Rezerwat przyrody Glinki (województwo zachodniopomorskie)
53°20′50″N 16°25′20″E/53,347222 16,422222
 Wejście do rezerwatu | |
| rezerwat leśny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
12 lipca 1974 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
25,0403 ha[1] |
| Ochrona | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Wałcz  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wałeckiego  | |
| 53°20′50″N 16°25′20″E/53,347222 16,422222
| |
Rezerwat przyrody „Glinki” – rezerwat leśny o powierzchni 25,04 ha, utworzony w 1974 roku, w województwie zachodniopomorskim, powiecie wałeckim, w gminie Wałcz, 1,5 km na wschód-południowy wschód od Karsiboru, 2,5 km na południe-południowy zachód od Golców i 9 km na północny zachód od Wałcza.
Obejmuje ochroną ekosystem leśny z około 150-letnim starodrzewem liściastym złożonym głównie z buków, dębów, grabów. Celem ochrony jest zachowanie fragmentu lasu liściastego zróżnicowanego na zespoły: subatlantycki nizinny las dębowo-grabowy (Stellario holosteae-Carpinetum betuli), żyzną buczynę niżową typu pomorskiego (Galio odorati-Fagetum), kwaśną buczynę niżową (Luzulo pilosae-Fagetum) i łozowiska (Salicetum pentandro-cinereae) z licznymi drzewami pomnikowymi[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Rezerwat powołany został zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 12 lipca 1974 r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody (Monitor Polski Dz. Urz. PRL z dnia 9 sierpnia 1974 r. Nr 28 poz. 172[3]). Pomysłodawcą utworzenia rezerwatu i autorem dokumentacji podstawowej był prof. dr hab. Waldemar Żukowski z Zakładu Taksonomii Roślin Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Rezerwat początkowo zajmował obszar 15,70 ha[3]. Podczas opracowywania w 2005 r. planu ochrony udokumentowana została konieczność powiększenia rezerwatu do powierzchni 25,04 ha. Do powiększenia doszło w 2009 r.[2][4]
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Rezerwat pokryty jest niemal w całości lasami. Powierzchnie nieleśne zajmują znikomą powierzchnię i są to cztery niewielkie oczka śródleśne, spośród których tylko jedno jest trwałe, a reszta pozostaje wyschnięta przez większą część roku. Znikome powierzchnie na obrzeżach lasu zajmują zbiorowiska okrajkowe.
Z gatunków chronionych występują tu: kruszczyk szerokolistny (Epipactis helleborine), przylaszczka pospolita, kalina koralowa (Viburnum opulus), kruszyna pospolita (Frangula alnus), porzeczka czarna (Ribes nigrum), przytulia wonna. Rzadkim składnikiem flory jest czerniec gronkowy (Actaea spicata). Z rezerwatu lub jego sąsiedztwa podawana była także lilia złotogłów i wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum)[4]. Rezerwat wyróżnia się zróżnicowaniem wiekowym drzewostanu, stosunkowo dużym udziałem martwego drewna, zróżnicowaniem gatunkowym grzybów (w tym 4 gatunki pod ochroną ścisłą: lakownica lśniąca, soplówka gałęzista, flagowiec olbrzymi i mądziak psi oraz wiele rzadkich i zagrożonych).
Obszar rezerwatu podlega ochronie czynnej[1].
Nadzór: Nadleśnictwo Wałcz[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rezerwat przyrody Glinki. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b Zarządzenie Nr 5/2009 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 9 stycznia 2009 r. w sprawie rezerwatu przyrody „Glinki”. [w:] Dziennik Urzędowy Województwa Zachodniopomorskiego Nr 5, poz. 191 [on-line]. 2009-02-03. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ a b Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 12 lipca 1974 r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody (M.P. z 1974 r. nr 28, poz. 172)
- ↑ a b c Rezerwaty. Nadleśnictwo Wałcz – Lasy Państwowe. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-05)].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Rezerwaty przyrody. Nadleśnictwo Wałcz – Lasy Państwowe. [dostęp 2019-01-08].