Przejdź do zawartości

Ranieri de’ Calzabigi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ranieri de’ Calzabigi
Imię i nazwisko

Ranieri Simone Francesco Maria de’ Calzabigi

Data i miejsce urodzenia

23 grudnia 1714
Livorno

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

lipiec 1795
Neapol

Gatunki

muzyka poważna, muzyka klasycystyczna

Zawód

poeta, librecista

Ranieri Simone Francesco Maria de’ Calzabigi[1][2][3], także Calsabigi[1] (ur. 23 grudnia 1714 w Livorno, zm. w lipcu 1795 w Neapolu[1][2][3]) – włoski poeta i librecista operowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Livorno i Pizie[1][3]. W 1740 roku został członkiem Accademia Etrusca w Cortonie, był też członkiem Accademia dell’Arcadia w Rzymie[1]. W latach 1743–1748 przebywał jako nadworny poeta w Neapolu[1]. Od około 1750 roku przebywał w Paryżu[1][2], gdzie przyjaźnił się z Pietrem Metastasiem i zajmował się wydawaniem jego dzieł, później jednak poróżnili się[1]. Przed 1761 rokiem w związku z długami uciekł z Paryża[1]. Początkowo przebywał w Brukseli, następnie od 1761 do 1772 roku przebywał w Wiedniu[1][2]. Tam dzięki intendentowi przedstawień cesarskich Giacomo Durazzo poznał Christopha Willibalda Glucka[1]. Calzabigi napisał libretta do jego baletu Don Juan (1761)[1], a następnie oper Orfeo ed Euridice (1762), Alceste (1767) oraz Paride ed Elena (1770)[1][2]. Zerwał współpracę z Gluckiem, gdy ten zlecił pracę nad librettem do opery Le danaidi Antonio Salieremu[1]. Po wyjeżdzie z Wiednia w 1775 roku osiadł w Pizie[2], następnie w 1780 roku w Neapolu[1].

Poza librettami do oper Glucka napisał też m.in. libretta do oper L’opera seria Floriana Leopolda Gassmanna (1769), L’amor innocente Antonia Salierego (1770) oraz Elfrida (1792) i Elvira (1794) Giovanniego Paisiella[3]. W 1755 roku opublikował pracę Dissertazione su le poesie drammatiche del Sig. Abate Pietro Metastasio, w której krytykował poglądy artystyczne Pietra Metastasia i Johanna Adolfa Hassego[2]. Był znawcą literatury antycznej, włoskiej, francuskiej i angielskiej, tłumaczył m.in. utwory Johna Miltona i Thomasa Graya[1].

Współpracując z Ch.W. Gluckiem przyczynił się do wielkiej reformy opery. W swoich librettach dążył do prostoty i wzmocnienia akcji dramatycznej, zmniejszył liczbę postaci i zredukował nazbyt rozbudowaną oprawą scenograficzną[1]. Przykładał wagę do relacji między muzyką a słowem, eksponując recytatyw, kładąc nacisk na deklamację, tempo mowy i naturalne frazowanie[1]. Akcję sceniczną rozwijał w szeregu długich scen, zmierzających ku punktowi kulminacyjnemu[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 17–18. ISBN 83-224-0223-6.
  2. a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 557. ISBN 0-02-865526-5.
  3. a b c d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 130–131. ISBN 0-674-37299-9.