcja
Samolot RWD-11 to samolot pasażerski, wolnonośny dolnopłat o konstrukcji mieszanej. Napęd stanowiły dwa silniki rzędowe umieszczone w gondolach pod skrzydłami. Podwozie klasyczne z kółkiem ogonowym, chowane w locie.
Przypisy
- ↑ Polskie konstrukcje lotnicze ...., s. 312.
Bibliografia
- Leszek Dulęba, Andrzej Glass: Samoloty RWD. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1983, s. 112-113. ISBN 83-206-0315-3.
- Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1976, s. 311-313.