Red Mitchell

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Red Mitchell
Ilustracja
Rune Gustafsson (z lewej), Red Mitchell (w środku) i Egil «Bop» Johansen (z prawej) w klubie Downtown w Oslo w 1972
Imię i nazwisko

Keith Moore Mitchell

Data i miejsce urodzenia

20 września 1927
Nowy Jork

Data i miejsce śmierci

8 listopada 1992
Salem (Oregon)

Instrumenty

kontrabas

Gatunki

jazz

Zawód

muzyk

Powiązania

Harold Land

Strona internetowa

Keith Moore "Red" Mitchell (ur. 20 września 1927 w Nowym Jorku, zm. 8 listopada 1992 w Salem) – amerykański kontrabasista jazzowy, kompozytor, poeta, autor tekstów piosenek. Był bratem Whiteya Mitchella, również basisty i producenta telewizyjnego.

Mitchell dorastał w New Jersey. Jego ojciec był inżynierem, ale interesował się muzyką w równym stopniu, co jego żona (matka Keitha) poezją. Pierwszym instrumentem Mitchella był fortepian, potem saksofon altowy i klarnet. Cornell University przyznało mu stypendium, dzięki któremu mógł studiować inżynierię, ale w 1947 Mitchell odbywał służbę wojskową w Niemczech grając w orkiestrze na kontrabasie. W następnym roku był już członkiem jazzowego tria w Nowym Jorku.

Zdobył uznanie i popularność występując i nagrywając z takimi artystami jak: Mundell Lowe, Chubby Jackson, Charlie Ventura, Woody Herman, Red Norvo i Gerry Mulligan. Na początku lat 50. dołączył do jazzowej sceny Zachodniego Wybrzeża, a wśród muzyków, którym towarzyszył byli: André Previn, Shelly Manne, Hampton Hawes, Billie Holiday, Stan Seltzer, Ornette Coleman i inni.

Pracował również jako muzyk sesyjny w studiach telewizyjnych i filmowych (MGM) w okolicach Los Angeles, czasem pojawiając się i na ekranie. Brał udział w filmach dokumentalnych, których bohaterami byli Tal Farlow i Zoot Sims.

Na początku lat 60. razem z saksofonistą Haroldem Landem założył i prowadził jazzowy kwintet. W 1966 Red Mitchell zaczął stroić swój instrument w sposób właściwy dla skrzypiec, altówki czy wiolonczeli, otworzył przez to dla kontrabasistów wiele nowych możliwości.

W 1968 Mitchell zamieszkał w Sztokholmie. Zdobył szwedzkie Grammy Awards w 1986 i 1991 za swoje nagrania jako pianista, basista i wokalista oraz za swoje kompozycje i poetyckie teksty do utworów muzycznych.

W tym okresie razem z Mitchellem koncertowali i nagrywali: Clark Terry, Lee Konitz, Herb Ellis, Jim Hall, Joe Pass, Kenny Barron, Hank Jones, Ben Webster, Bill Mays, Warne Marsh, Jimmy Rowles, Phil Woods, Roger Kellaway, Putte Wickman i inni. Często grywał w duetach, w drugiej połowie lat 80. przeważnie z pianistą Rogerem Kellawayem.

Do Stanów Zjednoczonych powrócił na początku 1992, zamieszkał w Oregonie, gdzie – jeszcze w tym samym roku – zmarł w wieku 65 lat.

Tom zebranych poezji artysty Simple isn't Easy – Songs by Red Mitchell ukazał się drukiem już po jego śmierci, wydany w ograniczonym nakładzie przez Diane Mitchell i Janice Mancuso.

Dyskografia (wybór)[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Red_Mitchell&oldid=65377892”